Er zijn parallellen te trekken tussen de ontwikkelingen van verschillende beschavingen. Er zijn aanwijzingen te vinden die deze tendens ook laten zien in de hedendaagse samenleving. Een globale samenleving is echter nog ver weg, tenzij er een gemeenschappelijk doel gevormd wordt door iets dat al het andere overstijgt.

Geloofspatronen werden gemanipuleerd door overheden om eenheid te creëren en zorgden zowel voor binnenlandse veiligheid als toewijding en steun van andere gemeenschappen. Door middel van het verwerven van toegang tot politiek en economie zorgden ze voor een vorm van onafhankelijkheid die het mogelijk maakte te blijven bestaan na de val van de klassieke imperia ze overleefden als een onafhankelijk instituut en met een missie tot bekering van andere beschavingen.

Dit was niets nieuws, er bestonden al patronen voor controle over land en water, verdeling van arbeid, distributie van voorraden en het planten van expedities. Uitbreiding naar andere beschaving had een politiek instituut nodig, dat vredig of gewelddadige te werk ging. Degenen die de belangen van alle groepen respecteerden, waren het meest succesvol. Dit werd middels militaire interventie en later door een administratief apparaat uitgedragen. Politieke factoren zorgden voor het definiëren en verdedigen van de groeiende hegemonieën.

Er was bij elke groeiende samenleving behoefte aan surplus, dat ook deels geïmporteerd moest worden. Daardoor kwam er een hoger surplus en bevolkingsgroei, wat leidde tot meer vraag naar geïmporteerde waren. De zoektocht hierna leidde tot ontmoetingen van volken en daarmee goede en/of slechte relaties. Beide kanten konden soms profiteren. Binnenlandse druk door overbevolking, en buitenlandse door nomadische volkeren, zorgde voor vraag naar permanentie middels een politieke factor.