- Verbale directheid : komt voornamelijk voor bij mensen uit een low context culture . Ze komen snel “to-the-point” en zeggen wat ze denken.

- Verbale indirectheid : ze prefereren om zaken te bediscussiëren , in low context maatschappijen zouden we dit rond de pot draaien noemen

• low context cultures : in zulke situaties gaat de spreker ervan uit dat de luisteraar niet erg veel weet over de situatie en dus expliciet alles moet vertellen. Voornamelijk in West-Europese culturen.
• High-context cultures : hier is het niet nodig alles expliciet te zeggen. Sprekers zeggen niet datgene wat de luisteraar al verondersteld wordt te weten. Ze geloven ook dat waar en hoe iets gezegd wordt even belangrijk is als wat er gezegd wordt (vb. groot belang van de toon van de stem)

Vb. de Chinese cultuur is sterk gebonden aan de context: zo hebben ze geen onderscheid tussen hij en zij.

Grote culturele verschillen tussen wat talen betreft:

1) De mate waarin de context deel uitmaakt van de boodschap

2) De directheid waarmee ideeën worden uitgedrukt

3) De mate van formaliteit die vereist is

mannen specialiseren zich in taakgerelateerde gesprekken, nl. report talk: concentreert zich op inhoud en is het meest geschikt in publieke situaties waarin beslissingen moeten worden genomen. Vrouwen daarentegen gebruiken rapport talk: die gefocust is op de relatie en het meest natuurlijk voelt in een intieme context.

Nadelen van specialisatie: mannen voelen zich minder op hun gemak om met vrouwen te spreken. En vrouwen spreken minder graag in publieke context maar die onbereidheid kan hen dom en saai doen lijken.

Deze spreekstijlen zijn cultureel bepaald en zijn niet absoluut ( niet voor elke man of vrouw zo).

 Kwantiteit , onderwerpen , grammatica , controle van interactie , controle van onderwerpskeuze , gebruik van humor , openheid ,… zijn afhankelijk van geslacht