De osmolaliteit (van het bloed) wordt geregeld door het aanpassen van de wateruitscheiding in de nieren. Het setpoint is 280-290 mOsmol/kg water, het wordt voornamelijk bepaald door natrium. De osmolaliteit wordt gemeten door osmoreceptoren. Veranderingen in osmolaliteit zorgen voor osmose waardoor het celmembraan rekt of krimpt, dit zorgt voor een signaal. Bij een hoge bloeddruk zullen de receptoren minder snel vuren (de drempelwaarde is dus hoger), dan bij een lage bloeddruk.

Het renine-angiotensinealdosteron systeem speelt een erg belangrijke rol bij de regulatie van de bloeddruk op langer termijn. Ang II is een sterke vasoconstrictivum (voor efferente vaten). Voordeel van RAAS is dat er veel vochtresorptie is, het nadeel is dat de osmolariteit steigt (zie osmoregulatie). Als gevolg van de activatie van het RAAS is er Na+- resorptie. Om natrium te kunnen resorberen zijn Na+-K+-pompen nodig en daardoor is er ook K+-secretie (dit is dus niet functioneel!).

De nieren spelen op drie manieren een rol bij de bloeddrukregulatie:

1. RAAS

2. Water- en zoutretentie of -afgifte

3. Sympathicus-activiteit

De eerste twee punten zijn het belangrijkst en deze zorgen voor het behoud van een constant ECV. Strechreceptoren in de atria helpen de nieren hierbij (zie schema).

De baroreflex is het belangrijkste regelmechanisme van de bloeddruk op korte termijn. Bij een daling van de bloeddruk, worden baroreceptoren geselectederd en wordt de orthosympathicus (OS) gestimuleerd en de parasympathicus (PS) geremd. Bij een stijging van de bloeddruk visa versa. Zie het schema.

De Vasalva-manoeuvre is een truc om de sympathische activiteit te onderzoeken. De patiënt moet dan met neus dicht tegen zijn vuist blazen, zonder dat er lucht ontsnapt.