Voogdij en curatele zijn juridische termen die worden gebruikt voor de juridische en praktische relatie tussen een ouder en zijn of haar kind, zoals het recht van de ouder om beslissingen te nemen voor het kind te beschrijven, en de plicht van de ouder om te zorgen voor het kind.

Het is een mechanisme dat voorziet dat een competent persoon beslissingen kan maken voor een incompetent persoon, met een steeds groter wordende invloed van het incompetente persoon tot deze zelf in staat is om beslissingen te maken.

Competente personen zijn diegene die in staat worden geacht tot zelfbescherming en handhaving en het uitdrukken van eigen belangen, waarbij consequenties van acties en beslissingen ook overzien worden. Dit wordt allemaal gedaan met behulp van redeneren. Incompetente personen worden niet in staat geacht om deze dingen te doen.

Er moet bij beslissingen gekeken worden naar leeftijd of naar capaciteit voor het begrijpen van het kind. Er zijn dan 2 verschillende manieren om te interpreteren wat het idee van een kind is en hoe hij een bepaald niveau van zijn ontwikkeling ziet, namelijk treshold en proportionality:

Threshold: wanneer een kind een bepaald niveau van competentie heeft bereikt, telt haar eigen mening mee, heeft een bepaald gezicht. Dit houdt in dat er een duidelijke grens ligt bij het stellen van wanneer men rechten heeft op bepaalde rechten. Hier in Nederland ligt deze grens bij de leeftijd van achttien jaar, waar je zogenaamd ‘volwassen’ bent. Op je verjaardag gaat je dus bij wijze van spreke van niets naar alles. Er is dus een duidelijke scheidingsgrens tussen wel recht op bepaalde rechten hebben en niet recht hebben op bepaalde rechten.

• Strong: Het kind heeft in het opzicht van keuze volledige vrijheid, zij bepaald alles zelf na de 18e verjaardag.
• Weak: Haar mening en keuze wordt meegenomen in de balans wat het beste is voor het kind, met de mening van de ouders en de overheid.

Proportionality: in hoeverre de mening meetelt van het kind, groeit tegelijkertijd met de competentie in hoeverre ze in staat zijn voor zichzelf te kiezen. De rechten komen geleidelijk, hoe ouder je wordt, des te meer rechten je hebt. Op een bepaalde leeftijd heb je misschien wel het ene recht en het andere niet als gevolg hiervan, en dit is gerangschikt naar capaciteiten.

Zelf prefereer ik meer the proportionality standard omdat ik geloof dat mensen groeien en daarmee ook meer rechten verdienen. Het is een geleidelijk process van volwassen worden, en het is daarom om belangrijk om stapje voor stapje rechten te verkrijgen. Op je achttiende verdien je sommige rechten al wel en andere nog niet. Er zou dus meer per recht moeten worden gekeken wanneer iemand hier aanspraak op zou mogen hebben.

Best interest refereert naar het dat dat ouders het beste moeten doen voor hun kind. Hetgene waar iemand het meeste baat/belang bij heeft, wat uiteindelijk leidt tot well-being. Zoals gezondheidszorg en onderwijs.

Er wordt dan ook wel gesproken van het Best Interest Principe (BIP). In dit principe wordt er overwogen in welke schaal het belang van het kind komt te staan. Dit principe redeneert als volgt:

a. The paramount = het alles overheersende

b. A paramount = een overheersende

c. The primary = de primaire

d. A primary = een primaire

Children’s interests:

- “First, and most obvious, the child has an interest in nurture,” he wrote, recognizing that children have welfare interests in common with all persons.

- “Second, the child has an interest in acquiring the prerequisites of moral agency, personal autonomy and independence,” he wrote, recognizing that children, unlike adults, have developmental interests based on their immature status.

- “Third, the child has an interest in access to the resources and guidance that will help them to acquire a set of rational preferences and develop their own unique potential,” he wrote, recognizing that children have an interest in an education that is, in his words, “liberating and humanizing in the broadest sense.”

Behalve dit valt er geen precieze definitie aan best interest omdat het verschilt in elke cultuur. In de Nederlandse cultuur staat autonomie en liberalisme veel meer centraal dan in de Arabische cultuur, waar autoriteit en religie centraal staat als ‘het beste voor het kind’. Er is dus geen lijn te trekken daarin.

Hypothetical choice interpretation: One way of understanding the phrase ‘best interests’ is by reference to what a child would choose for herself under specified hypothetical circumstances. But we cannot, with certainty, determine what is best for a child if it were an adult. Daarvoor moet men weten wat elke mogelijke uitkomst in een leven zou zijn en dat kan niet.

Objectivist interpretation : The other way of interpreting ‘best interests’ is simply through offering an account of what is, as a matter of fact, best for the child, an account which is distinct from, and independent of, the child’s desires, whether actual or hypothetical.

De wet gaat ervan uit dat het beste voor kinderen is wat ook het beste is voor hun ouders, uitgezonderd enkele omstandigheden wanneer de staat geautoriseerd is om te interveniëren, zie parens patriae.

Nee, omdat je leeftijd niet altijd correspondeert met de capaciteit die je nodig heb voor het verkrijgen van je rechten. Maar aan de andere kant is er geen andere optie mogelijk.

De relatie tussen de leeftijd en de capaciteiten wordt belangrijker gevonden dan alleen de grens van leeftijd. Het zou niet rechtvaardig zijn als je alleen afgaat op de leeftijd, terwijl iemand daar wel de

capaciteiten voor heeft. Als er een leeftijdsgrens is, dan is het niet zeker of je dat ook daadwerkelijk aankan (denk aan; als je naar de film gaat als).

Het is echter zo dat de grens ergens getrokken moet worden en er niet bij iedereen gecontroleerd kan worden of diegene de juiste capaciteiten bezit voor bepaalde rechten. Deze capaciteiten zijn dus voor de wetgeving veralgemeniseerd, en er zijn aan de hand van deze capaciteit-leeftijdsrelaties wetten en rechten opgesteld. (denk aan; gemiddeld kunnen de meeste mensen wel autorijden als ze 18 zijn, dan wordt de grens op 18 gesteld). Een minimumleeftijd stellen voor bepaalde rechten is dus gerechtvaardigd, vanwege het feit dat men wel capabel moet zijn om verstandig gebruik te kunnen maken van wetten. Daarnaast kan er wel onderscheid gemaakt worden in zwakke en sterke grenzen (weak and strong tresholds).

Een zwakke grens is een grens gebaseerd op een bepaalde leeftijd (alcohol vanaf 16 jaar). Een sterke grens is het bepalen van een grens door middel van capaciteit, omdat leeftijd nog niet genoeg zegt (autorijden). De zwakke grens is duidelijk en gemakkelijk toepasbaar.