Item gefilterd op datum: mei 2014

Drie niveaus in interactie (De Ruijter):

• Gebruikersinteractie

Dit is het niveau van multimediale schijn van interactie op bijv. een website. Websites worden interactief beschouwd als ze gebruik maken van foto’s, filmpjes, animaties, etc. Er is echter niet echt sprake van interactie en bieden slechts een multimediale schijn van interactie.

• Database interactie

Dynamische webpagina’s sturen voortdurend zoekopdrachten naar databases om datgene op te halen waar een gebruiker om vraagt.

• Sociale interactie

Het online kunnen communiceren tussen mensen, met gebruikmaking van digitale gereedschappen, zoals een social network (Facebook, Hyves, etc.)

Informeel afstemmen en samenwerken.

• Lobby
• Het doelbewust informeel benaderen van een ander in de organisatie om dienst mening over een issue te beïnvloeden, of die persoon ervan te overtuigen van een bepaald standpunt.
• Sociale informatie-uitwisseling
• In tegenstelling tot informeel afstemmen, gaat het hier over niet-werkgerelateerde thema’s als roddels, privézaken en hobby’s.
• Geruchten (‘wandelgangen’ genoemd)
• Dit zijn informele gesprekken over beleidsaangelegenheden die nog niet formeel bekend gemaakt zijn.
• Wandelgangen hoeven niet letterlijk gesprekken op de gang te zijn, maar ook tweets en onderlinge mails vallen hieronder.

Manieren waarop informele communicatie door managers actief kan worden gebruikt:

• Managers kunnen informele communicatie gebruiken om te horen wat er leeft onder de medewerkers.
• Informele communicatie is een aangrijpingspunt voor een manager om beelden die feitelijk onjuist zijn, te ontzenuwen.
• Informele communicatie kan actief worden benut door via opinieleiders bepaalde informatie te verspreiden.

In de informele communicatie hebben medewerkers de noodzakelijke gelegenheid om samen betekenis te geven aan de zaken die hen overkomen. Ze creëren zo hun eigen werkelijkheid. De informele communicatie is daarmee een essentieel onderdeel van de interactie-visie.

Informele relaties maken het mogelijk snel te handelen, dwars door en tussen alle functies, niveaus en afdelingen.

de werkelijkheid die door een groep mensen op een bepaald moment wordt gedeeld. Zij gaat vanaf dat moment fungeren als ‘de waarheid’ en stuurt het gedrag van die groep.

Bij de actie-visie gaat het om anderen te overtuigen dat er maar één waarheid, één betekenis is. Daarmee gaat deze visie voorbij aan de actieve, informatieverwerkende rol die de ontvanger heeft. Bij de actie-visie wordt de persoon als passief wezen gezien, bij de interactieve-rol juist het tegenovergestelde, namelijk een actief verwerkend persoon.

Bij de interactie-visie is sprake van wederzijdse beïnvloeding. De interactie tussen medewerkers tijdens verandertrajecten blijkt dat iedereen een andere kijk heeft of andere dingen weet, wat elkaar kan helpen.

Beschrijving van de interactie-visie

• De interactie-visie stelt dat interne communicatie overal en altijd is waar mensen samen werken. Die mensen bespreken bijvoorbeeld hoe ze het werk aanpakken, ze spreken over de veranderingen in hun werk en over het resultaat dat ze willen behalen.
• Van Ruler spreekt van de interpretatieve benadering. Deze visie verlegt de aandacht van informatieoverdracht (zender, boodschap en middel) naar ontvanger en interpretatie.
• Anders dan bij de actie-visie is communicatie hier niet gericht op mensen, maar vindt ze plaats tussen mensen. Enerzijds is dat op formele communicatiemomenten (vb. werkoverleg, vergaderingen) anderzijds (voornamelijk!) is dat tijdens informele momenten.
• Dominante aanname van de interactie-visie: dat de (on)gestructureerde interactie met elkaar een gedeeld handelingsperspectief oplevert, grotere betrokkenheid bij elkaar en het werk en rijkere uitkomsten, die bijdragen aan het dagelijks werk, het beleid of verandering.
• Bij de interactie-visie op interne communicatie draait het om communicatieve ondersteuning van het primaire proces van de organisatie, bij veranderingsprocessen of bij beleidsprocessen.

Wat is de waarde van de actie-visie?

1. De actie-visie is randvoorwaardelijk voor andere visies. Want als de boodschap de ontvanger niet bereikt, kan er helemaal geen effect ontstaan. Er zijn situaties waarin het overbrengen van informatie noodzakelijk is en interactie zelfs ongewenst is.

2. Het sterke van deze benadering is voorts de doelgroepgerichte vertaling van vaak complexe boodschappen.

3. De interne communicatiespecialisten die vanuit de actie-visie werken, zijn primair vormgevers van taal. Hierdoor kunnen ze een ingewikkelde boodschap net even duidelijker en aansprekender formuleren dan anderen dat kunnen.

Kortom:

• Bij de actie-visie staat het zorgvuldig construeren en verzenden van boodschappen aan geselecteerde doelgroepen centraal.
• Het gaat om ‘de boodschap overbrengen’.
• Vaak vindt informatieoverdracht plaats in een planmatige campagne.

Ook vanuit de digitale wereld worden diverse vraagtekens gezet bij traditionele (actiegerichte) communicatievormen.

Webzoekers zijn in eerste plaats gebruiker, en daarna pas doelgroep.

Conclusies uit onderzoek:

• Interne communicatie is als direct of indirect instrument (actie-visie) beperkt. Aan medewerkers wordt geen communicatie-initiatief verleend, waardoor de waardevolle bijdrage die medewerkers door hun communicatieve handelen aan de organisatie zouden kunnen leveren, genegeerd.
• De instrumentele gedachtegang (actie-visie) is onjuist. Medewerkers zijn geen passieve doelgroep, die door managementboodschappen tot allerlei gewenste gedragingen wordt gebracht.

Bij de actie-visie ervaren medewerkers de interne communicatie vaak als problematisch en ongewenst, wanneer deze doelgericht als ‘instrument’ werd ingezet en de informatievoorziening vooral top-down is.

Dit kritiekpunt komt vanuit de overheidshoek. De overheid wil graag interactiever, transparanter én met het gebruik van moderne media naar haar externe doelgroepen communiceren. Om geloofwaardig over te komen moet je als organisatie echter ook intern op deze wijze communiceren.