Observeerbaar en kwantificeerbaar gedrag werd geacht om een betekenis in zichzelf te hebben, veeleer dan een simpele manifestatie te zijn van onderliggende gebeurtenissen.

J. B. Watson (1878-1958): "Psychologie zoals de behaviorist het ziet" (1913).

Hij verwierp de gehele notie van de niet-fysieke mentale staat van het bewustzijn als zijnde een pseudoprobleem voor de wetenschap

Hoewel Watson de spreekbuis mag geweest zijn voor een revolutionaire beweging die het bereik van de psychologie definieerde, is het toch best om te erkennen dat het succes van het behaviorisme binnen de psychologie het beste gekenmerkt wordt als evolutionair en niet zozeer als revolutionair. Behaviorisme, vooral in de VSA, is gradueel veranderd van de initiële definitie van Watson naar één dat een groot bereik van menselijke en infra-menselijke activiteit, bestudeerd door verschillende soorten van empirische methodologie, omvat.

De historische trend die leidde naar het behaviorisme van Watson kan terug gevolgd worden van de Oudheid naar de 19° Eeuw.

De Pre-Socratische filosofen probeerden om menselijke activiteit als mechanische reacties die herleidbaar zijn tot biologische of fysieke oorzaken te definiëren.

eel later, de Franse zintuiglijke traditie, die Descartes verwierp, diende als een belangrijke voorganger van het 19^de Eeuwse behaviorisme.

Zowel het zintuiglijke reductionisme van Condillac als de mechanische fysiologie van La Mettrie leidden tot een positie dat mentale gebeurtenissen bepaald zijn door zintuiglijke input en dat de kritieke level van psychologisch onderzoek de zintuiglijke processen omvat.

Behavioristische psychologie kwam op in de 19^de ° Eeuw als een empirische discipline die gedrag bestudeerde in termen van aanpassing aan de omgevingsstimuli. De essentiële kern van het behaviorisme is dat een organisme leert om gedragsmatig zich aan te passen, en dat zijn leerpatroon overheerst wordt door de principes van associatie.

deed belangrijke experimenten over latent leren en toonde aan dat aangeleerde reacties verworven kunnen worden zonder een duidelijke manifestatie in de geobserveerde verwezenlijking.

Dit leren versus verwezenlijking-onderscheid is niet duidelijk verklaard door de stimulus-respons reductionistische theorie, maar is voorspeld door de Gestalt-visie van georganiseerde velden van gedrag of, zoals ernaar verwezen door Tolman, cognitief leren.

Gelijkaardig is het transpositioneel leren in de verwerving van opeenvolgende onderscheidingsproblemen gevonden bij verschillende soorten en kan dit niet simpelweg aangenomen worden door initiële S-R-formuleringen.

De meest belangrijke Gestalt-studies van leerprocessen komen van deze onderzoeken, te beginnen bij de verslagen van Köhler over de hogere leerprocessen bij Chimpansees, die handelen over het oplossen van problemen en inzicht. De tradtionele S-R-modellen van leren waren gebaseerd op logische deducties (bijvoorbeeld, verfijning van reacties door de trail-and-error eliminaties van keuzes) of associaties (zoals de principes van conditionering).

Hoewel het gaan kans had om de strijd met het behaviorisme aan te gaan, speelde de Gestalt een grote rol in het herdefiniëren van het behaviorisme. E

en groot behaviorist die een neiging vertoonde naar de Gestalt-theorie was Edward C. Tolman.

Het is in deze context, als een reactie tegen structurele psychologie, dat het Gestalt-argument het meeste zin heeft. De GP bekritiseerden scherp elk model dat gebaseerd was op associatie en elementen van beleving. In contrast met Wundt, bestudeerd de GP het hoe van mentale processen, en niet het wat.

Door fenomenologie toe te staan als een methodologische benadering, breidde de Gestalt-beweging de empirische basis van de psychologie uit. In het verder gaan dan hun oorspronkelijke onderzoekingen van perceptuele processen naar een begrijpbare psychologie, benadrukten de GP dat bewustzijn en gedrag niet afzonderlijk bekeken moeten worden, maar samen overwogen moeten worden.