Inleiding

De inleiding verteld over 3 experimenten die aantonen dat sommige zaken die vergeten lijken vaak nog wel ergens in het geheugen zitten.

Penfield 1959, een onbetrouwbaar experiment waarbij gedeeltes van de hersenen werden gestimuleerd en patiënten maakten melding van herinneringen van vroeger.

Nelson 1971, liet proefpersonen nummer-woord paren uit hun hoofd leren en na een week was 25% van de items ‘vergeten’ en werd opnieuw geleerd en gekeken of het echt HELEMAAL vergeten was door sommige vergeten items iets te veranderen maar het bleek dat men na weer een test vooral de onveranderde items beter werden onthouden.

Nelson 1978, Doet eigenlijk hetzelfde, na 4 weken woordparen te hebben geleerd woord voor de helft de vergeten woordparen veranderd, maar die worden minder goed onthouden dan de onveranderde woordparen.

Aangetoond is dat de hippocampus waarschijnlijk een grote rol speelt in het lange-termijn onthouden van allerlei soorten informatie. Specifiek voor verbaal materiaal gezien blijkt dat het beter onthouden gecorreleerd staat aan een hogere activatie in de linker frontale cortex en de linker hippocampus regio.

‘Flasbulb memories’ zijn herinnering die van dermate belang zijn dat ze voor altijd in het geheugen gegrift worden. Van belang is hierbij dat degene die het onthouden er dicht bij betrokken zijn / het zelf mee hebben gemaakt. Hun aandacht zal telkens naar uit gaan als er iets over wordt verteld/getoond wordt enz. waardoor het pad zeer sterk wordt. Ook wordt het steeds herinnerd door de persoon wat de activatie hoog houdt. Een gelijk soort fenomeen is het ‘self-reference effect’. Dit refereert naar het feit dat mensen informatie die naar henzelf wijst beter onthouden (en wat hier dicht mee in verbinding staat, zoals vrienden).

Het blijkt uit diverse experimenten dat voor de mate van onthouden van materiaal alleen maar van belang is hoe diep dit materiaal verwerkt is. Dus niet of er nu op gewezen wordt wat er specifiek onthouden moet worden.