een gebied met een kernregio waar economische en politieke beslissingen worden genomen.

een buiten een staat gelegen, meestal overzees gebied, dat op een gewelddadige of vreedzame manier in bezit is gekomen van die staat.

De ontwikkelingmogelijkheden voor perifere landen binnen het wereldsysteem verloopt moeizaam. Wijzigingen van de internationale arbeidsverdeling kan de belangen van de kernregio’s aantaste. Toch is een positieverbetering niet onmogelijk, bijvoorbeeld Japan of de VS.

Bij lichte industrie is voordurend een proces van uitschuiving aan de gang. Het zijn niet langer de kernregio’s die (lichte) eindproducten voortbrengen, maar ook semiperifere en zelfs perifere gebieden.

In de jaren 60 vestigde de lichte industrie zich in de nieuwe industrielanden (NIC-landen of Newly Industrializing Countries). Deze NIC-landen wisten zich vervolgens vanuit een perifere positie in het wereldsysteem op te werken tot moderne industriestaten. Sommige landen hebben ook geprobeerd de weg van importsubstitutie te nemen. Door de goederen die tot dan toe ingevoerd werden uit de kernlanden, zelf ter hand te nemen, hoopten deze landen te ontsnappen aan het probleem van de ruilverslechtering. Dit mislukte voor een groot deel en later gingen ze zich meer focussen op de export.

In sterk geïndustrialiseerde landen is het vrijwel ondoenlijk om de vraag van consumenten en het door de staat gestuurde aanbod van producten goed op elkaar af te stemmen, de diversiteit is daarvoor te groot.

De dekolonisatie veranderde in de eerste instantie niet veel in de positie van de perifere gebieden. De afhankelijkheid ten opzichte van het centrum bleef bestaan.

Veel ex-kolonies bleven ruwe agrarische stoffen, mijnbouwproducten en voedsel leveren. De industriële productie bleef tot in de jaren 60 grotendeels voorbehouden aan de landen in het centrum. Sommige (ex-)kolonies specialiseerden zich in één of enkele producten. Aangezien deze landen wel steeds duurder wordende industrieproducten invoeren vanuit het kerngebied, kregen ze te maken met een negatieve handelsbalans vanwege de ongelijke ruil.

De ruilvoetverslechtering, de relatieve prijsdaling van landbouwproducten en mijnbouwproducten ten opzichte van de industriële goederen, bracht de perifere landen in een steeds grotere achterstandspositie. Die landen moesten vanwege de relatieve prijsstijgingen van industrieproducten steeds meer landbouwproducten of mijnbouwproducten exporteren om eenzelfde hoeveelheid industrieproducten te kunnen invoeren.

De afzet van de industrieproducten maakt niet alleen de industrialisatie van perifere landen moeilijk, maar ook de ambachtelijke nijverheid werd voor een groot deel vernietigd.