Postmoderne mensen ervaren de wereld als complex en veranderlijk. In de romans word geen eenduidige werkelijkheid getoond., waarin vaststaat wat waar en onwaar is. Ook typerend is het combineren van verschillende genres en stijlen binnen een boek en het gebruik van intertekstualiteit (verwijzingen naar andere boeken).

Tijdens deze periode waren romanschrijvers hevig aan het experimenteren met verteltechniek en stijl. Alain Robbe-Grillet roept op om bekende realistische verteltechnieken overboord te gooien, hier ontstaan boeken uit waarin je nauwelijks een plot kunt ontdekken. Personages hebben geen diepgang maar omgeving word gedetailleerd beschreven.

Onder invloed van het existentialisme ontstond het absurdistisch toneel: communicatie met een ander mens is onmogelijk, personages praten zinloos langs elkaar heen. Bekende schrijvers hiervan zijn Eugène Ionesco en Samuel Beckett.

Tijdens en na de Tweede Wereldoorlog twijfelen mensen de zin van het bestaan. De basisgedachte van het existentialisme is dat de wereld absurd, chaotisch en zinloos is. De mens heeft slecht twee zekerheden: 1. hij bestaat (existeert) 2. hij zal sterven.

De mens is vrij om zijn eigen leven te bepalen en hij is alleen verantwoordelijk voor zijn eigen keuzes. Jean-Paul Sartre schrijft ‚La nausée’ waarin hij de absurditeit van het leven voelt. Samen met zijn levenspartner, de schrijfster Simone de Beauvoir is hij een van de leiders van het existentialisme. Albert Camus is ook een belangrijke existentialist.