De semioticus gaat altijd op zoek naar de diepere structuur van de werking van de tekens.

 Langue (taal)

- is het systeem van de taal, met zijn woordenschat en zijn onwrikbare regels van syntaxis en fonetiek

- heeft een collectieve gelding, het individu kan het niet in zijn eentje creëren of veranderen

 Parole (spraak)

- is de specifieke manier waarop het individu gebruik maakt van de taal

- woord- en zinscombinatie, hard of stil spreken

- de actualisering van de taal

De semiotische analyse hangt soms meer af van de verbeelding en de inspiratie van de onderzoeker dan van de betrouwbaarheid van de semiotische methode (grote interpretatievrijheid).

Heel wat auteurs vinden de claim van de Saussure op de wetenschappelijkheid te sterk

- Grote variaties in benaderingen.

- Geen eensgezindheid over gebruikte termminologie.

Eigenlijk zou onderzoek door anderen overgedaan moeten kunnen worden.

- het analyseren van sociale praktijken met behulp van een arsenaal aan linguïstieke begrippen

- het gebruik van taalkundige begrippen in de sociologie

- de semioticus beschouwt de wereld als een verzameling van tekens die moeten worden ontcijferd

Hij haalde de grondbegrippen voor de nieuwe wetenschap toch uit de linguïstiek = onvermijdelijk want taal is het meest ontwikkelde tekensysteem en verst gevorderde studie

Barthes stelt zelfs de vraag of er wel tekensystemen bestaan die volledig onafhankelijk van de taal bestaan. Dit is niet het geval volgens hem.

è de Saussure: linguïstiek is een onderdeel van semiologie

è Barthes: semiologie is een onderdeel van linguïstiek (toepassing van inzichten uit linguïstiek op andere gebieden)