Er zijn twee situaties waarbij ouders beter geen kinderen zouden moeten kunnen krijgen/hebben. Ten eerste zouden ouders kunnen afzien van het krijgen van een kind als het blijkt dat het ongeboren kind een chronische of ongeneeslijke ziekte met zich mee draagt. De levensverwachting van zo’n kind is vaak laag en er kunnen grote twijfels ontstaan of het kind wel een vrij en leuk leven kan genieten. Is dit niet het geval dan is het goed om de overweging te maken of de ouders het kind wel op de wereld zouden moeten zetten.

Ten tweede zouden ouders beter geen kinderen kunnen hebben als zijzelf niet capabel genoeg zijn om de basisbehoeften van een kind aan te bieden. Hiervan kan sprake zijn als bijvoorbeeld ouders economisch niet in staat zijn onderdak en voedsel voor het kind te geven maar ook als de ouders zelf aan een fysieke of mentale ziekte leiden. Vaak zijn deze mensen zelf nog afhankelijk van anderen. Kinderen worden ook gezien als afhankelijke individuen. En afhankelijke individuen zouden niet in de situatie moeten komen om andere afhankelijke individuen op te voeden. Als je je kind geen waardig leven kan bieden, zou je mogelijk geen recht moeten hebben op een kind. Daarnaast hebben we te maken met het probleem dat de overheid eigenlijk niet zomaar mag ingrijpen en daardoor dit probleem kan voorkomen. Het is ethisch niet verantwoord om mensen die bijvoorbeeld zwak begaafd zijn standvastig te steriliseren.

De rechten van ouders om kinderen te hebben en op te voeden zijn herroepelijk. Dit betekent dat deze rechten van ouders afgenomen kunnen worden. Dit gebeurt in situaties waarin ouders niet voldoen aan hun plichten. Er bestaat een ‘minimum standard of care’, wat inhoudt dat ouders aan een minimale kwaliteit van zorg moeten voldoen om hun plicht als ouderschap te mogen uitoefenen. Als er bijvoorbeeld sprake is van misbruik, verwaarlozing of mishandeling voldoen ouders niet aan hun plichten om hun kinderen op te voeden onder goede omstandigheden in een veilig klimaat. Het is dan de taak van de overheid om in te grijpen. Hier zijn verschillende maatregelen voor: OTS, uithuisplaatsing, het aanstellen van een gezinsvoogd, etc. De overheid treedt hier op als ‘parens patriae’. Dit betekent dat zij de rol van de ouders op zich moeten nemen omdat de daadwerkelijke ouders deze rol niet voldoende vervullen omdat de veiligheid van het kind in gevaar is. Zodra men in actie komt wordt het ‘in loco parentis’ genoemd. Denk bijvoorbeeld aan verwaarlozing of mishandeling. Dit brengt schade toe aan het kind en de overheid (de kinderbescherming als onderdeel van de overheid) komt op zo’n moment in actie.

Het is een privilege (voorrecht) om kinderen te krijgen en te hebben. Dus het ouderschap is een privilege. Ouders hebben het recht kinderen te krijgen, maar als je eenmaal kinderen hebt is het je plicht om voor het kind te zorgen en het op te voeden. Dit is een negative liberty right, er is een recht om geen kinderen te hebben, maar dat betekent niet dat je ook het recht hebt om wel kinderen te hebben.. Wanneer iemand dus eenmaal kinderen heeft is het de plicht van diegene om voor het kind te zorgen en het op te voeden, zo goed als de ouder daartoe in staat is. Maar wanneer ouders niet in staat zijn de plicht tot opvoeden op zich te nemen, dan hebben ze ook het recht niet om kinderen te krijgen. Je hebt ook geen plicht om kinderen te krijgen, want niemand kan je dwingen. Dat zou aantasting van de autonomie zijn. Niet iedereen kan dus kinderen krijgen, en daarom is ‘parenthood’ een privilege (voorrecht).

Nee:

‘The extension claim’ stelt niet dat het kind letterlijk een uitbreiding is van zijn of haar ouders. Het kiezen voor een kind is een verlengstuk van de eigen keuzes. ‘The shared life claim’ is de zwakkere versie van de ‘extension claim’, zoals hierboven is uitgelegd. Dit betekent niet dat ouders rechten hebben jegens hun kinderen, maar het geeft wel aan dat wat een kind zal doen binnen een familie, een functie is van de keuzes die volwassenen maken voor het gezin als geheel. Het kind is dus niet het verlengde, maar de keuzes uit het leven van de ouders die ook invloed hebben op de keuzes van het kind zijn het verlengde. De basiskennis van het kind vanuit ideeën van de ouders. Kijkend naar de twee versies die hierboven zijn uitgelegd, lijkt de laatste (shared life claim) het meest plausibel. Zeggen dat een kind een uitbreiding is van diens ouders, is niet anders dan zeggen dat het kind het bezit is van de ouder, omdat de ouder zichzelf bezit.

Ja:

Ja, ouders kiezen ervoor om dezelfde keuzes voor hun kind te maken als voor zichzelf. Ze zijn een verlengstuk van hun ouders. Tot hun 18e levensjaar hebben de ouders de macht over hun kinderen en bepalen zij (grotendeels) wat er gebeurt met hen. Hieruit kun je opmaken dat kinderen dus eigenlijk, naast individuele wezens, toch het bezit zijn van de ouders. Vanaf de geboorte is een kind hulpeloos en hangt de ouderlijke zorg af van hun fysieke/geestelijke toestand. Deze zorg is een basis

voor de ‘machtsrelatie’ tussen ouders en kinderen. Daarnaast neemt het kind door opvoeding normen en waarden van de ouders over. Door het opvoeden van hun kinderen krijgen ouders een breder inzicht van zichzelf, want het kind is vaak een soort van reflectie van de ouder. Kinderen zijn een ‘extension’ van hun ouders omdat kinderen het bezit van de ouders. Vooral in de eerste levensjaren zijn kinderen nergens zonder hun ouders, ze zijn toegewezen op hun zorg en liefde.