Om de inkomensverdeling per gezin te meten, houden we best rekening met grootte en de samenstelling van de gezinnen. Het equivalent inkomen maakt het mogelijk het inkomen van een alleenstaande te vergelijken met dat van een gezin. Het is vanzelfsprekend dat het inkomen van een koppel met twee kinderen hoger moet zijn dan een inkomen van een vrijgezel om een zelfde welvaartspeil te bereiken. De Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO) gebruikt daarvoor een bepaalde factor. De eerste ouder krijgt een factor 1, de tweede ouder factor 0.7 en elk kind staat voor een factor 0.5. We tellen deze getallen op en komen zo aan een factor die de gezinssamenstelling weergeeft. Om te vergelijken hoeveel een gezin zou moeten verdienen om dezelfde welvaart te hebben als een alleenstaande, moet je deze factor vermenigvuldigen met het inkomen van de alleenstaande. Of anders gezegd: een alleenstaande met een jaarinkomen van x euro heeft een welvaart van x euro, maar voor een gezin bestaande uit meerdere personen geeft dit slechts een welvaart van (x/factor) euro. Dit is het equivalent inkomen.

De meest gebruikte manier om de verdeling van het inkomen voor te stellen is de Lorenz-curve en zijn bijhorende Gini-coëfficiënt. Deze grafische voorstelling drukt uit “welk aandeel van de bevolking” verantwoordelijk is voor “welk aandeel in het inkomen”. Zo zie je bv dat 40% van de bevolking maar verantwoordelijk is voor 13.91% van het inkomen.

We tekenen ook de 45°-lijn, deze geeft de situatie weer waarbij de inkomens perfect gelijk verdeeld zijn. Dat wil zeggen dat elke persoon in dat land evenveel gaat verdienen. Hoe groter de afstand tussen de Lorenz-curve en de 45°-lijn, hoe groter de inkomensongelijkheid.

Vervolgens is het mogelijk om de ongelijkheid die je vaststelt bij de Lorenz-curve, in een kengetal uit te drukken door het berekenen van de zogenaamde Gini-coëfficiënt. Deze wordt berekend door de oppervlakte tussen de 45°-lijn en de Lorenz-curve te delen door de oppervlakte tussen de 45°-lijn en de horizontale as. In bovenstaande grafiek is de Gini-coëfficiënt dan gelijk aan A/ (A+B).

De waarde van de Gini-coëfficiënt ligt altijd tussen 0 en 1, waarbij 0 staat voor een perfect gelijke verdeling en 1 staat voor een perfect ongelijke verdeling.

In het jaar 2007 heeft België een Gini-coëfficiënt van 0,312. Deze coëfficiënt is vergelijkbaar met andere West-Europese landen.

Een zeer eenvoudige manier om de inkomensverdeling in een land na te gaan is door de bevolking in te delen in tien gelijke groepen en deze vervolgens te rangschikken van arm naar rijk, de decielenverdeling genoemd. (zie bijlage voor de tabel met decielenverdeling, cijfers in deze paragraaf zijn eveneens gebaseerd op die tabel). In de tabel is te zien dat het eerste deciel een inkomen heeft dat tussen € 0 en € 4 373 ligt. Zij vertegenwoordigen 0,61% van de inkomens in België. De eerste 50 % van de bevolking is samen goed is voor 20,78 % van de inkomens. Terwijl de 10 % van de Belgen met de hoogste fiscale inkomens, het tiende deciel genoemd, samen 32,19 % vertegenwoordigt van de totale belastbare netto inkomens. Onderstaand staafdiagram geeft een indeling in decielen weer.

Men bekijkt per inkomensschijf hoeveel procent van de Belgische bevolking een inkomen heeft dat tot die schijf behoort. Bepaalde klassen, vooral die van de lage inkomens, worden vertegenwoordigd door een groter aandeel van de bevolking dan de hogere inkomensklassen.

Bovenstaande staafdiagram is gebaseerd op de tabel “Aantal aangiften in 2007” (zie bijlage). In deze tabel is het procentuele aandeel van elke inkomensklasse in het totaal aantal aangiften weergegeven. We kunnen vaststellen dat de meeste Belgen een inkomen verdienen dat tussen € 0 en € 30000 (72.87%) ligt en slechts een kleine groep een hoger inkomen verdient.