Onder competitie: output groter dan bij monopolie. Vanuit standpunt van C interessanter dan een monopolist, waar output doelbewust wordt beperkt. Onder monopolie minder geproduceerd.

Onder competitie: prijs of marginale betalingsbereidheid van C, komt overeen met de marginale kosten. Vanuit maatschappelijk oogpunt interessant, want de waarde die C hecht aan de laatste eenheid komt overeen met de kosten om die laatste eenheid te produceren.

Bij monopolist: zet de prijs boven de marginale kosten. De prijs is een uitdrukking die C hechten aan de laatste eenheid. De baat die consumenten hechten is groter dan de marginale kosten. Monopolist gaat zorgen dat prijs groter is dan marginale kosten. Ander resultaat: bij competitie moet de prijs gelijk zijn aan de minimale gemiddelde totale kosten. Bij de monopolist is die prijs groter.

Bij competitie: geen supranormale winsten. Minst efficiënte bedrijf betaalt alle productiefactoren, er schiet niks over. Monopolie: heeft substantiële supranormale winsten.

Deadweight loss: komt omdat de marginale betalingsbereidheid groter is dan de marginale kosten. Dat heb je niet als die 2 aan elkaar gelijk zijn en dan heb je maximum sociaal surplus.

Bij competitie: geen herverdeling van consumenten naar producenten, bij monopolie is dat wel het geval. Daar is een herverdeling van welvaart tss C‟s en P‟s.

Laatste punt: meer politiek punt. Ie markt onpersoonlijk mechanisme speelt. Monopolie: duidelijk wie marktmacht uitoefent: door eigenaars van monopolie. Mensen accepteren vaak dit soort van arbitraire mechanisme, uitgeoefend door heel specifiek aantal mensen.

Resultaat vgl: onder normale omstandigheden competitieve markten interessanter voor de welvaart dan monopolie. Er moet een sterke overheid zijn daarvoor. Verantwoordelijkheden moeten heel specifiek zijn, verbintenissen moeten afdwingbaar zijn, belangrijk is ook dat je een pro-competitiebeleid hebt.

die gaat proberen van elke C uit te vissen wat betalingsbereidheid ervan is en een prijs aan te rekenen overeenkomstig betalingsbereidheid van elke C->extreme vorm van monopolie, er is maar 1 Producent, alle C‟s moeten daar naartoe. Ik reken hem de prijs aan die hij bereid is te betalen. 1,8 voor de eerste C. 2e is iets minder bereid te betalen, dus prijs iets lager. Prijs afhankelijk van zijn inschatting van betalingsbereidheid van elke C. Hij kan het alleen maar doen op voorwaarde dat C‟s niet in staat zijn onderling business te doen. Als het gaat om een goed, de C die bereid is weinig te betalen en dan doorverkopen -> Dat gaat niet, vaak zo bij diensten, bv kappersbeurt, dat kan je niet verkopen aan iemand anders. Bij perfecte prijsdiscriminatie lukt de monopolist erin om de totale betalingsbereidheid naar zich toe te trekken, het volledige consumentensurplus dus. Cliënt per cliënt is nogal extreem, maar wat vaak wel gebeurt is de markt in segmenten opdelen, zie bv vliegtuigen: businessclass en economy class. De meeste mensen die vliegen in BC betalen dat niet zelf, dus prijs ervan ligt hoger. Men segmenteert de markt omdat men weet dat de betalingsbereidheid ve groep cliënten anders zal zijn dan van een andere groep.

Ander vb: dag-en nachttarief. Meestal deelt men markt op in segmenten en rekent men de prijs aan per segment. Ander vb: mobiele telefonie. Heel veel tarieven op maat van de cliënt. Tarieven hebben bedoeling van de markt te segmenteren en te zorgen dat inkomsten van provider zo groot mogelijk zijn.

Merkwaardig resultaat als je een perfect prijsdiscriminerende monopolist hebt: productie gaat overeenkomen met de productie die ook in de competitieve markt wordt geproduceerd.

Prijsdiscriminerende monopolist gaat kijken naar marginale betalingsbereidheid, zolang dat die groter is dan marginale kosten, blijft die produceren. Merkwaardig resultaat is dat een perfect Prijsdiscriminerende monopolist evenveel gaat produceren als een competitieve markt zou produceren, maar de betalingsbereidheid van de C wordt vertaald in winst bij de monopolist.