Lewis Terman kon makkelijk meekomen op school en werd op een gegeven moment onder de aandacht van Hall gebracht die hem naar Clark University bracht. Toen Terman mentale testen wilde gebruiken in zijn thesis wilde Hall hem niet meer begeleiden. Na het behalen van zijn diploma kwam hij in Stanford terecht.

Op Stanford onderzocht hij de sterke en zwakke punten van de Binet-Simon test en publiceerde een revisie in zijn The Measurement of Intelligence. Deze test werd snel overgenomen door psychologen. Hij 1) standaardiseerde op basis van 10.000 individuën, 2) gebruikte IQ i.p.v. leeftijden, 3) verlegde de leeftijd van de test naar 5-16 jarigen en 4) gaf duidelijke instructies bij het afnemen van de test. Hij bleef echter niet tevreden over zijn revisie en bleef onderzoeken naar de validiteit van test items. In 1937 maakte hij een 2^de revisie.

Hij begon een onderzoek naar hoogbegaafde kinderen. Dit onderzoek loopt nog altijd. Het doel was te onderzoeken wat voor mensen hoogbegaafde kinderen worden. 661 kinderen waren uitgekozen met een gemiddeld iq van 151. Informatie over achtergrond, persoonlijkheid, karakter, interesses verzamelde Terman. Ook bleek hun lichaamsbouw groter te zijn dan andere kinderen. In de vervolgstudies bleven de personen hoog presteren (beste 1%). Opvallend was dat 42% van de vrouwen op 40-50 jarige leeftijd fulltime posities hadden, in die tijd opmerkelijk. Toen ze in de 70tiger jaren waren bleken velen nog goed mentaal mee te kunnen.

Kritieken waren 1) steekproef was niet representatief (achtergrond), 2) ze voelden zich speciaal, werden beïnvloed doordat ze proefpersoon waren, 3) Terman was veel betrokken in hun leven, 4) vergelijkingen met controle groep zijn summier, 5) ook de prestaties van de betrokkenen worden in twijfel getrokken.

Goddard en Lewis M. Terman waren degenen die intelligentietesten naar Amerika brachten. Goddard vertaalde de Binet-Simon test en teste deze onder 2000 leerlingen van New Yersey scholen, de test kwam in het algemeen overeen met de resultaten van de leerlingen.

Goddard onderzocht de diagnose van zwakzinnigen en wilde zwakzinnigen uit de psychiatrie naar het psychologisch domein halen.

Gregor Mendel was een monnik die hoogst geïnteresseerd was in planten en dieren. Hij kruiste honingbijen in de hoop een aardige productieve bij te krijgen, helaas kreeg hij het tegenovergestelde. Hierna onderzocht hij erwtplanten, in totaal onderzocht hij 10.000 planten en 300.000 erwten. Zijn kruisingen deed hij bijvoorbeeld met planthoogte: hij scheidde de kleine van de grote. Dit leverde hem inderdaad grote planten op. In de 2^de generatie bestuifde hij de normale planten met die van zijn kruising. Er bleek een redelijk omvangrijke minderheid aan kleine planten tussen te zitten. Hieruit concludeerde hij dat planthoogte uit 2 onderdelen bestaat, één van beide planten (nu genen). Een kwart behoorde tot deze kleine groep.

Voor Goddard was deze bevinding toepasselijk op veel meer factoren, waaronder intelligentie. Hij vond een familie die hij de Kallikaks noemde. Deze bestond uit een ‘goede’ en ‘slechte’ kant. Van de slechte kant waren van de 7 personen 5 zwakzinnig. In latere generaties waren deze verschillen nog aanzienlijker. Zwakzinnigheid was erfelijk volgens Goddard.

Zijn studie kende veel kritiek: 1) duurde slechts twee jaar wat erg kort is voor zo’n omvangrijk onderzoek, 2) assistenten hadden geen idee van erfelijkheid, 3) weinig objectieve testen, 4) zwakzinnigheid en criminaliteit werden gelijkgesteld, 5) zwakzinnigheid komt voort uit 1 afwijkende geen is niet plausibel, 6) omgevingsfactoren werden genegeerd. Zelfs de fotos van de goede en slechte kanten van de familie zouden bewerkt zijn om de conclusies te ondersteunen.

Het sterelisatieplan om zwakzinnigen, epileptische mensen, criminelen en gestoorden werd gesteund door o.a. Yerkes, Thorndike, Terman, Alexander Graham en Walter B. Cannon. Dit leidde tot vele sterilisaties tot aan 1960.

Rond 1910 kwamen veel immigranten naar Amerika (meer dan een miljoen per jaar). Deze immigranten kwamen vaak uit vreemde gebieden en kregen te maken met discrimatie. Op Ellis Island werd 2% teruggestuurd op basis van hartproblemen, zwangerschap, achterlijkheid en gestoordheid. Vooral deze laatste twee vroegen om een diagnostische aanpak. Goddard werd gevraagd om langs te komen en hij pikte enkele goedgekeurde immigranten uit, teste hen en bleek deze zwakzinnig te bevinden. Goddard negeerde het commentaar van de vertaler dat ze de vragen niet kónden beantwoorden. Goddard werd hierna gevraagd meer controles te verrichten en Goddard beweerde 90% van de zwakzinnigen op basis van uiterlijk er uit te kunnen pikken. Ongeveer 80% van de immigranten die de Binet-Goddard test deden bleken deze niet te halen.

In zijn latere onderzoek onderzocht hij hoogbegaafde kinderen. Het Cleveland programma haalde hoogebegaafde kinderen naar één school en gaf hen hier veel vrijheid en deden vele uitgebreide artistieke producties en bezochten musea en industriële complexen. In een naonderzoek bleek deze groep hoog gestudeerd te zijn en weinig problemen met werkeloosheid te hebben (ten tijde van de crisis).