De term, Äúrestless benen syndroom, AU werd bedacht door Karl Ekbom, een Zweedse arts, in 1944. Ekbom gaf later een meesterlijke beschrijving van de aandoening in een monografie in 1945. Hij beschreef niet alleen de ongemakkelijke gevoelens in de benen en motorische onrust in verband met bewegingen tijdens de slaap, maar ook hebben de positieve familiegeschiedenis van RLS, associatie met de zwangerschap, ijzertekort, bloedarmoede, maag chirurgie, en malabsorptie van vitamine B12 evenals patiënten , Äô positieve reacties op de behandeling met opium. Zo RLS is niet een nieuwe ziekte van de hedendaagse geneeskunde, maar het is onlangs herontdekt en we zijn nu meer verlicht over deze aandoening.

De meeste slaap wetenschappers geloven dat de eerste beschrijving van de ziekte nu heet RLS waarschijnlijk werd gegeven door de grote Engels arts Thomas Willis, die het eerst beschreven deze aandoening in het Latijn in 1672, zijn werk werd vertaald in het Engels in 1683. Willis beschreef de toestand als volgt: Waarom sommige, wanneer wordt een bed, begeven zich op dit moment te slapen in de armen en benen, leapings en samentrekkingen van de pezen, en zulk een grote rusteloosheid en het werpen van hun leden voortvloeien, dat de zieke zijn niet meer kunnen slapen, dan wanneer ze in een plaats van grootste marteling waren.

Deze beschrijving lijkt vergelijkbaar met de beschrijvingen van RLS patiënten gevonden in de hedendaagse literatuur. Een zoektocht door de literatuur, inclusief de filosofische en religieuze geschriften geeft echter aan dat RLS was bekend bij de Grieken en zelfs eeuwen eerder in de Vedische literatuur van de Hindoe-religie. Toch is de beschrijving door Ekbom in het midden van de vorige eeuw was de katalysator die deze aandoening veroorzaakt op de voorgrond van de medische gemeenschap.

Helaas, de wetenschappelijke gemeenschap moest bijna twee eeuwen wachten na de omschrijving van Willis voordat Wittmack beschreven RLS-achtige symptomen onder de noemer, Äúanxietias tibiarum, AU (angst staat) in 1861. Beide Beard in 1918 en Oppenheim in 1923 gebruikte de term, Äúneurasthenia, AU (zwakte van de zenuwen) te beschrijven wat leek op RLS-achtige symptomen. De beschrijvingen van bewegingen been veroorzaakt door paresthesie (een gevoel op de huid, zoals brandend of tintelend gevoel) tijdens rust door Mussio-Fournier en Rawak in 1940 en, Äúleg kriebels, AU door Allison in 1943 voorafging aan de introductie van het begrip, Äúirritable benen, au door Ekbom in 1944 en tenslotte de term, Äúrestless benen, AU in 1945.

De volgende mijlpaal in de geschiedenis van RLS kwam van een groep onder leiding van Lugaresi in Bologna, Italië, in 1965. Deze onderzoekers maakten fysiologische opnames van periodieke beenbewegingen tijdens de slaap (zie vraag 34) gevonden in ten minste 80% van de patiënten met RLS. Bijna 20 jaar later, een belangrijke vooruitgang in de behandeling van RLS kwam uit de toevallige waarneming van Akpinar, een Turkse arts, in 1982, merkte hij op verbetering van RLS bij een patiënt met de ziekte van Parkinson, aos (een degeneratieve aandoening van het centrale zenuwstelsel die vaak afbreuk aan de lijder, aos motorische vaardigheden, spraak en houding) na behandeling met levodopa.

De oprichting van de RLS Foundation in 1992 en de International RLS Study Group (IRLSSG) in 1995 werkte als een katalysator voor het onderwijs en het bewustzijn van RLS in de hedendaagse geneeskunde. Vergroting van het bewustzijn van deze veel voorkomende aandoening uiteindelijk trok de aandacht van de farmaceutische bedrijven en zette hen ertoe aan om te beginnen met de ontwikkeling van medicijnen voor RLS, met inbegrip van het uitvoeren van klinische studies met deze medicijnen. Naar aanleiding van deze onderzoeken, zowel in Noord-Amerika en Europa, twee drugs werden officieel goedgekeurd voor de behandeling van RLS: ropinirol in 2005 en pramipexol in 2007. Actief onderzoek naar RLS blijft de hele wereld om te begrijpen wat de oorzaken van RLS. Hoewel we maken langzame maar continue vooruitgang, maar zoals we hebben niet gevonden de oorzaak van de ziekte.

RLS is een veel voorkomende aandoening . Helaas, vanwege misvattingen en het gebrek aan voldoende kennis over RLS , deze aandoening blijft underdiagnosed of gaat gediagnosticeerd. De diagnose is gebaseerd op de essentiële criteria uit vraag 4 , die zijn gebaseerd op de geschiedenis van de patiënt en lichamelijk onderzoek . Voordat de essentiële criteria voor de diagnose werden gedefinieerd , werden elke patiënten met rusteloosheid vaak gediagnosticeerd als RLS of lijden aan een psychoneurotic stoornis . Om deze reden is het aantal gevallen gediagnosticeerd voordat de essentiële criteria werden overeengekomen, wordt onbetrouwbaar beschouwd .

Enquêtes van Noord-Amerikaanse , Noord-Europese en West-Europese bevolking, rekening houdend met de essentiële criteria ( zie vraag 4 ) , hebben aangetoond dat de prevalentie als variërend van 2,5% tot 10 % . De prevalentie van meer ernstige gevallen ( mensen die symptomen hebben minstens twee keer per week met distress ) is ongeveer 2,7 % . Sommige onderzoeken hebben een lagere prevalentie gevonden , hetgeen duidt op een mogelijke etnische en raciale verschil in RLS prevalentie . In onderzoeken van een aantal Aziatische landen ( bijv. Zuid-Korea ) , de prevalentie gevonden was vergelijkbaar met dat in de westerse landen . De verschillen in de prevalentie kan gevolg zijn van andere etnische en raciale verschillen factoren . Zo kunnen lokale omgevingsfactoren ( bijvoorbeeld een bepaald dieet , aanwezigheid van toxines in het milieu Leefstijlfactoren ) een rol spelen in de ontwikkeling van RLS . Deze problemen zijn niet definitief vastgesteld , echter, en werden niet voldoende in verschillende enquêtes . Enkele van de bekende risicofactoren geassocieerd met RLS zijn hogere leeftijd, vrouwelijk geslacht , zwangerschap , ijzertekort , neuropathie ( schade aan de perifere zenuwen ) , en eindstadium nierziekte ( zie tabel 1 ) .

Tot voor kort alle onderzoeken van RLS hebben aangepakt prevalentie ( dwz het aantal gevallen , hetzij oude of nieuwe , bestaande in een bepaalde populatie op een aangegeven tijdstip ) . Geen onderzoek beschikbaar te vernemen incidentie ( dwz het aantal nieuwe gevallen in een bepaalde populatie gedurende een aangegeven periode ) . Bovendien zijn alle van de onderzoeken met betrekking RLS hebben de ernst van de ziekte op basis van gestandaardiseerde schalen aangepakt ( zie vraag 32 ) , maar hebben niet voldoende de ernst gebaseerd op de frequentie en de intensiteit van de symptomen aangepakt. Bijvoorbeeld , een patiënt met frequent voorkomen ( drie tot vier keer per week in de avond of overdag ) , ernstige symptomen zeker verschillend van een patiënt met af symptoom (zodra zich elke paar weken ) van korte duur . Verschillende onderzoeken hebben aangetoond dat 20 % van de patiënten niet dagelijks dagelijks moet of bijna dagelijks symptomen , wordt 40 % symptomen ten minste wekelijks bedragen ( een tot drie keer per week ) maar , en 40 % zal symptomen elke paar weken of maanden ( minder dan wekelijks symptomen ) .

Rusteloze benen syndroom (RLS) is een sensomotorische neurologische en bewegingsstoornis die serieus effecten slaap en kwaliteit van leven. De patiënt ervaart karakteristieke klachten van onaangename gewaarwordingen in de benen met een drang om te bewegen terwijl het liggen in bed 's nachts proberen te slapen, deze sensaties zijn opgelucht door beweging, althans tijdelijk. RLS wordt gedacht om de meest voorkomende neurologische bewegingsstoornis meest ongewoon gediagnosticeerd zijn. Inderdaad, wordt deze aandoening vaak een verkeerde diagnose gesteld en verkeerd begrepen. Vele malen in het verleden, patiënten met RLS werden bestempeld als "psychoneurotici." Meer recentelijk, is er significante bewustwording van de toestand in de hedendaagse geneeskunde, hoewel sommige mensen blijven RLS verkeerd etiketteren als een 'ziekte-mongering "conditie. Deze sceptici moet echt de tijd nemen om mensen met RLS te vragen (die lijden aan een matig ernstige tot ernstige ziekte) wat de voorwaarde is als. Om deze mensen, RLS is een marteling. Sommigen hebben zelfs gezegd: "Ik zou liever sterven dan te leven met deze gevreesde ziekte." Recente studies hebben duidelijk aangetoond dat RLS is een echte ziekte met een biologische basis en dat het familiale, wordt geassocieerd met veel andere aandoeningen, en kan worden behandeld effectief indien correct gediagnosticeerd en onderscheiden van andere aandoeningen nabootsen RLS.

De naam "restless legs syndrome" zelf niet roepen de ware ernst van deze aandoening. Vaak is de ziekte niet serieus genomen, omdat de patiënt niet per se kijken ziek en blijft over het algemeen zonder symptomen overdag. Een van de problemen bij het definiëren van RLS is dat er geen enkele laboratoriumtest die definitief kan bewijzen de aanwezigheid van de ziekte, in plaats daarvan, de diagnose volledig afhankelijk 'symptomen en artsen kritische evaluatie van deze symptomen patiënten. Veel patiënten hebben geen advies in te winnen van de artsen, omdat ze zijn bang dat hun klachten niet serieus worden genomen en dat ze als psychoneurotici worden geëtiketteerd.

RLS is een veel voorkomende ziekte (zie vraag 2) die van invloed kunnen zijn maar liefst 10% van de bevolking, de meest ernstige ziekte waarbij de arts interventie kan beïnvloeden 2,7% van de bevolking. RLS gaat gepaard met een aanzienlijke morbiditeit (ziekte van gezondheid) die de kwaliteit van leven van de persoon beïnvloedt, interfereert met de sociale en persoonlijke relaties, en maakt de dag-tot-dag functioneren moeilijk (en de getroffen persoon ellendig). Slaapstoornissen is een belangrijke klacht van de getroffen patiënten, dit probleem kan samengaan met angst, depressie, obesitas, hartfalen, overmatige slaperigheid overdag, en bijzondere waardevermindering van cognitie, concentratie, invloed, en aandacht.

Dit boek kan niet antwoord op alle vragen die u zou kunnen hebben, dus hebben we een set van middelen die u zal toelaten om verder te gaan om antwoorden te vinden gecompileerd. De bijlage die volgt bevat een aantal organisaties, websites, boeken en andere informatiebronnen die zijn goede bronnen van betrouwbare informatie zijn.