Wim ter Horst ontwikkeld een model. Vertrekpunt zijn 2 uitdagingen voor school/instelling:

• Omgaan met de toenemende culturele pluraliteit buiten en binnen school/instelling solidariteit
• Afkalving/erosie van de specifieke confessionele identiteit.
• zoeken naar eigen identiteit.

Combinatie van beide dimensies bepaalt het identiteitsprofiel. Er zijn 4 paradigma’s mogelijk:

• De monoschool
• De dialoogschool
• De kleurloze school
• De kleurrijke school

Verschillende vormen van pluralisme (door Marianne Moyart):

• Passief pluralisme: staat, scholen, instellingen,… dienen neutraal te zijn. de reden hiervoor is als je levensbeschouwelijke diversiteit in publiek hebt, dit een bron van conflicten zal zijn. Er zal dus in deze context geen aandacht gegeven worden aan religieuze identiteit, wel wordt het individueel recht van godsdienstvrijheid wel erkent.

• Actief pluralisme:

• Actief consensuspluralisme: deze kiezen voor een actieve interlevensbeschouwelijke dialoog in een instellingscontext. Er is wel een wantrouwen voor conflicten. Deze visie denkt en handelt vanuit een grondvisie van vrees. Belang van levensovertuiging moet gerelativeerd worden. Focus moet liggen op wat religies verenigd, niet op wat hun verschillend maakt.
• Actief radicaal pluralisme: op instellingsniveau kun je levensbeschouwelijke kwesties bespreken. Hier is geen vrees voor de diversiteit. Men neemt diversiteit ernstig en heeft oog voor diepgewortelde verschillen. Er is een diepere kennismaking met andere culturen. Aandacht voor iedere levensovertuiging.

• Utopisch pluralisme: passie voor eigen overtuigingen uiten, maar ook respect opbrengen voor andere geloven. diepere kennismaling met de morele bronnen. Je goed voelen in je eigen overtuigingen en ook het goede meegeven met anderen. Je gaat in dialoog met anderen.

Ook in een instelling worden we uitgedaagd door een plurale situatie of een levensbeschouwelijke diversiteit. Er zijn verschillende invalshoeken.

Stamt dus al vanuit de tijd van Aristoteles, er zijn veel parallellen te vinden.

De kardinale deugden (plato)

Moed, maat, rechtvaardigheid en verstandigheid.
Elke denkbare deugd vraagt dat je de vier scharnierdeugden toepast, lichamelijkheid (matigheid), psychische gesteldheid (moed), vermogen om te denken en leiding te kunnen geven (verstandigheid). Rechtvaardigheid is hierbij de hoogste deugd omdat deze de andere onderdelen een juiste plaats geeft. Vb. Vriendelijkheid – vraagt moed, maat, rechtvaardigheid en verstandigheid

De theologale of Goddelijke deugden (Augustinus, Van Aquino)

Hierin ontdekt hij de wil (anders dan het denken) die verklaart waarom mensen inzien dat ze iets moeten doen en het toch niet doen, of andersom, weten dat ze fout doen en niet ophouden.
Enkel God kan de wil van een mens sturen. Er zijn 3 theologale deugden:
Geloof, liefde en hoop.

Dit zijn zaken die je gegeven worden, ze zijn perfecties van onze wil. Je kan geen liefde opbrengen voor iets dat je afschuwelijk vindt. Ze komen dus vanzelf.

Professionele deugden (Leijssen)

Authenticiteit, respect, verantwoordelijkheid en deskundigheid

Herwaardering van de morele kwaliteiten die bepalend zijn voor ethisch handelen.

• Integriteit (authenticiteit): oprechte en betrouwbare communicatie (eerst voldoende zelfkennis hebben)
• respect: aandacht hebben voor intrensieke waarden van anderen
• verantwoordelijkheid: door een asymmetrische relatie, waar de ene afhankelijk is van de ander.
• deskundigheid: goed gebruik kunnen maken van zelfonthulling, feedback, respect,…