Verschil

Peirce: pragmatisme: realiteit is een proces waarin we al handelend betrokken zijn (dynamisch en praktisch)

semiotiek is vloeiend en evolueert onophoudelijk

de Saussure: structuralistische semiotiek (vastliggende zaken, bv. Signifié en signifiant)

Gelijkenis

teken in differentiële termen opgevat (de betekenis van het teken is het verschil met andere tekens) <-> referentiële termen (betekenis is dat waarnaar het in de werkelijkheid verwijst)

 de Saussure maakt zelfs geen plaats voor de referentiële dimensie, Peirce wel maar hij benadrukt dat de betekenis van een interpretant gelegen is in de interpretanten die ermee geassocieerd worden

bv. appel geschilde appel (betekenis is anders, verschillend naargelang de voorstellingen die ermee geassocieerd worden)

3 eigenschappen van een teken

1. teken fungeert als representamen: het staat ergens voor, het verwijst naar iets dat niet aanwezig is. Datgene waarnaar het verwijst is het denotatum of het (dynamisch) object.

2. teken wordt altijd geïnterpreteerd: er heeft zich in de geest van de waarnemer een nieuw teken ontwikkeld.

immediate object (interpretant) = het object zoals het zich aan de geest voordoet

3.teken fungeert binnen een systeem, een code zodat de betekenis niet steeds opnieuw geleerd moet worden: hierbinnen worden steeds nieuwe tekens gevormd door combinatie met oude

= ground, de basis op grond waarvan het teken functioneert.

De kennis (interpretant) komt tot stand dankzij de bemiddeling van een teken (representamen)

Kennis (betekenis) over een gegeven in de realiteit (denotatum of dynamisch object) wordt gevormd d.m.v. een teken (representamen).

- Er bestaat geen directe relatie tussen object en kennis, de kennisvorming is te danken aan de tekenfunctie  kennisvorming = semiosis

- Het gaat hier om een proces: iedere gedachte fungeert als teken van de gedachte die erop volgt

è de betrekkingen tussen teken, object en interpretant liggen slechts vast voor dit moment