Cognitieve psychologie wordt beïnvloed door de kennis representaties, wat inhoud dat mensen zich inwendig een beeld vormen van kennis die ze hebben. Verder zal in dit hoofdstuk de verschillen tussen visuele en verbale informatie worden uitgelegd. De studie van kennis representatie is belast met, hoe we kennis ordenen en gebruiken in ons lange termijn geheugen.
Een experiment van Sperling geeft het bestaan van een korte “visual sensory store”, een geheugen dat effectief alle informatie in het visuele display kan vasthouden. Tijdens het vasthouden van die informatie in die “opslagruimte” kunnen proefpersonen er aandacht aan schenken en de informatie rapporteren. Het lijkt erop dat dit sensorische geheugen visueel van karakter is.
Zodra er een tweede set informatie in dit geheugen wordt opgeslagen vervalt de eerste set. Dit korte visuele geheugen wordt door Neisser een icon genoemd. Het iconisch geheugen is net als het echoic geheugen bij het auditoriele systeem.
Iconisch geheugen is lijkt sensorisch van karakter en het kan zelfs activatie van het neurale systeem voor de early proceesing teweeg brengen.
Het Sperling paradigma wordt meestal vertaald in termen van de informatie die het geeft over de duur van het visueel iconisch geheugen. Het geeft ons op zijn minst de informatie over hoe snel attentie door het iconisch geheugen beweegt en de objecten encodeert.
Visuele informatie wordt vastgehouden in een kort sensorisch geheugen waar we aandacht aan de onderwerpen kunnen schenken en waar we ze kunnne verwerken.
Het lijkt erop dat het neurale mehanisme, het onderliggende deel van het visual attention erg gelijk aan het onderliggende neurale mechanisme van de auditory attention. Net als de autitoy attention, geleidt door één oor, het corticale signaal van dat oor versterkt, zo lijkt het erop dat de visual attention, geleidt naar een ruimtelijke locatie, het coticale signaal verterkt vanaf die locatie.
Het lijkt erop dat de electrophysilogical data consistent zijn met het “early selection” model. Het lijkt erop dat mensen stimuli selecteren om aandacht aan te schenken, zowel in het visuele als in het auditoriele domein, op basis van fysieke eigenschappen en vooral op basis van de locatie. Later in dit hoofdstuk hoe je dan bijvoorbeeld een vriend herkent in een grote mensenmassa.
Als mensen aandacht schenken aan een bepaalde locatie, dan wordt er het neurale proces in delen van de visuele cortex, die corresponderen met die locatie, versterkt.
Eén type theorie behandeld de visual attention alsof het een spotlight is dat we rond kunnen bewegen om op verschillende delen van het visuele veld te focussen. Onderzoek heeft uitgewezen dat het kan varieren in het aantal graden van de visuele hoek. Hoe groter de hoek is, hoe minder goed het elk deel van het visuele veld kan verwerken. Hoe smaller de visuele hoek , hoe “maximaler” het verwerken wordt uitgevoerd voor wat betreft dat deel van het visuele veld. Als de persoon in een ander deel van dat veld informatie wilt verwerken is het noodzakelijk om zijn spotlights te verschuiven en dat kost tijd. Om complexe informatie te verwerken is het dus noodzakelijk om de aandacht over het visuele veld te bewegen om visuele informatie op te sporen.
Subjecten kunnen hun attentie focussen op een paar graden van het gebied in hun visuele veld en hun attentie bewegen over het visuele veld om een zinvol geheel te creëren.
De bottleneck van visuele informatie is nog duidelijker dan de in de vorige paragraaf genoemde bottlenecks. Het netvlies varieert erg in zijn secuurheid, met MAXIMAle secuurheid in een klein gebied genaamd de fovea. Hoewel onze ogen een groot deel van het visuele veld registreren, registreert onze fovea daar slechts een klein deel van. Tijdens het kiezen van een deel waarop we ons focussen (met de ogen), kiezen we ook om maximale visuele verwerkings bronnen te geven aan het te verwerken deel van het visuele veld. De rest van de te verwerken bronnen van het visuele veld verzwakken we. Het is niet altijd zo dat waar we ons visueel op focussen, identiek is met het deel van het
visuele dat verwerkt wordt door de fovea. Mensen kunnen zich fixeren op een deel van het visuele veld (waar op dat moment dan de fovea is) en tegelijkertijd aandacht schenken aan een niet-foveaal gebied.
We schenken aandacht aan een enkel deel van het visuele veld en we fixeren ons meestal (niet altijd) aan het deel van het visuele veld waar we aandacht aan schenken.
Om met de hiervoor genoemde resultaten om te kunnen gaan is het Broadbent model aangepast en is bekend geworden als attenuation theory. Dit model veronderstelt dat bepaalde boodschappen verslapt worden maar niet helemaal weggefilterd worden op basis van hun fysieke eigenschappen. In een dichotic listening task worden de signalen van het oor waar geen aandacht aan besteed wordt geminimaliseerd, maar niet vernietigd. Bij de semantische selectie kan elke boodschap gehoord worden, of er nou aandacht aan besteed wordt of niet* (*het laatste kost dan wel meer moeite).
Een andere uitleg is die van de late selection theory waarbij men er vanuit is gegaan dat alle informatie volledig onverzwakt wordt verwerkt. Volgens deze theorie zitten de beperkingen dus niet in het perceptie systeem, maar in het response systeem. Dit verschil, tussen de attenuation theory en de late selection theory is goed weergegeven in fig. 3.4 blz. 80. We kunnen selecteren welk bericht verwerkt wordt op de basis van zijn fysieke eigenschappen. Als we niet snel aandacht aan het bericht schenken, zal het verloren gaan.
