Item gefilterd op datum: december 2012

Ouders kunnen niet bepalen voor hun kinderen zonder bemoeienis van de staat. Echter, delen ouders en kinderen hun leven en nemen kinderen vanzelf al normen en waarden en gewoontes over van hun ouders. Echter moeten kinderen genoeg autonomie krijgen om zelf beslissingen te kunnen nemen, ze hebben recht op een open toekomst. Deze autonomie verkrijgen zij door onderwijs en dat is in het belang van de staat, omdat de kinderen dan kunnen functioneren in de samenleving. De staat representeert de belangen van ouders en kinderen, maar het gaat ook nog verder dan dit.

De families mogen kiezen zolang anderen er niet mee in gevaar worden gebracht of worden belemmerd. Hiermee wordt bedoeld dat ouders over het algemeen mogen beslissen wat het beste is voor het kind zolang dat de rechten van het kind niet geschaad worden. Als dit wel zo is moet de zorg overgedragen worden aan de ouders. Kinderen zijn afhankelijke individuen. Hun belangen moeten dus behartigd worden door in eerste instantie hun ouders. Kunnen de ouders dit niet bieden, dan moet er gekeken worden naar wat de overheid voor een rol kan spelen.

To ensure the future of the state. Recht doen aan de belangen van de burgers. Kinderen worden later de werkers, zij zijn de toekomstige burgers. Zij zullen de maatschappij draaiende en stabiel moeten houden. Hierin moet geïnvesteerd worden. Daarvoor zijn ‘enabling conditions’ nodig. En om de rechten van het zowel het kind als de volwassenen te waarborgen

De staat is dan ook verantwoordelijk voor het kind (recht op onderwijs, bescherming, gelijke kansen, etc.). Als ouders te veel vrijheid en privacy krijgen, kan de staat overtredingen van de rechten van het kind moeilijker opsporen en de rechten van het kind niet meer waarborgen/beschermen. Onderwijs: de staat moet garanderend at de toekomstige burgers de minimale capaciteiten bezitten om deel te nemen aan de democratie waarin hij of zij leeft. Daarom moet de staat onderwijs verzorgen.

Gerechtvaardigd op het paternalistisch argument.

Bescherming van kinderen: de overheid moet het kind tegen seksueel misbruik en fysieke/psychische mishandeling beschermen, omdat de ouders van de kinderen dit niet altijd kunnen en hun eigen kinderen soms schaden. Hetbelang van het kind gat voor op die van anderen. Medische ethiek: dit is belangrijk, omdat de overheid bepaalde regels heeft over bijvoorbeeld medische onderzoeken. Als deze regels er niet zijn, kan iedereen onderzoek o.i.d. opzetten. Ook over medische zorg nemen ouders niet altijd de juiste beslissingen voor hun kinderen en kan de overheid dit beter doen. Soms ondergaan kinderen medische onderzoeken ter belang van hun gezinsleden/religieuze groepen/algemeen. Overheid moet hier over waken.

De overheid moet vrijheid bieden om het kind op te laten voeden door ouders of familie, maar moet wel toezicht houden zodat de vrijheid niet misbruikt wordt. Wanneer ouders/gezin tekort schiet moet de overheid hulp bieden. Dat kan gaan om financiële hulp, basisbehoeften of opvoedingsondersteuning.

Op het moment dat er rechten en plichten zijn, moet ervoor gezorgd worden dat ze er ook zijn (taak staat). Voorbeeld publieke voorzieningen regelen, zoals educatie, bescherming (kinderen) en medische ethiek:

- Een niet te kleine populatie (leidt anders tot te weinig werk).

- Een goede economie.

- Fysieke gezondheid.

- Burgerschapsvorming.

- Onderwijs & bescherming

Vanuit de overheid gezien zal dat wel moeten, want het houdt de samenleving in stand. Vanuit de ouders gezien niet, want dan gaat de overheid zich bemoeien met de opvoeding van het kind. Vanuit het kind gezien ligt het eraan wie het er het beste voor heeft met he kind. Het belang van het kind staat voorop.

Diverse meningen:

- No, parents should raise their own children. ‘Family state’ is een model waarbij de overheid verantwoordelijk is voor de opvoeding van de kinderen. De staat moet in werkelijkheid alleen een minimum verzorgen voor kinderen in het model van parens patriae.

Nee de overheid zou geen family state moeten zijn. De ‘state of families’ staat voor een gemeenschap van verschillende families. In dit systeem worden ouders gezien als de aangewezen personen om de kinderen op te voeden en groot te brengen. Met de ‘family state’ wordt bedoelt dat de opvoeding in handen ligt van de staat. Er wordt dus met z’n allen gezorgd voor iedereen, niet een moeder die alleen voor haar eigen kinderen zorgt. Hier pleitte ook Plato voor. Vooral extreem liberalen die uit gingen van alles als staatsbezit zagen dit model wel zitten. Dit systeem gaat alleen de

vrijheid van denken tegen. Over het algemeen wordt de ‘state of families’ geprefereerd. Een combinatie van de twee systemen is vaak terug te vinden. Dit betekent dat ouders het recht hebben hun kind zelf op te voeden en liefde te geven onder bepaalde voorwaarden. Wordt er niet aan deze voorwaarden voldaan, dan grijpt de overheid in. ook systemen van zorgverzekeringen, leerplicht en wetten vallen in dit geval onder het systeem ‘family state’. het is dus een systeem waarbij de overheid gezinnen in de gaten houdt en ingrijpt waar nodig is. Er moet dus een combinatie worden gemaakt met de juiste verhouding tussen ‘the state of family’ en ‘family state’.

Ja, op basis van een zwak paternalistisch argument: Ouders zijn vrij in de opvoeding van hun kind tot een bepaalde lijn. Wanneer deze overschreden wordt mag de overheid ingrijpen. Wanneer er sprake is van kindermishandeling dan moet de overheid wel optreden, omdat het hun plicht is om te handelen in het belang van het kind (artikel 13). Ze moeten samen met het gezin een minimalistische oplossing vinden om het gezin weer te kunnen laten draaien

De staat moet een stabiele maatschappij en een toekomst van deze maatschappij garanderen en de grondslag dat kinderen zorg nodig hebben. Wanneer de ouders deze zorg niet kunnen bieden moet de staat dit overnemen. Als de opvoeding nu niet goed is komen die kinderen later niet goed terecht.

Dus als ze er nu niks aan doen zijn er in de toekomst alleen maar meer nadelen en problemen. Een kind kan niet voor zichzelf zorgen en wanneer zowel de ouder als de omgeving die verantwoordelijkheid niet nemen door niet te handelen in het belang van het kind, dan moet er wel een hogere macht zijn die dan de verantwoordelijkheid op zich neemt zodat het kind goed terecht komt. De overheid heeft er immers belang bij dat kinderen een goede opvoeding krijgen zodat ze opgroeien tot autonome burgers en participeren in de samenleving.

Child-rearing is het opvoeden van kinderen. Ja, de staat speelt hier een rol in, omdat zij bij een falende of ontbrekende opvoeding de rol van de ouders moeten overnemen. Daarnaast heeft de staat het belang om zich te reproduceren, daarvoor moeten de toekomstige burgers beschermd worden en opgevoed worden tot goede burgeres. De staat zal de rol van ouder niet op zich nemen, maar zorgt voor een ‘custodial parent’. De staat had bijvoorbeeld bij het invoeren van de leerplicht ook een rol in de opvoeding. De staat heeft een beschermende rol bij de opvoeding. Zij moeten de toekomst van een kind beschermen. De staat moet zorgen dat de huidige maatschappij kan voortbestaan, dus zorg dragen voor de toekomst en kinderen zijn de toekomst. Zij moeten de belangen van kinderen waarborgen, om continuïteit na te streven.

De staat heeft een rol te spelen in de opvoeding van haar eigen kinderen. Deze rol vindt plaats in de rol van de overheid als parens patriae. Dat betekent dat de overheid wel een rol heeft in het opvoeden van kinderen, maar alleen als laatste optie. Dus als ouders tekort schieten in de opvoeding, is het aan de overheid deze rol op zich te nemen. De staat moet sowieso toezicht en controle hebben over de opvoeding, om zo de rechten en plichten van zowel de kinderen als de ouders te waarborgen. In geval van mishandeling zal de overheid dus moeten ingrijpen. Maar ook kan men kijken naar het strafrecht. Als een jeugdigen een strafbaar feit pleegt, is het aan de overheid deze jeugdigen te straffen. Dit kan ook gezien worden als het meehelpen aan de opvoeding van de kinderen van de eigen bevolking.

De leer van parents patriae houdt in dat de staat een rol heeft als ouder. De staat noet zorgen voor een opvoeding en bescherming voor kinderen. Wanneer ouders hierin falen is het de taak van de staat om het over te nemen. De staat moet verzekeren dat elke generatie kinderen later als volwassenen in de maatschappij moeten kunnen functioneren.

Het betekent letterlijk ‘de ouder van het land’. De staat heeft een ouderlijke rol ten opzichte van de burgers. Zoals ouders deze rol hebben ten opzichte van hun kinderen. De staat zorgt voor de burgers die niet voor zichzelf kunnen zorgen, maar wel bescherming en zorg nodig hebben. Dit is een zwakke vorm van paternalisme, want het is een laatste redmiddel. Als je dit betrekt op kinderen, gaat het erom dat als de ouders niet in staat zijn om te handelen in het belang van een kind. De staat zal dan de rol van de ouder niet op zich nemen, maar zorg voor een ‘custodial parent’. Ten tweede heeft de staat een grotere macht dan een ouder, waardoor de rol niet helemaal vergelijkbaar is.

Iemand die wettelijk competent is, is iemand die capabel is in het beschermen en bevorderen van zijn eigen belangen, de consequenties van zijn acties voorziet en zichzelf en zijn zaken weet te redden met behulp van de rede. Dit betekent dat de meeste mensen die volwassen zijn en geen beperking hebben hier aan voldoen. Mensen die wettelijk incompetent zijn voldoen niet aan bovenstaande en hebben behoefte aan een competent persoon die beslissingen voor ze maakt. Om als competent persoon invloed uit te oefenen op incompetente personen wordt er gebruik gemaakt van voogdij in de wet. Op deze manier kan een competent persoon besluiten maken voor een incompetent persoon, totdat deze de wettelijke leeftijd bereikt dat dat volgens de wet niet meer mag; ofwel volwassenheid. Als competent persoon heb je dus een grote verantwoordelijkheid tegenover deze incompetente personen. Je maakt veel keuzes voor diegene en bent van grote invloed op deze persoon door de keuzes. Maar deze autoriteit over een incompetent persoon is nooit absoluut of exclusief. Vanwege de staat als parens patriae zijn er beperkingen in de beweegruimte van het uitoefenen van deze autoriteit. Wettelijk competent zijn geeft dus grote verantwoordelijkheid en vrijheid om voogdij uit te oefenen, maar de staat blijft een hogere autoriteit. Mocht jij volgens de staat toch niet volledig competent zijn, kan deze gemakkelijk ingrijpen.

Traditioneel gezien gaat de wet uit van de sociale consensus dat de belangen van kinderen synoniem zijn aan die van hun ouders, uitgezonderd enkele omstandigheden waar Parens Patriae moet ingrijpen. Verder is er niet veel aandacht besteed aan de rechten van kinderen als een groep. Tegenwoordig verandert deze zienswijze van de wettelijke status van kinderen op 2 manieren: het verlengen van rechten van volwassenen naar kinderen en het inzien van bepaalde unieke behoeftes en belangen van kinderen als krachtige rechten. De interpretatie van de wettelijke status van kinderen veranderd, en er ontstaan verschillende nieuwe richtingen waarin toekomstige geschillen en wetgeving rond de belangen van kinderen een belangrijke plaats hebben. Met name het feit dat de behoeftes en belangen van kinderen wettelijk als rechten worden gezien is belangrijk. Toch hebben kinderen minder juridische rechten en plichten dan volwassenen, ongeacht het feit dat hun behoeftes en belangen misschien wel groter zijn dan die van volwassen. De bijzondere behoeftes en belangen die hen onderscheiden van volwassenen dienen als basis voor het niet verlenen van ‘volwassenen-rechten’. Voor de handhaving van deze rechten moeten zij zich wenden tot hun ouders.

Naarmate kinderen ouder worden krijgen ze wel meer rechten, afhankelijk van hun competentie en leeftijd. De wettelijke afhankelijkheid van ouders of de staat houdt op bij het huwelijk, bij het intreden van militaire dienst, het bereiken van economische afhankelijkheid of bij het bereiken van een andere definitie van volwassenheid. In veel landen is dit 21 jaar.