Item gefilterd op datum: december 2012

De ‘proprietarian’ argument gaat over eigendom en bezit.

• Ieder persoon heeft het recht om wat men zelf produceert als eigendom te beschouwen
• Hierdoor heeft iedereen het recht om wat men zelf maakt te beschouwen als eigendom
• Hierdoor heeft iedereen het recht om te bezitten wat de uitkomsten zijn van iemands werk.
• Seksuele reproductie (het krijgen van een kind) is een voorbeeld van een uitkomst van iemands werk
• Hierdoor hebben ouders het recht de uitkomst, het kind, te houden

Volgens dit argument zijn kinderen het product van een samenwerking tussen ouders: Een kind mag gezien worden als eigendom van zijn ouders omdat datgene wat ouders maken het eigendom van hun is, dus kind is eigendom. Dit wordt gerechtvaardigd door ‘biology, mutual regard en logistical reasons’.

Kritiek:

• Het is echter zo dat iets wat eigendom is van een ander geen eigendom kan zijn van zichzelf. Hierdoor heeft niemand het recht om zich een persoon toe te eigenen, omdat die persoon dat zelf in de eerste plaats doet. De bezitter over een bezitter kan niet.
• Zijn we niet allemaal bezit van de eerste mensen op aarde?(5) aangezien onze ouders ons bezitten, maar de ouders van onze ouders weer onze ouders bezitten etc.
• Als ieder persoon recht heeft op eigendom van zichzelf, waarom kinderen dan niet? (1)

Je hebt het recht zelf te bepalen wat er met je lichaam gebeurd, daar valt zwanger worden ook onder. Daarnaast staat het verlangen van een volwassenen om kinderen te krijgen in verband met het leven betekenis geven. Hierdoor zal het welzijn omhooggaan, wanneer een volwassene ouder wordt.

Andere rechten die een rol spelen:

- Recht op het gebied van eigendom:

• One owns what one produces; one stands in a special relation to what one brings about; notice too that this is the dominant view in all societies.

- Recht op het gebied van verlenging van de ouders:

• De intimiteit en de wil om kinderen te hebben zit in de natuur van de mensen.
• Ouders hebben het recht op een relationele band met hun kinderen, om hun leven met een kind te delen.
• Het recht om kinderen te hebben en te onderhouden is een gewaardeerd doel. Verlenging wordt mee bedoeld: wat de ouders kiezen, geldt ook voor het kind.
• Ouders hebben het negatief recht op voortplanting, voorwaardelijk!

- Recht op het gebied van pluralisme:

• Er zijn verschillende meningen over wat goed is in het leven en wat het doel is van leven.
• De staat kan hier niet in overheersen, ouders moeten voor dit pluralisme zorgen en hiervoor ook kinderen grootbrengen.
• Door verschillende gezinnen/ouders voorkom je het feit dat er een monopolie ontstaat op het gebied van opvoeden.
• Scheiding van autoriteiten wordt bewerkstelligd door het hebben van kinderen.
• Door verschillende opvattingen/gezinnen ontstaat er tolerantie.

Positieve rechten zijn rechten die je opleggen dat je iets mag doen. Rechten waarbij de overheid ondersteuning of middelen aanbiedt waarmee dat recht beter uitgevoerd kan worden. Negatieve rechten zijn rechten die je mag weigeren (en de verplichting anderen niet te belemmeren in dat recht). Rechten waarbij de overheid mij de vrijheid geeft tot benutten, zonder dat zij daar extra moeite voor doen.

Bij een negatief recht kun je bijvoorbeeld denken aan het krijgen van kinderen of emigreren. Dit is een optie die je mag weigeren maar je mag andere mensen officieel niet hinderen met het krijgen van kinderen of emigreren. Zij zullen echter ook geen middelen aanreiken om dit te doen. (Hoe zit het dan met ouders die te veel kinderen hebben om voor allemaal goed te zorgen? Mogen die dan eigenlijk geen kinderen meer krijgen?)

Choice rechten zijn rechten waarbinnen je zelf een keuze hebt of je er gebruik van maakt. Secundaire of tertiaire rechten. Denk daarbij bijvoorbeeld aan stemmen. Het is een recht wat je als volwassen burger hebt, maar je bent vrij om er wel of geen gebruik van te maken. Onder sociale rechten (welfare rechten) worden primaire rechten verstaan, noemende onderdak, voedsel, verzorging, liefde. Wetten die voor iedereen gelden, vgl. grondwettelijke rechten. Zonder deze wetten zijn andere wetten ook niet mogelijk.

Family state: Familie staat (1 familie). Ieder gezien heeft dezelfde status en geeft dezelfde opvoeding in de staat, maar de staat bepaald deze status en opvoeding. Er is dus een overeenstemming in de staat over wat goed is en wat niet goed is. Denk hierbij ook aan Plato: Hij wou een samenleving zonder ouders. Mannen en vrouwen zouden perfect gekoppeld worden en de kinderen zouden worden opgevoed in een situatie die gelijke kansen voor iedereen zou kunnen bedienen. Op deze manier zou de staat zich de taak als ouder perfect overnemen. Ouders zijn waar de problemen ontstaan omdat daar de verschillen binnen de opvoeding duidelijk worden. Duidelijke hiërarchie aanwezig. Ook stelsels met zorgverzekeringen, leerplicht en wetten valt technisch gezien hieronder. Toch is er wel in sommige gemeenschappen geprobeerd een systeem van ‘family state’ op te richten. Zo had je de Kibbutz in Israel, een gemeenschap waar vrijwillig is gekozen voor gezamenlijke zorg voor de kinderen.

State of families: een middenweg tussen state of individuals (geen overeenkomstige status/opvoeding) en family state (zie hierboven). Gemeenschap van verschillende families. Er is hierbij dus veel meer intimiteit, waarbij de staat niet bepaald wat de status/opvoeding in elk gezien is, maar het gezin hier veel meer vrij in is. Zoals in Nederland is er wel consensus over hoe het ongeveer moet en wordt er wel geprobeerd om uniform te zijn, maar hier zit geen dwang achter. De staat grijpt pas in als het welzijn van het kind in het gedrang komt.

Sociale rechtvaardigheid: Beoogt het algemeen welzijn en het opzij schuiven van eigen belang voor de sociale gerechtigheid van iedereen. Het is een lastig sociaal begrip omdat bijna iedereen een andere definitie hanteert. De familie is een uitdaging voor sociale rechtvaardigheid omdat families juist zorgen voor verschillen in de samenleving. We leven in een individualistische samenleving waarin men voornamelijk ervoor moet zorgen dat het op persoonlijk en individueel vlak goed gaat. Dit is regelmatig in strijd met algemeen welzijn, en dan voornamelijk het welzijn van de samenleving. Een mogelijke oplossing zou wellicht kunnen zijn dat er aandacht wordt besteed aan een algemene opvoeding, bijvoorbeeld binnen het onderwijs. Een landelijk systeem waarin alles hetzelfde is. Dit is logisch gezien echter niet haalbaar: Zo zeggen bijvoorbeeld de feministen dat het instituut ‘gezin’ de achterstand van vrouwen in stand houdt. Vroeger was de rol van de vrouw het huishouden bijhouden en voor de kinderen zorgen, terwijl de man elke dag naar werk ging om de kost te verdienen. Alhoewel dit systeem verandert is, wordt er nog steeds van vrouwen verwacht dat zij meer in het huishouden en aan de opvoeding doen dan de mannen. Hierdoor komt het nog vaak voor dat van de ouders de vader werkt, of in ieder geval meer werkt dan de vrouw. Het gezin staat dus eigenlijk de sociale ongelijkheid in de weg. Aan de andere kant kan ook gezegd worden dat het gezin de sociale ongelijkheid in stand houdt. Doordat rijke mensen hun bezit en kennis doorgeven aan hun kinderen, worden dit vervolgens ook weer rijke ouders. Dit terwijl arme ouders geen geld of kennis mee kunnen geven aan hun kinderen, waardoor zij zich ook niet uit hun arme bestaan kunnen opheffen.

Het is zo dat binnen onze samenleving men vrij individueel leeft omdat binnen onze cultuur er zodanige voorzieningen zijn dat we geen andere mensen nodig hebben om te kunnen overleven. Individuele belangen zijn bijvoorbeeld een huis hebben met voldoende privé ruimte. Daarentegen kan een sociaal belang zijn dat als je buurman zijn huis kwijtraakt door een brand, je hem een kamer in je huis aan kan bieden om tijdelijk onderdak te hebben. Hierdoor worden jou persoonlijke belangen bedreigd door sociale belangen en de maatschappij. Dit kan een conflict opleveren waarbij gekozen moet worden tussen die individuele en sociale belangen. Dit simpele voorbeeld kan natuurlijk naar een veel groter geheel worden doorgetrokken. Iets wat voor een individu zeer van belang kan zijn, kan verschillen voor een grotere groep.

Descriptive pluralisme: Beschrijft de situatie. Je hebt vele keuzes en opties, meerdere alternatieven en verschillende kansen.

Prescriptive pluralisme: Pluralisme is een goed iets, het voorziet van alternatieven, verschillende manieren om aan te sluiten op de samenleving.

Pluralisme zorgt dus voor keuzemogelijkheden in de samenleving. Dit is belangrijk zodat mensen zich, ongeacht hun gedachtegang, toch een plekje in de samenleving kunnen vinden en elkaar daar kunnen aanvullen en bekritiseren. Door dit contact met andere mensen ontwikkel je ook je eigen autonomiteit, en dat houd de samenleving in beweging. Wanneer dit niet zou gebeuren is er grote kans op dictatuur (en dat is slecht voor welzijn). Er moeten wel grenzen gesteld worden door de overheid. Het kan namelijk ook zo zijn dat mensen beslissingen willen nemen die niet in het belang van de meeste mensen zijn. De overheid beschermt mensen door de keuzes in te perken.

Autonomie betekent dat je de capaciteit bezit om jezelf te onderhouden en te verzorgen. Daarnaast moet je verantwoordelijkheid nemen voor je keuzes en acties. Benodigdheden hiervoor zijn bijvoorbeeld een goede gezondheid, voldoende informatie om vergelijkingen te maken en keuzes te maken, de vrijheid om toegang te hebben tot je autonomie en het vermogen om te reflecteren op je eigen kunnen. Autonomie zorgt voor zelfstandigheid in de samenleving. Het is goed dat mensen eigen keuzes blijven maken, zodat de samenleving geen dictatuur wordt. Een dictatuur zou namelijk slecht zijn voor het welzijn van de individuen in de betreffende samenleving.

Rationaliteit is het consistent handelen op basis van rede. Rede beschrijft degene die in staat is om eerlijk, gevoelig en proportioneel te zijn in de uitoefening van rationaliteit. Rationaliteit is belangrijk omdat de rede alleen blind is voor moraliteit, en dit wel een belangrijk punt is de argumentatie. Het is belangrijk dat er een mate van balans in deze twee ingredienten gezocht wordt.

Voorbeeld van de driehoek, die drie zijde heeft. Er is geen logische duidelijkheid, zoals bij de driehoek, over stelen etc.

Rede heeft een limiet omdat men niet eeuwig door kan blijven redeneren en er op een gegeven moment wel degelijk conclusies getrokken moeten worden. Redenen alleen zijn blind voor moraliteit

Moreel relativisme betekend dus dat er geen waarheid bestaat, dat er geen goed of fout is. Dit zou op verschillende fronten een gevaar kunnen opleveren. Zo zou het bijvoorbeeld kunnen zijn dat een knokploeg, die stelen, vandalisme pleegt en mensen aanvalt, er zeker van kunnen zijn dat zij dit straffeloos kunnen doen. Er is namelijk niemand die zou kunnen zeggen dat het fout is wat zij doen, want er bestaat geen goed of fout.

• Fallibalisme (inzien dat jij niet altijd weet wat de waarheid is) spreekt moreel relativisme tegen, terwijl we dat wel kennen in onze samenleving
• Moreel relativisme is inconsistent, er worden oerwouden gekapt, waarop mensen roepen dat het niet goed is. Alleen al dat zeggen spreek morele relativiteit tegen.
• In gezinnen gaat morele relativiteit verloren. Ouders oordelen over de grenzen voor hun kinderen. Dit spreek morele relativiteit tegen.