Anderson 1974a, ga zinnen als ‘persoon is in locatie’ waarbij persoon en locatie varieerden. Werd lastiger naarmate BV een persoon 2x voorkwam op 1 locatie of 2 personen op 1 locatie.
Het waaier effect heeft te maken met de spreiding van informatie. Omdat bij het herkennen vanaf bepaalde punten activatie alle paden af moet neemt de activatie per pad af en duurt het herkennen langer.
Het blijkt niet alleen om tijd te gaan als we het over vergeten hebben.
Een experiment(zonder naam) laat deze interference theory of forgetting zien. Proefpersonen leren A-B woord-nummer combinaties en A-D. een andere groep ook A-B maar daarnaast een rijtje C-D. Getest wordt A-B. De 2e groep blijkt beter, omdat de eerste kennelijk last heeft van interference; Moeite met meerdere associaties naar dezelfde stimuli.
Power law of forgetting, experiment van Wickelgren 1975, waarbij hij op verschillende tijdstippen testte hoe goed mensen geleerde woordrijtjes konden herkennen. De afname heeft een negatieve versnelling. In die zin geen verschil tussen korte termijn en lange termijn geheugen, allebei powerfunctions.
Verschil PLOF/PLOL: learning gaat om oefeningen, forgetting gaat het om tijd.
Bahrick, 1984 deed een experiment met engelse Spaanse woorden waaruit bleek dat tussen de 3 en 25 jaar na het leren resultaten gelijk blijven. Dat het daarna toch weer zakt wijt hij aan het oud worden van de proefpersonen.
Barnes 1979, probeert aan te tonen met een log-log schaal dat er net als bij het leren, er ook een verband is bij het vergeten tussen het neurale en ‘behavioral’ niveau.
Voorgaande gaat uit van decay theory of forgetting(gaat om tijd).
Inleiding
De inleiding verteld over 3 experimenten die aantonen dat sommige zaken die vergeten lijken vaak nog wel ergens in het geheugen zitten.
Penfield 1959, een onbetrouwbaar experiment waarbij gedeeltes van de hersenen werden gestimuleerd en patiënten maakten melding van herinneringen van vroeger.
Nelson 1971, liet proefpersonen nummer-woord paren uit hun hoofd leren en na een week was 25% van de items ‘vergeten’ en werd opnieuw geleerd en gekeken of het echt HELEMAAL vergeten was door sommige vergeten items iets te veranderen maar het bleek dat men na weer een test vooral de onveranderde items beter werden onthouden.
Nelson 1978, Doet eigenlijk hetzelfde, na 4 weken woordparen te hebben geleerd woord voor de helft de vergeten woordparen veranderd, maar die worden minder goed onthouden dan de onveranderde woordparen.
Aangetoond is dat de hippocampus waarschijnlijk een grote rol speelt in het lange-termijn onthouden van allerlei soorten informatie. Specifiek voor verbaal materiaal gezien blijkt dat het beter onthouden gecorreleerd staat aan een hogere activatie in de linker frontale cortex en de linker hippocampus regio.
‘Flasbulb memories’ zijn herinnering die van dermate belang zijn dat ze voor altijd in het geheugen gegrift worden. Van belang is hierbij dat degene die het onthouden er dicht bij betrokken zijn / het zelf mee hebben gemaakt. Hun aandacht zal telkens naar uit gaan als er iets over wordt verteld/getoond wordt enz. waardoor het pad zeer sterk wordt. Ook wordt het steeds herinnerd door de persoon wat de activatie hoog houdt. Een gelijk soort fenomeen is het ‘self-reference effect’. Dit refereert naar het feit dat mensen informatie die naar henzelf wijst beter onthouden (en wat hier dicht mee in verbinding staat, zoals vrienden).
