Item gefilterd op datum: december 2012

Twee concurrerende theorieën daarover:

• De eerste is ‘the will or choice theory’. Aanhangers zien een recht als een bescherming om een eigen keuze te maken en te stimuleren bij kinderen. Enerzijds betekent het dat het de keuzes beschermd die gemaakt worden door kinderen. Het hebben van een recht geeft de macht om iets af te dwingen.
• Anderszijds staat de theorie ‘welfare of interest theory’. Aanhangers zien een recht als de bescherming van een belang. Door middel van rechten worden dus niet eigen keuzes beschermt, maar belangen. Binnen die belangen kunnen wel keuzes vallen (belang: ik wil buiten spelen. Keuze: ik ga buiten spelen)

Alternatief antwoord: kinderen zijn mensen, dus hebben ze rechten. Mensen moeten beschermd worden en rechten maken dat mogelijk.

Kinderen hebben rechten:

• Zelfontplooiing
• Vrijheid om te denken, geweten en religie
• Vrijheid van vereniging
• Het recht om een bepaald niveau van leven te hebben dat goed is voor psychische, mentale en spirituele, morele en sociale ontwikkeling
• Het recht op onderwijs
• Vrijheid van meningsuiting

De oorsprong van deze rechten is te vinden in de belangen van kinderen. Zo hebben kinderen bijvoorbeeld belang in welzijn en het krijgen van onderwijs. Dit is voor hun van belang omdat dit voor hun een goed leven beter mogelijk maakt. Maar met het hebben van belangen zijn kinderen er nog niet. Je kan er wel belang bij hebben dat je onderwijs krijgt aangeboden, maar als je hier geen recht op hebt, zal dit belang niet vervult worden. Belangrijk is dus dat kinderen rechten hebben. Niet iedereen heeft dezelfde rechten. Bijvoorbeeld het verschil tussen kinderen en ouders. Kinderen hebben wel welzijnsrechten, dat zijn rechten die het welzijn van het kind beschermen. Daarentegen hebben kinderen geen vrijheidsrechten, dit zijn rechten om te kiezen (zoals stemmen bij een verkiezing, of kiezen welke zorgverzekering het kind neemt). Dit omdat ze daar nog niet capabel genoeg voor worden geacht.

Het verschil tussen rechten en belangen is dat rechten worden toegewezen en (meestal) voor het leven lang gelden. Rechten zijn opgesteld om belangen te beschermen. Belangen zijn veel specifieker en verschillen per leeftijd en per individu. Een belang voor een volwassene kan zijn dat hij/zij wil trouwen; kinderen delen ditzelfde belang niet. Nog een verschil tussen rechten en belangen is dat je met enkel een belang bij iets nog geen recht hebt om dit uit te voeren.

Familie kan zorgen voor economische ongelijkheid, maar zeker voor affectionele ongelijkheid. De familie/het gezin is een eenheid/samenstelling waarin liefde wordt gegeven en genomen. Als je daarbuiten valt, ontvang je minder/geen liefde. Dit staat tegenover gerechtigheid. Onrecht komt ook voor bij een individu die een gezin wil stichten. Dit kan komen door (1) onvruchtbaarheid en (2) door het onvoldoende beschikken over materiële zaken die er voor zorgen dat het kind een minimaal fatsoenlijk leven kan leiden. Wanneer je om eerder genoemde redenen niet in staat bent om een kind te krijgen, ontstaat ongelijkheid tussen jou en de individuen die wel een kind kunnen krijgen, ook dit realiseert geen gerechtigheid.

Het bestaan van het gezin is tegenstrijdig met het realiseren van totale sociale gerechtigheid. In sommige gevallen kan de familie een obstakel zijn voor rechtvaardigheid, omdat elke familie het kind individueel en op zijn eigen manier opvoedt. Iedere ouder doet dit op zijn eigen manier waardoor elk kind andere normen en waarden mee krijgt, maar ook kennis. Om volledige gerechtigheid te krijgen zouden families afgeschaft moeten worden. Maar de familie draagt ook bij aan rechtvaardigheid doordat familie als beste de rol van morele opvoeder kan vervullen. Families zorgen ervoor dat kinderen tot burgers worden gevormd en families zijn de enige die deze functie kunnen uitvoeren. Door families af te schaffen offert men belangrijke waarden op die kenmerkend zijn voor het leven als de mens.

Je leven delen met het kind. Het is voor ouders (meestal) een groot plezier om kinderen te krijgen, te onderhouden en groot te brengen. Hiervoor is het dus een belang dat je als ouder plezier en voldoening haalt uit het kunnen delen van je leven met je kind.

Het sturen van de ontwikkeling van het kind. Je wilt als ouders, door de onvoorwaardelijke liefde die je (meestal van nature) voor je kind hebt, dat je kind goed terecht komt en zichzelf zoveel mogelijk ontwikkelt. Hiervoor is het dus een belang van de ouders om het kind zo op te voeden dat de ontwikkeling mazimaal is.

Het is van belang voor een ouder om ouder te zijn en te voelen, omdat je je dan als verantwoordelijke ouder kan gedragen. Ook dit zit (meestal) in de aard van de mens, dus wanneer je geen ouder bent zou je ongelukkig kunnen zijn, niet om het feit dat je je kinderen mist (want je kent ze immers nog niet) maar om het feit dat je überhaupt geen kinderen hebt.

Er zijn twee situaties waarbij ouders beter geen kinderen zouden moeten kunnen krijgen/hebben. Ten eerste zouden ouders kunnen afzien van het krijgen van een kind als het blijkt dat het ongeboren kind een chronische of ongeneeslijke ziekte met zich mee draagt. De levensverwachting van zo’n kind is vaak laag en er kunnen grote twijfels ontstaan of het kind wel een vrij en leuk leven kan genieten. Is dit niet het geval dan is het goed om de overweging te maken of de ouders het kind wel op de wereld zouden moeten zetten.

Ten tweede zouden ouders beter geen kinderen kunnen hebben als zijzelf niet capabel genoeg zijn om de basisbehoeften van een kind aan te bieden. Hiervan kan sprake zijn als bijvoorbeeld ouders economisch niet in staat zijn onderdak en voedsel voor het kind te geven maar ook als de ouders zelf aan een fysieke of mentale ziekte leiden. Vaak zijn deze mensen zelf nog afhankelijk van anderen. Kinderen worden ook gezien als afhankelijke individuen. En afhankelijke individuen zouden niet in de situatie moeten komen om andere afhankelijke individuen op te voeden. Als je je kind geen waardig leven kan bieden, zou je mogelijk geen recht moeten hebben op een kind. Daarnaast hebben we te maken met het probleem dat de overheid eigenlijk niet zomaar mag ingrijpen en daardoor dit probleem kan voorkomen. Het is ethisch niet verantwoord om mensen die bijvoorbeeld zwak begaafd zijn standvastig te steriliseren.

De rechten van ouders om kinderen te hebben en op te voeden zijn herroepelijk. Dit betekent dat deze rechten van ouders afgenomen kunnen worden. Dit gebeurt in situaties waarin ouders niet voldoen aan hun plichten. Er bestaat een ‘minimum standard of care’, wat inhoudt dat ouders aan een minimale kwaliteit van zorg moeten voldoen om hun plicht als ouderschap te mogen uitoefenen. Als er bijvoorbeeld sprake is van misbruik, verwaarlozing of mishandeling voldoen ouders niet aan hun plichten om hun kinderen op te voeden onder goede omstandigheden in een veilig klimaat. Het is dan de taak van de overheid om in te grijpen. Hier zijn verschillende maatregelen voor: OTS, uithuisplaatsing, het aanstellen van een gezinsvoogd, etc. De overheid treedt hier op als ‘parens patriae’. Dit betekent dat zij de rol van de ouders op zich moeten nemen omdat de daadwerkelijke ouders deze rol niet voldoende vervullen omdat de veiligheid van het kind in gevaar is. Zodra men in actie komt wordt het ‘in loco parentis’ genoemd. Denk bijvoorbeeld aan verwaarlozing of mishandeling. Dit brengt schade toe aan het kind en de overheid (de kinderbescherming als onderdeel van de overheid) komt op zo’n moment in actie.

Het is een privilege (voorrecht) om kinderen te krijgen en te hebben. Dus het ouderschap is een privilege. Ouders hebben het recht kinderen te krijgen, maar als je eenmaal kinderen hebt is het je plicht om voor het kind te zorgen en het op te voeden. Dit is een negative liberty right, er is een recht om geen kinderen te hebben, maar dat betekent niet dat je ook het recht hebt om wel kinderen te hebben.. Wanneer iemand dus eenmaal kinderen heeft is het de plicht van diegene om voor het kind te zorgen en het op te voeden, zo goed als de ouder daartoe in staat is. Maar wanneer ouders niet in staat zijn de plicht tot opvoeden op zich te nemen, dan hebben ze ook het recht niet om kinderen te krijgen. Je hebt ook geen plicht om kinderen te krijgen, want niemand kan je dwingen. Dat zou aantasting van de autonomie zijn. Niet iedereen kan dus kinderen krijgen, en daarom is ‘parenthood’ een privilege (voorrecht).

Nee:

‘The extension claim’ stelt niet dat het kind letterlijk een uitbreiding is van zijn of haar ouders. Het kiezen voor een kind is een verlengstuk van de eigen keuzes. ‘The shared life claim’ is de zwakkere versie van de ‘extension claim’, zoals hierboven is uitgelegd. Dit betekent niet dat ouders rechten hebben jegens hun kinderen, maar het geeft wel aan dat wat een kind zal doen binnen een familie, een functie is van de keuzes die volwassenen maken voor het gezin als geheel. Het kind is dus niet het verlengde, maar de keuzes uit het leven van de ouders die ook invloed hebben op de keuzes van het kind zijn het verlengde. De basiskennis van het kind vanuit ideeën van de ouders. Kijkend naar de twee versies die hierboven zijn uitgelegd, lijkt de laatste (shared life claim) het meest plausibel. Zeggen dat een kind een uitbreiding is van diens ouders, is niet anders dan zeggen dat het kind het bezit is van de ouder, omdat de ouder zichzelf bezit.

Ja:

Ja, ouders kiezen ervoor om dezelfde keuzes voor hun kind te maken als voor zichzelf. Ze zijn een verlengstuk van hun ouders. Tot hun 18e levensjaar hebben de ouders de macht over hun kinderen en bepalen zij (grotendeels) wat er gebeurt met hen. Hieruit kun je opmaken dat kinderen dus eigenlijk, naast individuele wezens, toch het bezit zijn van de ouders. Vanaf de geboorte is een kind hulpeloos en hangt de ouderlijke zorg af van hun fysieke/geestelijke toestand. Deze zorg is een basis

voor de ‘machtsrelatie’ tussen ouders en kinderen. Daarnaast neemt het kind door opvoeding normen en waarden van de ouders over. Door het opvoeden van hun kinderen krijgen ouders een breder inzicht van zichzelf, want het kind is vaak een soort van reflectie van de ouder. Kinderen zijn een ‘extension’ van hun ouders omdat kinderen het bezit van de ouders. Vooral in de eerste levensjaren zijn kinderen nergens zonder hun ouders, ze zijn toegewezen op hun zorg en liefde.

Paternalisme houdt in dat ouders (of de verzorger of de staat etc.) voor je beslissen totdat je een goede/verstandige leeftijd hebt bereikt om zelf de goede keuzes te kunnen maken. Ouders kunnen dus beslissingen nemen voor hun kinderen, indien zij dit zelf niet kunnen. Het gaat om een relatie tussen ouder en kind. De definitie kan zijn aantasten van de vrijheid van iemand zonder toestemming, of het niet respecteren van iemands eigen autonomie. Het kan gerechtvaardigd worden als het kind niet kan oordelen over de zaak, of de ouder handelt uit veiligheid van het kind, of het ouder helpt het kind dingen te bereiken. Zodra een kind deze keuzes zelf kan maken is het niet gerechtvaardigd meer.

Aanhangers van het bovenstaande argument vinden van wel omdat alles wat je produceert een eigendom is. Echter, en persoon heeft het recht om zijn eigen eigendom te zijn, dus kind is geen eigendom. Kant zegt dat je niet tegelijk een ding en een persoon kan zijn. Dus niet tegelijkertijd een bezit en kan zijn en zelf ook bezitten. Aan de andere kant stelt Kant ook dat het een persoonlijke keuze is om een kind op de wereld te zetten en je hiervoor moet zorgen en alle behoeftes van het kind moet vervullen. Deze zorg draag je voornamelijk voor eigendommen die je zelf goed wilt bewaren en geen schade toe wilt brengen (denk heel stom gezegd aan je telefoon of een nieuwe broek). Als je het op deze manier bekijkt zou je kunnen stellen dat een kind een bezit is. Daar kan weer tegenin gebracht worden dat men niets bezit wat met niet met opzet en intentie heeft geproduceerd, want seks ik vaak niet met als doel een kind.

De liberaal Jan Narveson denkt dat ouders wel eigenaren zijn van hun kinderen maar wel dat dit sterk wordt beïnvloed door 'public interest' en 'welfare' maar zeker ook wat andere mensen voor een invloed hebben op de volwassenen die kinderen later zullen worden.