Het blijkt uit diverse experimenten dat voor de mate van onthouden van materiaal alleen maar van belang is hoe diep dit materiaal verwerkt is. Dus niet of er nu op gewezen wordt wat er specifiek onthouden moet worden.
Het meer elaboratief verwerken (denk aan het zelf genereren) resulteert in het beter prestaties, zelfs als het verwerken niet gericht is op de bedoeling van het materiaal (semantische context). Dit werd door het bij jullie inmiddels bekende onderzoek van Slamecka en Graf (1978) aangetoond.
Zie voor de stappen van de PQ4R-methode het boek (Preview, Questions, Read, Reflect, Recite en Review). De belangrijkste stappen van de PQ4R-methode zijn: vragen maken (stap 2) en reciteren (stap 5), want deze moedigen aan tot het dieper leren van het materiaal. Met het lezen van de tekst met als doel het beantwoorden van de vragen in je hoofd is de beste methode voor het onthouden van een tekst (Frase 1975), want dan zoek je expliciet naar antwoorden. Je richt je aandacht extra op de tekst. Dit in tegenstelling tot het alleen maar lezen van de tekst en daarna de vragen beantwoorden.
‘Elaborative Processing’ betekent dat je een te onthouden item voorziet van extra informatie (uitweiding op het item). Anderson en Bower hebben onderzocht dat mensen zinnen beter onthouden als ze er zelf een eigen extra betekenis aan geven. Uit hun onderzoek zou bijvoorbeeld zijn gekomen dat van de volgende drie zinnen C de best is en A de slechtste. C is een continuatie, B is een continuatie van de zin, maar slaat niet op waarschuwingsbordje (minder goed) en A is een loze continuatie. (Uitweiding van “de lange man keek naar het waarschuwingsbordje”, met het doel om ‘lang’ te onthouden)
a. De lange man keek naar het waarschuwingsbordje en liet het voor wat het was.
b. De lange man keek naar het waarschuwingsbordje dat op ooghoogte hing.
c. De lange man keek naar het waarschuwingsbordje waarop stond “pas op, lage deuropening”.
Door het neurale leren kan verklaard worden hoe de ‘power law of learning’ in elkaar zit. Het blijkt dat dit komt door simpele neurale veranderingen zoals die ook bij het leren op treden. Een soort van neuraal leren is de ‘long-term potentiation (LTP)’. Deze soort van neuraal leren ‘zegt’ het volgende: wanneer een pad gestimuleerd wordt met hoogfrequente elektrische pulsen, dan ontstaat er een verhoogde gevoeligheid van cellen op dit pad voor verdere stimulatie.
Met de sterkte van een geheugenspoor bedoelt men hoe diep een spoor in ons geheugen gegrift ligt.
Uit een onderzoek naar het leren van zinnen blijkt dat er uit de data een ‘power-functie’ ontstaat. Dit houdt in dat er een lineaire grafiek ontstaat uit de data (herkenningstijd tegenover aantal dagen) bij beide log-assen. De ‘power law of learning’ houdt in: hoe beter er geleerd/geoefend wordt hoe beter ook de prestatie van het geheugen. Weer lineaire grafiek bij log-assen. De ‘power law of learning’ kan dus verklaren dat er steeds een ongeveer even lange periode moet zijn voor het aanleren van iets, want hij/zij leert dan steeds even veel erbij (figuur 6.11).
