Item gefilterd op datum: december 2012

Hiermee wordt bedoeld dat de staat de ouders zich als ouders gedraagt en daarbij ook de ouders vervangt.

De leer van in loco parentis (in de plaats van de ouders in het latijn) houdt in dat de staat de opvoedende rol van de ouders overneemt, omdat de ouders op een of andere manier incapabel zijn om zelf voor hun kinderen te zorgen. Het verwijst naar de juridische verantwoordelijkheid van een persoon/organisatie om (een aantal van) de functies en verantwoordelijkheden van ouders over te nemen. Er is, in tegenstelling tot Parens Patriae, hier sprake van totale overname en niet alleen ingrijpen. Hierbij kan bijvoorbeeld gedacht worden aan residentiële jeugdzorg, waardoor de ouders dus het recht van opvoeden ontnomen wordt. Ook kan dit zijn wanneer bijvoorbeeld een leraar tijdelijk de plaats van de ouder overneemt.

Hiermee wordt bedoeld dat de staat zich gedraagt als ouders, zonder de ouders te vervangen. De staat zijn de ouders en de bevolking is het kind. De leer van parens patriae (ouders van de staat) is een concept dat gericht is om te beschermen. Zij moeten bescherming bieden wanneer het nodig is, hun macht reikt verder dan de ouders. Ook leerplicht is een voorbeeld hiervan. Het treedt pas in werking als het echt niet anders kan, wanneer ouders de opvoeding slecht uitvoeren. Het is een noodoplossing. Zij moeten kinderen beschermen wanneer dergelijke belangen worden bedreigd. Het is een laatste optie. Hierdoor kan ouders het recht worden ontnomen om voor hun kinderen te zorgen. Dit wordt gedaan om onomkeerbaar beschadiging te voorkomen. Parens patriae wordt uitgevoerd wanneer ouders aantonen dat ze niet in staat zijn om hun ouderlijke plichten uit te voeren. Het optreden van de overheid als parens patriae is een vorm van paternalisme, zie eerdere vragen. Parens Patriae omvat daarnaast de volgende rechten;

1. Het recht van een rechtbank om beslissingen te maken voor incapabele personen zoals kinderen of gehandicapten.

2. Het recht van de staat om rechtspraak te genieten voor incapabele personen.

Voogdij en curatele zijn juridische termen die worden gebruikt voor de juridische en praktische relatie tussen een ouder en zijn of haar kind, zoals het recht van de ouder om beslissingen te nemen voor het kind te beschrijven, en de plicht van de ouder om te zorgen voor het kind.

Het is een mechanisme dat voorziet dat een competent persoon beslissingen kan maken voor een incompetent persoon, met een steeds groter wordende invloed van het incompetente persoon tot deze zelf in staat is om beslissingen te maken.

Competente personen zijn diegene die in staat worden geacht tot zelfbescherming en handhaving en het uitdrukken van eigen belangen, waarbij consequenties van acties en beslissingen ook overzien worden. Dit wordt allemaal gedaan met behulp van redeneren. Incompetente personen worden niet in staat geacht om deze dingen te doen.

Er moet bij beslissingen gekeken worden naar leeftijd of naar capaciteit voor het begrijpen van het kind. Er zijn dan 2 verschillende manieren om te interpreteren wat het idee van een kind is en hoe hij een bepaald niveau van zijn ontwikkeling ziet, namelijk treshold en proportionality:

Threshold: wanneer een kind een bepaald niveau van competentie heeft bereikt, telt haar eigen mening mee, heeft een bepaald gezicht. Dit houdt in dat er een duidelijke grens ligt bij het stellen van wanneer men rechten heeft op bepaalde rechten. Hier in Nederland ligt deze grens bij de leeftijd van achttien jaar, waar je zogenaamd ‘volwassen’ bent. Op je verjaardag gaat je dus bij wijze van spreke van niets naar alles. Er is dus een duidelijke scheidingsgrens tussen wel recht op bepaalde rechten hebben en niet recht hebben op bepaalde rechten.

• Strong: Het kind heeft in het opzicht van keuze volledige vrijheid, zij bepaald alles zelf na de 18e verjaardag.
• Weak: Haar mening en keuze wordt meegenomen in de balans wat het beste is voor het kind, met de mening van de ouders en de overheid.

Proportionality: in hoeverre de mening meetelt van het kind, groeit tegelijkertijd met de competentie in hoeverre ze in staat zijn voor zichzelf te kiezen. De rechten komen geleidelijk, hoe ouder je wordt, des te meer rechten je hebt. Op een bepaalde leeftijd heb je misschien wel het ene recht en het andere niet als gevolg hiervan, en dit is gerangschikt naar capaciteiten.

Zelf prefereer ik meer the proportionality standard omdat ik geloof dat mensen groeien en daarmee ook meer rechten verdienen. Het is een geleidelijk process van volwassen worden, en het is daarom om belangrijk om stapje voor stapje rechten te verkrijgen. Op je achttiende verdien je sommige rechten al wel en andere nog niet. Er zou dus meer per recht moeten worden gekeken wanneer iemand hier aanspraak op zou mogen hebben.

Best interest refereert naar het dat dat ouders het beste moeten doen voor hun kind. Hetgene waar iemand het meeste baat/belang bij heeft, wat uiteindelijk leidt tot well-being. Zoals gezondheidszorg en onderwijs.

Er wordt dan ook wel gesproken van het Best Interest Principe (BIP). In dit principe wordt er overwogen in welke schaal het belang van het kind komt te staan. Dit principe redeneert als volgt:

a. The paramount = het alles overheersende

b. A paramount = een overheersende

c. The primary = de primaire

d. A primary = een primaire

Children’s interests:

- “First, and most obvious, the child has an interest in nurture,” he wrote, recognizing that children have welfare interests in common with all persons.

- “Second, the child has an interest in acquiring the prerequisites of moral agency, personal autonomy and independence,” he wrote, recognizing that children, unlike adults, have developmental interests based on their immature status.

- “Third, the child has an interest in access to the resources and guidance that will help them to acquire a set of rational preferences and develop their own unique potential,” he wrote, recognizing that children have an interest in an education that is, in his words, “liberating and humanizing in the broadest sense.”

Behalve dit valt er geen precieze definitie aan best interest omdat het verschilt in elke cultuur. In de Nederlandse cultuur staat autonomie en liberalisme veel meer centraal dan in de Arabische cultuur, waar autoriteit en religie centraal staat als ‘het beste voor het kind’. Er is dus geen lijn te trekken daarin.

Hypothetical choice interpretation: One way of understanding the phrase ‘best interests’ is by reference to what a child would choose for herself under specified hypothetical circumstances. But we cannot, with certainty, determine what is best for a child if it were an adult. Daarvoor moet men weten wat elke mogelijke uitkomst in een leven zou zijn en dat kan niet.

Objectivist interpretation : The other way of interpreting ‘best interests’ is simply through offering an account of what is, as a matter of fact, best for the child, an account which is distinct from, and independent of, the child’s desires, whether actual or hypothetical.

De wet gaat ervan uit dat het beste voor kinderen is wat ook het beste is voor hun ouders, uitgezonderd enkele omstandigheden wanneer de staat geautoriseerd is om te interveniëren, zie parens patriae.

Nee, omdat je leeftijd niet altijd correspondeert met de capaciteit die je nodig heb voor het verkrijgen van je rechten. Maar aan de andere kant is er geen andere optie mogelijk.

De relatie tussen de leeftijd en de capaciteiten wordt belangrijker gevonden dan alleen de grens van leeftijd. Het zou niet rechtvaardig zijn als je alleen afgaat op de leeftijd, terwijl iemand daar wel de

capaciteiten voor heeft. Als er een leeftijdsgrens is, dan is het niet zeker of je dat ook daadwerkelijk aankan (denk aan; als je naar de film gaat als).

Het is echter zo dat de grens ergens getrokken moet worden en er niet bij iedereen gecontroleerd kan worden of diegene de juiste capaciteiten bezit voor bepaalde rechten. Deze capaciteiten zijn dus voor de wetgeving veralgemeniseerd, en er zijn aan de hand van deze capaciteit-leeftijdsrelaties wetten en rechten opgesteld. (denk aan; gemiddeld kunnen de meeste mensen wel autorijden als ze 18 zijn, dan wordt de grens op 18 gesteld). Een minimumleeftijd stellen voor bepaalde rechten is dus gerechtvaardigd, vanwege het feit dat men wel capabel moet zijn om verstandig gebruik te kunnen maken van wetten. Daarnaast kan er wel onderscheid gemaakt worden in zwakke en sterke grenzen (weak and strong tresholds).

Een zwakke grens is een grens gebaseerd op een bepaalde leeftijd (alcohol vanaf 16 jaar). Een sterke grens is het bepalen van een grens door middel van capaciteit, omdat leeftijd nog niet genoeg zegt (autorijden). De zwakke grens is duidelijk en gemakkelijk toepasbaar.

Rights in trust: als ouder houd je rechten ‘’achter’’ voor je kinderen, zodat ze deze rechten op een later moment kunnen gebruiken.

‘Rights in trust’ is ook wel het recht voor een open toekomst. Ze geven grenzen aan de rechten van ouders en leggen plichten op de staat om deze rechten te beschermen. Ze beschermen de rechten die het kind als een volwassene zal hebben. Zodat de persoon later zijn vrijheidsrechten en welzijnsrechten kan uitvoeren.

Rights is trust betekent dat de rechten ,die kinderen later krijgen als volwassen, bewaard moeten worden. Dit kan verdeeld worden in twee onderdelen:

• Anticipatory autonomy rights
• Who one is versus who one will become*
• The right to an open future
• The capacity to eventually make reasonable choices
• Choice is not necessarily in tension with habits, dispositions, or ways-of-life chosen
  for someone

Engelse definitie:
Rights are to be “saved” – held in trust – for children until they are capable of exercising them, just as money held in a trust account is “saved” until the child reaches the age of majority, and for similar reasons. Moreover, Feinberg explicitly acknowledged that safeguarding a child’s prospective autonomy interests “often requires preventing his free choice now.

Je moet altijd rekening houden met de belangen van het kind. Wat het beste aansluit en persoonlijke groei mogelijk maakt. Dit kan een keus zijn maar meestal is dit niet de keus van het kind zelf, omdat deze nog niet altijd alles weet.

Ja: Liberale blik, de keuze van het kind mag meewegen in beslissingen als de volwassenen dit realistisch acht.

Nee: paternalistische blik, kinderen zijn nog niet in staat om het belang van verschillende opties te zien en te interpreteren om zo een juiste keuze te kunnen maken. Dit moet uiteindelijk gedaan worden door de ouders/opvoeders van het kind. Kinderen kunnen nog niet goed rekening houden met de gevaren die grote beslissingen met zich mee brengen. Er moet echter wel rekening gehouden met de wil en de rechten van het kind, maar kinderen beschikken niet over een aantal cognitieve vaardigheden, zoals bijvoorbeeld het verwerven of verwerken van informatie op een geordende manier, om consistente en stabiele overtuigingen te vormen en om de betekenis van verschillende opties en hun consequenties te waarderen. Kinderen missen de wilskracht om consistente verlangens te ontwikkelen en te behouden, daarnaast kunnen ze geen onafhankelijke keuzes maken. Dit onvermogen van kinderen maakt dat ze geen ‘liberty rights’ hebben. Tenslotte is deze ontkenning van rechten niet slecht voor kinderen. De kindertijd is niet een permanent onderhouden status die geassocieerd kan worden met onderdrukken of discriminatie, het is een stadium van de menselijke ontwikkeling die iedereen doorgaat. Kinderen groeien op tot volwassenen, dus ze zullen wel rechten krijgen en die ‘discriminatie en onderdrukking’ zal verdwijnen.

Het moet een combinatie zijn van rationaliteit en redelijkheid. Deze wetten worden hierbij gebruikt als leidraad. Je hebt een recht niet zomaar, het is niet genoeg om te zeggen dat je het recht hebt. Er moeten randvoorwaarden en verplichtingen zijn die het mogelijk maken dat je rechten hebt:

a. Het moet relevant zijn voor het desbetreffende persoon.
b. Toepassing varieert van plaats tot plaats = situatie-afhankelijk.
c. De ouders moeten het naleven
d. Overheid moet controleren.
e. Overheid moet de benodigdheden aanbieden (zoals onderwijs)

Kinderen hebben basisrechten. Deze rechten zijn bericht om het welzijn van het kind te bevorderen:

• Vrijheid van zelfontplooiing
• Vrijheid om te denken, geweten en religie
• Vrijheid van vereniging
• Het recht om een bepaald niveau van leven te hebben dat goed is voor psychische, mentale en spirituele, morele en sociale ontwikkeling.

Volgens het kinderrechtenverdrag hebben kinderen het recht op vrijheid van meningsuiting, het recht op vrijheid van gedachten, geweten en religie, het recht op verwantschap, het recht op een levensstandaard die toereikend is voor de lichamelijke, mentale, geestelijke, morele en sociale ontwikkeling van het kind, en het recht op educatie. Deze rechten zijn gebaseerd op de belangen van het kind. Deze rechten zorgen er voor dat ouders de verantwoordelijkheid op zich nemen om bepaalde taken en plichten uit te voeren die in het belang zijn van het kind.

Kinderen hebben volgens Feinberg C-rechten. Daarentegen hebben volwassenen A-rechten. Onder Crechten worden twee soorten rechten onderscheiden. Ten eerste heb je de basisrechten van een kind. Deze rechten hebben betrekking op de basisbehoeftes van een kind zoals onderdak, voedsel, drinken, bescherming, liefde. Ten tweede zijn er de zogehete ‘right-in-trust’ rechten die kinderen hebben, ook wel recht op een open toekomst genoemd. Dit recht zorgt ervoor dat kinderen een zo onaangetast mogelijke autonomie hebben als volwassenen. Door kinderen te respecteren en een open toekomst aan te bieden, kunnen zij zich in de toekomst vormen tot de volwassenen die zijzelf willen zijn.

Tweede antwoord:

Recht op gezondheidszorg, onderdak, educatie, voeding en familie (en alle bijbehorende aspecten van een goed gezin). Deze rechten worden bewerkstelligd met beleid en zijn gebaseerd op de belangen van het kind. Ze zijn vastgesteld door volwassenen.