Relativisme houdt in dat wat voor jou waar kan zijn, voor een ander niet per definitie waar hoeft te zijn. Er is bestaat niet zoiets als morele waarheid, alleen verschillende meningen die allemaal gelijkwaardig aan elkaar zijn. Moraliteit is een kwestie van smaak, voorkeur of gevoel. Het heeft niets te maken met objectieve feiten. Het is goed dat we vragen stellen bij onze moraliteit. Het is bekend dat je kun leren van andere culturen en dat onze moraal slecht één kijk is tussen de vele verschillende manieren. Daarnaast is het zo dat moraal altijd verschuift en veranderd. Wanneer we het over moraliteit hebben, is de waarheid relatief. Dit is exact de reden waarom het verkeerd zou zijn om één perspectief op te leggen bij een ander. We zien dat moraal een gevoelige kwestie is. Dit zorgt voor knelpunten in de samenleving. De samenleving heeft waarheden nodig om op gebaseerd te zijn en om te kunnen functioneren. Wanneer niets meer waar is zullen studies onnodig zijn, beroepen vrij in te vullen en mensen kunnen slecht oordelen en kennis verwerven. Dit is geen goede sociale ontwikkeling: Doordat vele mensen geloven in morele waarheden en hun leven hier naar inrichten is het vaak een valkuil dat grote dominante groepen in de samenleving een alwetende groep gaan vormen. Hier is dan vaak geen kritiek meer op uit te oefenen waardoor andere groepen met andere ideeën snel als minder worden beschouwd. Dit kan dus ook voor sociale ongelijkheid zorgen. Zo kan het bijvoorbeeld zo zijn dat leraren bang worden om politiek incorrect te zijn door al die waarheden en daarom moreel onderwijs en andere delen van het onderwijs weglaten. Ook voor de rechtbank is moraliteit een lastig punt. Zij worden al snel gezien als intolerant en autoritair.

Het milgram experiment vertelde verschillende deelnemers dat één de leraar was en de ander de leerling. De leraar werd meegenomen naar een andere kamer en werd gevraagd de leerling een electrische schok te geven wanneer deze een fout maakte. Het voltage werd steeds hoger, naarmate er meer fouten gemaakt werden, zelfs zo erg dat de leerling pijn ervoer bij de schokken. Het experiment heeft aangetoond dat mensen erg veel doen wanneer autoriteiten zeggen dat het goed is om te doen. Veel verder dan voorheen gedacht werd. Iedereen heeft in zich de wilskracht om autoriteit uit te stellen, toch zorgde de druk van de autoriteiten ervoor dat dit gevoel overwhelmed werd.

Het leuke aan ‘de rede’ is dat mensen er alleen maar in meegaan als je echt geloofd dat het klopt. Deze kritische gedachte over ‘rede’ filtert automatisch alle ‘false beliefs’. De rede wordt alleen maar toegelaten in het menselijke brein, wanneer er een duidelijke kern van waarheid in zit. De rede kun je van twee kanten bekijken. Het geeft niet automatisch het geloof van de leraar in haar leerlingen, maar het laat de waarheid zien. De leraar kan de rede gebruiken om te overtuigen, het kan ook laten zien dat jij het zelf verkeerd hebt. (Dit risico moeten leraren met zich meenemen, soms vergeten ze het).

Op een autoritaire school is er geen ruimte voor discussie. Niet over de lesstof maar ook niet over de algehele normen en waarden (the moral code). De leerkracht bepaald wat goed en fout is en wanneer een leerling het hier niet mee eens is, en dit laat merken, zal deze gestraft worden. Wat hier nou verkeerd aan is? Het is verkeerd dat je mensen oplegt waar zij in moeten geloven en hoe zij moeten leven.