Huizinga, J.

schrijver van ‘Herfsttij der Middeleeuwen’ (1919), waarmee hij de mentaliteitsgeschiedenis introduceerde en als één van de eersten de intuitieve analyse in praktijk bracht; en waarin hij zoekt naar de verklaring van de evolutie essentieel in het kleurrijke schouwspel van de vorsten en hovelingen
publiceerde ‘In de schaduwen van morgen’ (1935), een profetische waarschuwing over de gevaren van opkomend extreem-rechts in de jaren 30 en een typische ‘laudatio acti temporis’ in zijn treurnis om de ondergang van de westerse waarden in de 20e eeuw. Formuleert meteen ook een klacht tegen het brutale misbruik van pseudo-historische argumentatie.
essayistische stijl
vond dat een wetenschappelijk betoog een vlot leesbaar verhaal moest zijn met literaire kwaliteiten (revival of the narrative)
zijn cultuurgeschiedenis gaat terug op het begrip ‘beschaving’ als historische entiteit
peetvader van de mentaliteitsgeschiedenis: zoekt naar mentaliteit, politieke, sociale en godsdienstige opvattingen van de laat-middeleeuwse mens, levens- en denkvormen die wel moeten morfologisch begrepen worden: de cultuur ontwikkelt een uiterlijk waarneembare vorm voor de ideële waarden die ze voorstaat; de volgende stap is dat de vorm voor inhoud genomen wordt

schreef ook ‘Homo ludens’ (1938) over de cultuurfunctie van het spel in alle uitingen van de beschaving, inspireerde zijn aanpak daarbij op die van J. Burckhardt