De term die de Provo's voor arbeiders gebruikten die in hun visie tot gemakzuchtige, grauwe massa's waren verworden tijdens de jaren zestig. De welvaartsmaatschappij had de arbeiders in slaap gesust, men hoefde niets meer van dit 'klootjesvolk' te verwachten. Men kon geen democratisering of sociale nivellering verwachten van deze arbeiders.

De verzuiling was oorspronkelijk ontstaan vanuit een religieus ideaal. Maar hoe meer de organisatie binnen de zuilen bestuurlijke taken gingen vervullen ten name van de verzorgingsstaat, hoe meer de ideologieën op de achtergrond verdwenen. De confessionelen begonnen te twijfelen aan de strenge verplichtingen die het volk opgelegd kreeg in de zuilen en begonnen zelfs aan het principe van de verzuiling zelf te twijfelen. He gevolg was een massale uittocht van het kerkvolk, vooral bij de katholieken, ook de pers schudde het religieuze jasje van zich af, zoals de Volkskrant in 1966.

Na de onafhankelijkheid van Indonesië in 1949, klampte Nederland zich vast aan Nieuw-Guinea. Nederland wilde het houden als uitwijkplaats voor Indo- Europeanen en om kolonisatie van de Papoea's door de Javanen te voorkomen. De Indonesiërs waren van mening dat Nieuw-Guinea onderdeel was van Nederlands-Indië en daardoor nu onder het Indonesisch gezag hoorden. Doordat Nederland intussen lid was geworden van de NAVO, onder voorwaarde van het antikoloniale Amerika om de koloniën af te staan, bliezen de Nederlanders in 1962 de aftocht en werd Nieuw-Guinea een onderdeel van Indonesië.

Voor de oorlog was de loonpolitiek een terrein waar de overheid zich liever niet begaf. Na de oorlog echter, besloot de regering het loon via het Buitengewoon Besluit Arbeidsverhoudingen vast te stellen in 1945. Het loon werd jarenlang kunstmatig laag gehouden tijdens de jaren vijftig. De vakbonden stemden hiermee in, omdat zij van mening waren dat lage lonen een gunstig investeringsklimaat en ruimte voor een omvangrijk sociaal stelsel zouden creëren.