Ja, op basis van een zwak paternalistisch argument: Ouders zijn vrij in de opvoeding van hun kind tot een bepaalde lijn. Wanneer deze overschreden wordt mag de overheid ingrijpen. Wanneer er sprake is van kindermishandeling dan moet de overheid wel optreden, omdat het hun plicht is om te handelen in het belang van het kind (artikel 13). Ze moeten samen met het gezin een minimalistische oplossing vinden om het gezin weer te kunnen laten draaien

De staat moet een stabiele maatschappij en een toekomst van deze maatschappij garanderen en de grondslag dat kinderen zorg nodig hebben. Wanneer de ouders deze zorg niet kunnen bieden moet de staat dit overnemen. Als de opvoeding nu niet goed is komen die kinderen later niet goed terecht.

Dus als ze er nu niks aan doen zijn er in de toekomst alleen maar meer nadelen en problemen. Een kind kan niet voor zichzelf zorgen en wanneer zowel de ouder als de omgeving die verantwoordelijkheid niet nemen door niet te handelen in het belang van het kind, dan moet er wel een hogere macht zijn die dan de verantwoordelijkheid op zich neemt zodat het kind goed terecht komt. De overheid heeft er immers belang bij dat kinderen een goede opvoeding krijgen zodat ze opgroeien tot autonome burgers en participeren in de samenleving.

Child-rearing is het opvoeden van kinderen. Ja, de staat speelt hier een rol in, omdat zij bij een falende of ontbrekende opvoeding de rol van de ouders moeten overnemen. Daarnaast heeft de staat het belang om zich te reproduceren, daarvoor moeten de toekomstige burgers beschermd worden en opgevoed worden tot goede burgeres. De staat zal de rol van ouder niet op zich nemen, maar zorgt voor een ‘custodial parent’. De staat had bijvoorbeeld bij het invoeren van de leerplicht ook een rol in de opvoeding. De staat heeft een beschermende rol bij de opvoeding. Zij moeten de toekomst van een kind beschermen. De staat moet zorgen dat de huidige maatschappij kan voortbestaan, dus zorg dragen voor de toekomst en kinderen zijn de toekomst. Zij moeten de belangen van kinderen waarborgen, om continuïteit na te streven.

De staat heeft een rol te spelen in de opvoeding van haar eigen kinderen. Deze rol vindt plaats in de rol van de overheid als parens patriae. Dat betekent dat de overheid wel een rol heeft in het opvoeden van kinderen, maar alleen als laatste optie. Dus als ouders tekort schieten in de opvoeding, is het aan de overheid deze rol op zich te nemen. De staat moet sowieso toezicht en controle hebben over de opvoeding, om zo de rechten en plichten van zowel de kinderen als de ouders te waarborgen. In geval van mishandeling zal de overheid dus moeten ingrijpen. Maar ook kan men kijken naar het strafrecht. Als een jeugdigen een strafbaar feit pleegt, is het aan de overheid deze jeugdigen te straffen. Dit kan ook gezien worden als het meehelpen aan de opvoeding van de kinderen van de eigen bevolking.

De leer van parents patriae houdt in dat de staat een rol heeft als ouder. De staat noet zorgen voor een opvoeding en bescherming voor kinderen. Wanneer ouders hierin falen is het de taak van de staat om het over te nemen. De staat moet verzekeren dat elke generatie kinderen later als volwassenen in de maatschappij moeten kunnen functioneren.

Het betekent letterlijk ‘de ouder van het land’. De staat heeft een ouderlijke rol ten opzichte van de burgers. Zoals ouders deze rol hebben ten opzichte van hun kinderen. De staat zorgt voor de burgers die niet voor zichzelf kunnen zorgen, maar wel bescherming en zorg nodig hebben. Dit is een zwakke vorm van paternalisme, want het is een laatste redmiddel. Als je dit betrekt op kinderen, gaat het erom dat als de ouders niet in staat zijn om te handelen in het belang van een kind. De staat zal dan de rol van de ouder niet op zich nemen, maar zorg voor een ‘custodial parent’. Ten tweede heeft de staat een grotere macht dan een ouder, waardoor de rol niet helemaal vergelijkbaar is.