Gebaseerd op ART 88  koning is onschendbaar, ministers zijn verantwoordelijk. Dit is kernartikel van de grondwet die geleid heeft tot de uitholling van de bevoegdheden van de koning.

De beperkte monarchie: er is een monarch, maar heeft reele bevoegdheden die hij moet delen met het parlement.

Koning was vroeger vrij autonoom in het kiezen van zijn ministers. Samen met ministers vormde hij de uitvoerende macht. Koning is politiek onschendbaar, dus hij kan niet tot verantwoording geroepen worden. Hij is burgerrechterlijk en strafrechterlijk onschendbaar. Ministers kunnen voor daden van koning politiek ter verantwoording geroepen door parlement, en eventueel afgezet worden. Bv kersttoespraak van de koning, met allusie naar NVA en de jaren 30  Di Rupo is met de vinger gewezen.

ART 88 is de oorzaak waarom macht van de koning uitgehold is, en waarom we geevolueerd zijn van beperkte monarchie naar parlementaire democratie. Dit gebeurde zonder grondwetswijziging, dankzij ART 88.

De koning heeft wel nog aanzienelijke macht tijdens de regeringsformatie. Hij duidt formateur, informateur aan. Dus op dat moment oefent hij macht uit. (Sommigen willen dit laten doen door voorzitter van de kamer) Als dit gebeurt, is de koning nog louter een symbolische figuur. Dit zal echter nog wel een tijd duren, want dan zou men ART 106 moeten herzien, maar die artikelen zijn niet voor herziening vatbaar verklaard.

Interregum: wanneer koning overlijdt, wie neemt de bevoegdheden waar?

1. Ministerraad
2. Regent (als opvolgende koning mindejarig of huidige in fysieke of psychische onmogelijkheid verkeert)

Koningskwestie: 1940 men maakte gebruik van artikel 93, dat Koning niet in staat was te regeren. De onmogelijkheid te regeren. Maar dat artikel schrijft de kamers bijeen te roepen en door die kamers een regent aan te duiden. Dit is toen niet gebeurt, omdat parlementsleden verspreid waren. Die onmogelijkheid was dus niet door parlement vastgesteld, dus ook geen regent. Wie oefent dan de koninklijke bevoegdheden uit? De in raad verenigde ministers. (Het interregnum) (men grijpt terug naar ART 90)

MB zijn eigenlijk ongrondwettig, want worden niet vermeld in grondwet. Het gaat dus om een delegatie van macht. Regering draagt bevoegdheden over aan ministers, maar in GW is hier geen sprake van, dus strikt genomen, ongrondwettig. Maar men beschoudt dit als aanvaardbaar, als het om mineure zaken gaat, zoals besluiten met een individueel karakter gaat. (bv die case met blinde) Maar gaat het om MB met algemene draagweidte, wordt ook niet veel tegen opgetreden. Omdat de delegatie naar minister al in de wet zit.

Opdrachtwetten: wetten die door het parlement worden gestemd, en het parlement die materie overdraagt aan de regering.

1. Gewone opdrachtwetten

2. Kaderwetten

3.Volmachtwetten: wetten waarbij het parlement, met een beslissing ter regelementering gaat overdragen naar de koning. Houdt verband met crisis, bv socioaaleconomisch of pensioenen. Impliceert een machtsverschuiving van het parlement naar regering. Dit alles met oog op crisis, na crisis verschuiven die bevoegdheden terug naar parlement. Volgens Raad Van State is dit ongrondwettig. (in strijd met artikel 105) Raad vans State stelt enkele voorwoorden:

• Residuair
• Tijdelijk

Bv Dheane, bij het binnenlooden van belgie in de EU, toen heeft dhaene geregeerd met volmachtswettten. En op basis van die wetten zijn besluiten genomen, de volmachtsbesluiten.

Omdat in crisistijd snel moet ingegrepen worden, is het beter dat regering de acties neemt omdat die sneller kan ingrijpen. Vandaar volmachtswetten, zodat de regering in crisis snel kan ingrijpen.

! Controle valt weg  macht van de koning (regering) neemt toe.