Item gefilterd op datum: januari 2014

waren, met de ridders en geestelijke orden, de derde categorie Latijnse kolonisten in het Oosten.

- Ze profiteerden van militaire bescherming van Latijnse versterkingen en lieten zich ruimschoots belonen voor hun diensten (vb. maritieme ondersteuning bij veroveringen van havensteden).

- Jarenlange oorlog stuurde echter handelsrelaties erg in de war, vooral met het achterland in het Midden en Verre Oosten.

- Commerciële belang van nieuwe Latijnse vestigingen in Levant mag niet overschat worden: handelsgebieden als Byzantium voor Venetië en Egypte voor Genua bleven primeren.

- In 1187 komt hier verandering in: Saladin herovert Jeruzalem en de Franken moeten veel terrein prijsgeven. è Latijnse handelaars werden nu voor het eerst uit Egypte geweerd, zodat ze zich wel moesten heroriënteren op de Levant.

- Italiaanse steden bouwden nu in de Latijnse gebieden stevige handelsposten uit, waarover ze exclusieve jurisdictie opeisten en uit hun moedersteden consuls afvaardigden. Hierin genoten ze een volledige bestuurlijke en juridische autonomie en konden hun cultuur in eigen kring beleven.

zie ook hoofdstuk 7)

1. Aantal ridders in dienst groeide in hoogtempo, ook stroomden vrome schenkingen binnen.
2. 2. Deze orden waren de grootste Latijnse machtsconcentraties in de Levant; ze accumuleerden ontzaglijke landgoederen en fortuinen.

Latijnse kolonisatie beperkte zich grotendeels tot de steden, door het kleine aantal westerlingen. Men creëerde geen uitgebreid leenstelsel gebaseerd op landbezit in Palestina en Syrië; ridders werden in de plaats daarvan verbonden aan machtige heren door renten in geld (besantlenen).

Verhoudingen tussen Byzantijnen, Moslims en ‘Franken’ (benaming voor alle westerlingen in Levant ongeacht afkomst) waren zelden eenduidig: alle combinaties van allianties kwamen voor, dwars door de geloofsgrenzen heen.

Verhoudingen tussen Byzantijnen, Moslims en ‘Franken’ (benaming voor alle westerlingen in Levant ongeacht afkomst) waren zelden eenduidig: alle combinaties van allianties kwamen voor, dwars door de geloofsgrenzen heen.

Bohemond van Tarente vestigde een tweede in Antiochië, dat tot 1268 stand hield.

Jeruzalem viel in 1099, Godfried en later zijn broer Boudewijn werden de eerste heersers.

Het Graafschap Tripoli, werd in 1109 door Raymon van Toulouse gevormd

werpt vragen over hun motieven:

- Plunderingen en massamoorden die ze begingen in oa. Jeruzalem, hoewel verklaarbaar door onregelmatige bevoorradingen, wekten weerzin plaatselijke bevolking op en getuigde van verlangen kruisvaarders naar buit.

- Gedrag van leiders was eveneers merkwaardig: Boudewijn van Boulogne, broer van Godfried van Bouillon, scheidde zich bv. In 1098 af van de hoofdmacht om in Edessa een eigen graafschap te stichten.

Oproep van Urbanus II werd gevolgd door een volkskruistocht, die uitgeroeid werd bij een eerste confrontatie met de Turken. De werkelijke kruistochten zouden geleid worden door ervaren ridders en vorsten

Voorzieningen

Voor benden van meerdere tienduizenden kruisvaarders ontbraken logistieke voorzieningen è leidde aanvankelijk tot plunderingen en gevechten in Hongarije.

Deelnemers

- in grote meerderheid afkomstig uit Noord-Franse gebiede

- uit Duitse rijk waren er weinig deelnemers, doordat Hendrik IV overhoop lag met de Paus

- Normandisch Sicilië nam met een belangrijke krijgsmacht deel, olv van Bohemond van Tarente

- van de Noord-Italiaanse handelssteden ging enkel Genua onmiddellijk in actie.

Op lange termijn hebben de kruistochten de positie van het christendom in het Nabije Oosten dus allerminst kunnen versterken.

Vanaf XIV

veroverden de Osmanen, een andere Turks nomadenvolk, geleidelijk aan de laatste Byzantijnse gebieden in Klein-Azië.

Na 1350

steken over naar de Balkan, waar het keizerrijk op weinig steun kon rekenen van de inheemse bevolking

- 1389 onderwerpen ze de Serven, tijdens de slag op het Merelveld

- 1396 werd een Frans-Hongaars kruisleger bij Nicopolis in de pan gehakt

- In 1453 valt Constantinopel uiteindelijk.a