= Duidelijk signaal waaruit betrokkenen kunnen begrijpen dat interactie gesloten wordt of juist begint.
= Je sluit de buitenwereld buiten (=buiten de brackets) zodat je niet gestoord wordt

Denk aan de lichaamshouding!

Bv. Receptie
Bv. Schoolbel (= brackets in de tijd)

Gesprekken verlopen minder vloeiend en grammaticaal correct dan we geneigd zijn om aan te nemen.
 Voor de betrokkenen is dit niet storend, omdat ze zelf invullen wat onaf blijft.

In de conversatieanalytische benadering worden mechanismen en regels van gesprekken bloot gelegd.

Dit lijkt eerst triviaal, maar uiteindelijk gaat het om fundamenten van de sociale interacties, en dus van het sociale leven in het algemeen

Bv. Kijken naar betrokkene, even geluid maken om te laten zien dat je volgt/luistert, …  Telefoongesprekken: Als je niet af en toe geluid maakt wordt interactie
afgebroken.

= 2 soorten interacties

• Ongerichte interactie
  : vindt plaats wanneer mensen op een bepaalde plaats samen zijn en wederzijds bewust zijn van elkaars aanwezigheid, zonder tot een directe interactie over te gaan
  Bv. Wachtkamer, bushalte, feest, theater, …
   Individuen in aanwezigheid van anderen zijn, zelfs als ze niet met hen praten, onophoudelijk bezig met non-verbale communicatie.
   Ze houden rekening met elkaar, zonder dat er betrokkenheid aanwezig is.
  Bv. Als er in een park enkele banken staan, ga je niet meteen naast iemand zitten, maar zet je je op een andere bank

• Gerichte interactie
  : doet zich voor wanneer individuen zich uitdrukkelijk tot elkaar richten, dus directe aandacht schenken aan wat de anderen zeggen of doen.

ð Iedere interactie van individuen in een omgeving waar ook anderen aanwezig zijn, bestaat zowel uit gerichte als ongerichte interactie!

Een afgebakende eenheid van gerichte interactie = ontmoeting

Eén van de belangrijkste instrumenten die individuen gebruiken om de zeer fragiele interacties te beschermen tegen verstoringen, bestaat er in een zo goed mogelijke indruk te maken op anderen.

Denk aan: Dokter met tetoscoop eerder voor ‘de show’ dan voor gebruik, omdat dit typisch is voor een dokter (= net als acteur die attributen gebruikt om personage uit te beelden)

Individu beschikt over twee manieren om uitdrukking te geven van gevoelens, ideeën, verlangens, … kortom zichzelf:

• Verbale uitdrukkingsmiddelen die hij onder controle heeft
• Niet-verbale uitdrukkingsmiddelen die hij minder goed onder controle heeft

Tijdens interactie gaan betrokkenen er vanuit dat ze elkaar kunnen controleren op hun waarachtigheid.
 Ze kunnen namelijk de verbale uitingen toetsen aan de niet-verbale.

Volgens Goffman bestaat de samenleving grotendeels uit zulke ‘impression management’

Voorbeeld:

Iemand die beweert (=verbale uiting) geen schrik te hebben, terwijl zijn knieën knikken van schrik (=niet-verbale uiting) valt door de mand.