Item gefilterd op datum: maart 2014

Hartfalen is de gemeenschappelijke uiteindelijke route voor vele ziekten, en dus hartfalen heeft vele causes.The oorzaken van hartfalen variëren van slecht functioneren van de hartkleppen om infecties van de hartspier om ziekten van de botten en het bloed. Het is niet voldoende om te zeggen dat een persoon een diagnose van hartfalen vanzelf wat de oorzaak van het hartfalen, zoals coronaire hartziekte of chronische hypertensie. Daarom moet een arts niet alleen onderzocht hoe het hart werkt niet goed, maar waarom is het niet goed. De dokter komt bij deze diagnose op basis van de bevindingen van uw medische geschiedenis, lichamelijk onderzoek, en een reeks van diagnostische tests.

De meeste mensen met hartfalen behandeld worden door ofwel een internist of een cardiologist.Who u ervoor kiezen om uw behandelend arts is afhankelijk van veel factoren. Deze factoren kunnen zijn:

, Oe De dokter, aos opleiding, raadscertificatie en ervaring
, Oe De nabijheid van de medische kantoor naar huis
, Oe De dokter, aos deelname aan uw verzekering plan
, Oe De dokter, aos reputatie in de gemeenschap
, Oe Uw vermogen om een vertrouwensrelatie met de arts op te bouwen
, Oe De dokter, aos mogelijkheid om je eigen taal spreken of begrijpen uw cultuur en gewoonten

Hoewel veel van deze kwesties niet noodzakelijk oefenen op een arts, aos klinische vaardigheden, patiënten zullen vaak kiezen voor een arts door wat het meest belangrijk voor hen.

Het kan nuttig zijn om het verschil tussen een internist en een cardioloog te begrijpen voordat u uw arts te kiezen. Een internist is een man of vrouw die 4 jaar van de universiteit, 4 jaar van de medische school, en ten minste 3 jaar van een medische residency heeft bijgewoond. Tijdens dat vestiging, de internist bestudeert de diagnose en medische behandeling van een grote verscheidenheid van ziekten van het menselijk lichaam, met de nadruk op het hart, longen, spijsverteringskanaal, en de neurologische (hersenen en zenuwen) en endocriene (bijvoorbeeld schildklier, alvleesklier , en de hypofyse) systemen. Na het voltooien van de residentie, is de arts uitgenodigd door de American Board of Internal Medicine een onderzoek te nemen om zijn of haar kennis van de interne geneeskunde aan te tonen. Dit is een slopende 2-daagse onderzoek, de succesvolle afronding van die recht geeft de arts raad gecertificeerd moet worden gebeld of een diplomaat van de Amerikaanse Raad van Interne Geneeskunde.

De American Board of Internal Medicine creëerde de certificatie proces om het publiek te verzekeren dat een medisch specialist met succes heeft afgerond een erkende opleiding en evaluatie, met inbegrip van een veilig onderzoek bedoeld om de kennis, ervaring beoordelen en vaardigheden vereiste om de levering van hoogwaardige patiënt schelen.

Certificatie-eisen zijn onder andere:

, Oe Afronding van een opleiding die leidt tot een MD of DO (Doctor in de osteopathie) diploma van een erkende school van de geneeskunde of school voor osteopathie

, Oe Voltooiing van de vereiste opleiding in een geaccrediteerde residency programma

, Oe Beoordeling en documentatie van de individuele prestaties van de residentie opleiding directeur of het hoofd van dienst in het ziekenhuis waar de specialist praktijken

, Oe een onbeperkte licentie om geneeskunde uit te oefenen

, Oe Passing een certificatie-examen

Een bord-gecertificeerde internist is in staat van destructie uitstekende zorg aan patiënten met congestief hartfalen.

Een cardioloog is een arts die heeft alle opleidingen van een internist, met inbegrip van de 3-jarige residentie, maar ondergaat dan een extra 3 tot 4 jaar van de opleiding die zich richt op het hart. Deze stage wordt een cardiologie gemeenschap. De cardioloog brengt jaren van grondige studie leren over de ziekten die het hart beïnvloeden. Na het succesvol afronden van deze gemeenschap, is de cardioloog uitgenodigd om te zitten voor een onderzoek door de American Board of Internal Medicine in cardiologische aandoeningen. Als hij of zij de test doorstaat, wordt de cardioloog verwezen als zijnde een board-gecertificeerd cardioloog of een diplomaat van de Amerikaanse Raad van Interne Geneeskunde, Cardiologie. Als algemene regel, zal de cardioloog hebben meer opleiding en ervaring op het gebied van hartfalen.

Er zijn veel studies vergelijken van de zorg verleend aan de CHF-patiënten door internisten en cardiologen geweest. In deze studies, patiënten behandeld door cardiologen waren significant meer kans om te worden toegelaten tot een intensive care unit; borstRöntgenstralen, elektrocardiogrammen (EKGs of ECG's), nucleaire geneeskunde tests cardiale catheterisatie en stresstests ontvangen, en hebben hun gewicht gecontroleerd dagelijks waren dan patiënten die behandeld worden noncardiologists. Dit intensiever niveau van zorg verleend door cardiologen kan resulteren in een verbeterde symptomen en minder bezoeken aan het ziekenhuis door de CHF patiënt. Echter intensiever resulteerden in significant hogere kosten dan die van patiënten generalisten.

Interessant is dat zowel cardiologen en internisten deed slecht toen vast te houden aan medicatie richtlijnen. De meerderheid van de patiënten met hartfalen die in aanmerking komen voor een ACE-remmer, een bètablokker, of een aldosteron-antagonist waren niet deze middelen krijgen, onafhankelijk van de behandelend arts.

Victoria, aos commentaar:

Toen ik voor het eerst werd gediagnosticeerd met CHF, was ik onder behandeling van een internist. Hij was een goede dokter, maar vertelde me dat mijn conditie werd steeds ernstiger en ingewikkelder. Mijn internist verwees me naar een cardioloog. Ik, aove het zien van mijn cardioloog voor 8 jaar. Ik zie nog steeds mijn internist voor verkoudheid en mijn artritis, maar ik zie mijn cardioloog voor mijn hartproblemen.

The ejection fraction (EF) is the measure of the percentage of blood that is ejected from the main pumping chamber of the heart (the left ventricle) with each beat. A heart does not pump all of the available blood out each time it beats. A normal heart pumps out or ejects only about 50 to 65 percent of the blood inside. If the heart is damaged, the ejection fraction frequently falls below 40 percent. However, you can have a normal ejection fraction and still have heart failure. This may be related to diastolic heart failure.

Although the ejection fraction is a useful number in some situations, it is not the whole story by any means. People with EFs of 40 percent can be severely disabled, while those with EFs of 15 percent may hardly have any symptoms at all.

Measuring the ejection fraction may be useful for the cardiologist following the course of the problem in some people.

Traditionally, the ejection fraction was measured by injecting the left ventricle with dye during a cardiac catheterization. After the injection, physicians watched the flow of the dye using an X-ray monitor. During this procedure, called a ventriculogram, physicians were able to measure the amount of dye that was pumped out of the left ventricle during a heartbeat. From this measure, the ejection fraction was established.

Today, the ejection fraction is mostly measured using sound waves during an echocardiogram. An echocardiogram is a safer and faster way of establishing the ejection fraction. Because an echocardiogram does not require the expertise, time, and special laboratory of a cardiac catheterization, ejection fractions can be measured frequently and can help doctors gauge the effectiveness of treatment.

Wanneer uw hart klopt , gaat het door twee fases . In de eerste fase , de ventrikels in rust . De boezems samentrekken en bloed in de ventrikels , artsen noemen deze fase diastole of de rustfase . In de tweede actievere fase genoemd systole , de ventrikels contract en dwingen het bloed uit in de bloedsomloop . Patiënten met hartfalen hebben last van een aandoening die heeft schade toegebracht aan de hartspier . De resulterende schade verzwakt de ventrikel ( meestal het linker ventrikel ) zodat het moeilijk pompen van bloed naar de rest van het lichaam , dit staat bekend als systolische dysfunctie . In sommige gevallen van hartfalen , de ventrikel stijf zodat het moeilijk vullen met bloed , dit staat bekend als diastolische dysfunctie . Hierdoor wordt de hoeveelheid bloed het hart kan pompen afneemt , en het vermogen van het hart om extra werklast beheren afgenomen . Het is belangrijk voor de arts om te bepalen welk type disfunctie veroorzaakt uw hartfalen , omdat elk type heeft verschillende oorzaken en verschillende behandelingen .

Het kan nuttig zijn om de sectie in Vraag 7 dat de anatomie van het hart en hoe het werkt voordat het lezen van deze uitleg bespreekt beoordelen.

Wanneer de linker hartkamer niet kunnen pompen genoeg bloed, bloed wordt gesteund in de longen (achter de linker ventrikel), waardoor longoedeem. Pulmonale oedeem is een ophoping van vloeistof in de longen. Deze vloeistof in de longen maakt patiënten piepen, hoesten en kortademig. Deze overmaat vloeistof of congestie wordt het begrip congestief hartfalen. Het vermogen van het hart om te pompen afneemt bloedstroom vertraagt, waardoor materiaal zich ophopen in weefsels in het lichaam (oedeem). Oedeem wordt algemeen opgemerkt zwelling van de handen en voeten. Als het wordt verlengd, kan leftsided hartfalen uiteindelijk leiden tot rechts-zijdige hartfalen.

Het rechter atrium ontvangt "gebruikt" bloed dat terugkeert naar het hart door de aderen, het rechterventrikel pompt vervolgens in de longen worden aangevuld met zuurstof. Wanneer het rechterventrikel niet kunnen pompen genoeg bloed, veroorzaakt materiaal zich ophoopt in de aderen en capillairen van het lichaam. Vanwege de back-up, lekt uit de haarvaten en hoopt zich op in de weefsels, een aandoening, de zogenaamde systemische oedeem. Oedeem is vooral merkbaar in de benen omdat zwaartekracht de vloeistof in de onderste helft van het lichaam.

Rechts-zijdige of rechter ventrikel (RV) hartfalen gebeurt meestal als gevolg van een linkszijdige mislukking. Wanneer de linker ventrikel faalt, neemt de druk fluïdum terug overgedragen via de longen uiteindelijk schade rechterkant van het hart.

Victoria's commentaar:

Mijn hartfalen blijft eenzijdig. De linkerkant van mijn hart wordt vergroot en maakt het bloed niet zo effectief als voorheen te pompen. Ik vind dat ik snel moe en dat mijn benen opzwellen als ik te veel van mijn dieet of lichaamsbeweging.

Het risico al van de risicofactoren voor hart-en vaatziekten verhogen ook voor hartfalen. Hartfalen resultaten van andere ziekten en aandoeningen die het hart beschadigen. Indien onbehandeld, kan een van deze voorwaarden het hart beschadigen en leiden tot hartfalen. Patiënten die meer dan een voorwaarde geconfronteerd met een nog groter risico op het ontwikkelen van mislukking.

Deze voorwaarden omvatten

: Hoge bloeddruk (hypertensie) in hoge bloeddruk, de druk en weerstand in de slagaders van het lichaam wordt verhoogd. Bijgevolg moet het hart harder werken om bloed te pompen tegen deze verhoogde druk en in de slagaders. Deze verhoogde werkdruk kan na verloop van tijd leiden tot een vergrote en slecht functionerend hart.

Diabetes In sommige gevallen, diabetes lijkt om schade aan de hartspier veroorzaken, waardoor de kans dat hartfalen zullen ontwikkelen. Bovendien kunnen patiënten met diabetes hebben andere risicofactoren voor hart-en vaatziekten en kan daarom een verhoogd risico voor het ontwikkelen van hartfalen. (Zie hieronder.)

Coronaire hart diseaseWhen de slagaders naar de hartspier (kransslagaders) worden versmald vanwege cholesterol afzettingen, de bloedtoevoer naar het hart is verminderd. Als de hartspier niet voldoende bloed en zuurstof (vooral tijdens het sporten, wanneer het lichaam meer bloedtoevoer en zuurstof) krijgen, is het hart niet zo goed te pompen. Dit kan leiden tot vermoeidheid en kortademigheid. Als genoeg van de kransslagaders zijn aangetast, zal de hartspier niet genoeg bloedtoevoer om adequaat te pompen, en het hart zal in storing gaan.

Indien de afname van bloedtoevoer naar de hartspier kritisch, kan dit leiden tot pijn op de borst, wat artsen noemen angina. Wanneer de bloedtoevoer naar de hartspier volledig afgesneden, de hartspier sterft. Dit is een hartaanval of een myocardinfarct genoemd. In sommige gevallen, als er een grote hoeveelheid schade van de hartspier, de resterende hartspier niet voldoende bloed te pompen naar de rest van het lichaam. Dit is een andere oorzaak van hartfalen.

Schade aan de hartkleppen aan een aantal voorwaarden, waaronder een hartaanval, hoge bloeddruk, bacteriële infecties van de kleppen (endocarditis), veroudering, en reumatische koorts, kan de hartkleppen beschadigen. Als gevolg van deze schade wordt de normale voorwaartse bloedstroom door het hart verstoord. Dit kan soms leiden tot een vernauwing van de klep (zogenaamde stenose) of lekken van de klep (insufficiëntie genoemd).

Wanneer de klep wordt vernauwd (stenotische), veroorzaakt een verhoogde druk in het hart. Het hart moet harder duwen om dezelfde hoeveelheid bloed eruit te krijgen. De loop der jaren, kan dit schade aan de hartspier en veroorzaken te mislukken.

Andere tijden, kan het ventiel lekkende (of onvoldoende) geworden. Dit betekent dat wanneer het hart duwt bloed dat een deel van het bloed geduwd komt terug in de ventrikel. Dit terugstromen van bloed regurgitatie aangeroepen door doctors.When een lekt als deze, het hart harder pompen en sneller om dezelfde hoeveelheid bloed circuleren. Dit kan mettertijd tot schade van de hartspier en uiteindelijk hartfalen.

Zwaar beschadigd kleppen kan worden bevestigd of vervangen door chirurgen.

Cardiomyopathie Cardiomyopathie is een ziekte van de hartspier. De naam is afkomstig van de wortels cardio betekenis "hart" myo betekenis "spier," en pathie betekenis "ziekte." In cardiomyopathie, heeft de hartspier beschadigd is en het niet zo efficiënt werken als voorheen. Cardiomyopathie kan leiden tot een vergrote, slecht pompende hart.

Bij de meeste mensen is de oorzaak van cardiomyopathie is onbekend. Bij sommige mensen echter, artsen in staat zijn om een oorzaak of bijdragende factoren, waaronder enkele die het hart en het cardiovasculaire systeem beïnvloeden identificeren. Bijvoorbeeld, kan een van de volgende omstandigheden veroorzaken of bijdragen aan cardiomyopathie:

● Aanhoudende hoge bloeddruk

● Hart weefselschade van een vorige hartaanval

● Chronische snelle hartslag

● emfyseem. Ernstige longziekte kan resulteren in rightsided hartfalen.

● Voedingstekorten van essentiële vitaminen en mineralen, zoals thiamine (vitamine B-1), selenium, calcium, en magnesium

● Laag aantal rode bloed-cellen (ernstige anemie)

● Overactieve of te traag werkende schildklier (hyperthyreoïdie en hypothyreoïdie)

● Zwangerschap. Hartfalen kan ontstaan tijdens de laatste 3 maanden van de zwangerschap of een aantal maanden na de zwangerschap. De oorzaak hiervan is niet goed begrepen, maar het kan te wijten zijn aan een abnormale immuunsysteem.

● Overmatig gebruik van alcohol gedurende vele jaren

● Misbruik van cocaïne of antidepressiva, zoals tricyclische antidepressiva

● gebruik van bepaalde chemotherapeutische geneesmiddelen tegen kanker

● Bepaalde virale infecties, die het hart en de trekker cardiomyopathie kan verwonden

● Hemochromatose. Dit is een aandoening waarbij uw lichaam niet goed metaboliseren ijzer, waardoor de ophoping van ijzer in de hartspier.

● Aritmogene rechter ventrikel dysplasie (ARVD). Dit resulteert in het spierweefsel in de rechter hartkamer worden vervangen door vet, wat leidde tot abnormale hartritmes. Bij veel mensen blijkt er een genetische basis voor ARVD zijn.

● Amyloïdose. Dit is een ziekte die ontstaat door abnormale eiwitten of celproducten wordt neergelegd in de hartspier. De getroffen hartspier niet meer in staat om bloed rond te pompen.

Gelukkig is de behandeling van deze aandoeningen tijdens hun vroege stadia kan vaak voorkomen dat hartfalen of aanzienlijk te vertragen het begin ervan. Om een preventiestrategie te laten werken, moet de conditie vroegtijdig worden gediagnosticeerd en een effectieve behandeling strategie geïmplementeerd. De behandeling hangt af van wat de oorzaak van uw hartfalen is en wat de conditie van je hart is nu. Medicijnen, implanteerbare inrichtingen, of in ernstige gevallen, een harttransplantatie zijn mogelijke behandelingen.

Victoria's commentaar:

Ik ontwikkelde hartverlamming toen ik in mijn jaren zestig. Mijn arts vertelde me dat het ontwikkeld vanwege langdurige hoge bloeddruk en coronaire hartziekten. Ik ben al behandeld voor zowel deze voorwaarden nu en mijn hartfalen heeft wat verbeterd.

Het korte antwoord is nee. Chronisch hartfalen is een aandoening die is een verzameling van tekenen en symptomen. Omdat hartfalen is geen ziekte, het kan niet echt worden "genezen", maar dit betekent niet dat CHF niet met succes kan worden behandeld. In sommige gevallen, hartfalen kan zelfs volledig omgekeerd, hoewel dit minder gebruikelijk. Behandeling van de onderliggende oorzakelijke factoren zoals lage schildklierhormoon of geblokkeerde kransslagaders en het verminderen van risicofactoren zoals hoge bloeddruk, roken en alcoholgebruik kan een groot verschil in de behandeling of het omkeren van de symptomen van congestief hartfalen te maken.

Het hart en hoe het werkt

Alvorens verder te bespreken van congestief hartfalen, is het belangrijk om kort de basis make-up van het hart en hoe het werkt om je bloed circuleren ..

Het hart is een gespierd orgaan in het midden van je borst. Het is ongeveer de grootte van je gebalde vuist en het is de 'pomp' die al het bloed circuleert in je lichaam. De samentrekkingen van deze gespierde pomp zijn de hartslagen je kunt voelen en dat uw arts luistert naar een stethoscoop.

Het hart is verdeeld in vier kamers. Er zijn twee atria en twee ventrikels. De atria, die zich aan de bovenkant van het hart, zijn kleiner en hebben dunnere wanden. De atria zijn verbonden met de ventrikels onder hen. Het atrium en ventrikel werken samen als een team om bloed rond te pompen uit het hart. Hoewel ze met elkaar verbonden, elk van de twee atria en ventrikels pompt bloed naar een andere plaats.

De rechter atrium en ventrikel neem bloed van de grootste ader in het lichaam (de vena cava) en pomp het in de longen voor oxygenatie. De linker atrium en ventrikel neem bloed uit de longen te pompen naar de rest van het lichaam.

Wanneer uw bloed circuleert, het beweegt bloed uit de aderen in je lichaam naar je hart. Dit bloed in je aderen is laag in zuurstof en hoge kooldioxide. Het bloed in de rechter bovenste kamer van je hart, de juiste atrium.When het atrium contracten, het bloed wordt verplaatst naar de grotere ruimte onder het genoemd de rechter hartkamer. Hier, het bloed uit de aderen, die is gevuld met kooldioxide wordt voortgestuwd in de longen. De longen zijn in staat om zich te ontdoen van de kooldioxide en zet zuurstof in het bloed. Dit zuurstofrijk bloed circuleert uit de longen en in de linkerkant van het hart.

Het bloed van de longen komt het linker atrium en wanneer deze kamer samentrekt, duwt het bloed in de grootste kamer van het hart, de linker ventrikel. De taak van de linker ventrikel is om het bloed in de aorta, de grootste slagader in het lichaam. Omdat deze kamer levert meeste pompkracht van het hart, het is groter en heeft meer spiermassa dan de andere kamers. Uit de aorta, de bloed naar de organen van het lichaam, waardoor zuurstof en wegvoeren kooldioxide.

Hartfalen is gewoonlijk een chronische ziekte . Dat betekent dat het een langdurige aandoening die de neiging heeft om erger langzamerhand . Tegen de tijd dat iemand wordt gediagnosticeerd , is de kans groot dat het hart heeft verloren pompcapaciteit beetje bij beetje al een tijdje . In eerste instantie het hart probeert te maken voor dit door :

● vergroten . Wanneer de hartkamer vergroot , het strekt zich meer en kan sterker samentrekken , zodat het meer bloed pompen .

● Het ontwikkelen van meer spiermassa . De toename van de spiermassa doet zich voor omdat de aanbestedende cellen van het hart groter . Hierdoor kan het hart krachtiger pompen , althans aanvankelijk .

● Pumping sneller. Dit helpt om de uitgang van het hart te verhogen .

Het lichaam probeert ook te compenseren op andere manieren. De bloedvaten smal om de bloeddruk te houden , proberen te maken voor het verlies van het hart van de macht. Het lichaam leidt bloed weg van minder belangrijke weefsels en organen om stroom te behouden om de meest vitale organen , het hart en de hersenen . Deze tijdelijke maatregelen maskeren het probleem van hartfalen , maar ze doen het niet oplossen. Dit helpt verklaren waarom sommige mensen na hun hart begint de daling niet bewust van hun aandoening kan pas jaren . ( Het is ook een goede reden om regelmatig controles met uw arts te hebben. ) Uiteindelijk het hart en het lichaam kan het gewoon niet bijhouden en de persoon ervaart de vermoeidheid , ademhalingsproblemen , of andere symptomen die gewoonlijk gevraagd een reis naar de dokter .

Victoria's commentaar :

Mijn cardioloog vertelde me jaren voordat ik voor het eerst werd gediagnosticeerd dat ik hartfalen zou ontwikkelen als ik mijn gewicht en de bloeddruk niet onder controle . Ik had hoge bloeddruk gedurende 22 jaar voordat ik voor het eerst merkte dat ik werd kortademig .

Ja, verschillende etnische groepen blijken verschillende incidentie van CHF hebben . Verder, de verschillende etnische groepen blijken medische diensten te gebruiken met verschillende snelheden .

Bijvoorbeeld , studies tonen aan dat Afro - Amerikanen lijden aan een onevenredig incidentie van cardiovasculaire disease.With betrekking tot hartfalen , worden zij getroffen met een snelheid bijna tweemaal het tarief van de overeenkomstige blanke bevolking en hebben meer kans om te sterven aan het op een jongere leeftijd . Deze dramatische etnische verschil in gezondheidsresultaten is toegeschreven aan een aantal factoren , met inbegrip van toegang tot medische zorg , het beheer van hartfalen , en sociaal-economische factoren . Recente analyse van hartfalen klinische proeven blijkt echter dat het sterftecijfer en de ziekenhuisopnamen voor Afro - Amerikanen significant hoger dan die van niet - Afrikaans - Amerikanen , zelfs na correctie voor deze factoren . In feite , zwarte patiënten met hartfalen hebben ook verschillende morbiditeit en mortaliteit doen dan blanken , sterven met een snelheid van 40-50 procent sneller dan de overeenkomstige blanke bevolking .

Er zijn klinische gegevens die suggereren dat hypertensie in Afro - Amerikanen minder goed geregeld met angiotensine converterend enzym ( ACE ) remmers . Aldus kunnen andere medicatie regimes nodig zijn om deze ziekte te bestrijden in Afro - Amerikanen . ( Zie de medicatie BiDil in kwestie nummer 47. )

In vergelijking met andere etnische groepen , Afro- Amerikanen hadden het hoogste tarief van CHF ziekenhuisopname. Leeftijd gecorrigeerde hospitalisatie vergelijkbaar waren onder blanken , Latino en Aziatische vrouwen en al waren lager dan die voor de Afro - Amerikanen . Over het algemeen , Aziatische mannen had de laagste tarieven. Op aangepaste analyses , Afro-Amerikanen werden vaker dan blanken en Aziaten te rehospitalized .

Gebaseerd op gegevens van het US Census Bureau en de Centra voor de Controle en de Preventie van de Ziekte , wetenschappers schatten dat 750.000 Afro - Amerikanen zijn gediagnosticeerd met hartfalen. Zij verwachten dat dit aantal met ongeveer 900.000 personen groeien in 2010 .

Nee , niet alle CHF zijn dezelfde . Sommige zijn zieker en vereisen meer behandelingen dan others.When behandelen van patiënten , moeten artsen in staat zijn om te bepalen hoe ernstig hartfalen een patiënt is . Daarom zijn vele CHF classificatiesystemen ontwikkeld . Deze classificaties helpen artsen bepalen welke behandelplan van een patiënt zou moeten zijn. De meest gebruikte classificatiesysteem voor CHF is de New York Heart Association ( NYHA ) classificatiesysteem . Volgens dit systeem wordt hartfalen een patiënt beoordeeld op een schaal van I tot IV met "Class I " patiënten met de mildste symptomen en " klasse IV " patiënten met de slechtste . ( Zie tabel ).

Slechts ongeveer 5 procent van de patiënten zeer ernstig klasse IV hartfalen . Echter , als een algemene statistiek , slechts 30 tot 50 procent van deze patiënten leven 5 jaar na de diagnose is gesteld .

De NYHA classificatie systeem is zeer nuttig voor artsen en verpleegkundigen die patiënten met hartfalen te behandelen . Het helpt patiënten en artsen vertellen of hartfalen verbetert, blijven hetzelfde , of erger . Het wordt ook gebruikt in onderzoeken te helpen vertellen of behandelingen succesvol zijn . De NYHA classificatiesysteem wordt wereldwijd gebruikt .

Benadrukt moet worden dat deze indeling methoden zijn niet perfect als voorspellers van hoe CHF zal vorderen of hoe een patiënt zal reageren op medicijnen . Het grootste probleem is dat een patiënt symptomen niet altijd betrekking hebben op de werkelijke ernst van zijn toestand . In feite , een studie bleek dat de helft van de patiënten met hartfalen die van benauwdheid klaagden na de training had slechts milde hartafwijkingen . Een andere verstorende factor is dat sommige patiënten niet melden vermoeidheid of kortademigheid na lichamelijke activiteit en toch kunnen ze ernstige schade aan het hart te hebben. Deskundigen wijzen erop dat de artsen er zeker aan andere factoren die een slechtere vooruitzichten kunnen wijzen en vereisen agressieve behandelingen te overwegen.