Lewis en Anderson 1976, deden een test waarbij mensen ‘foute’ historische feiten werd aangeleerd en men daarna die foute feiten en de echte feiten als ‘waar’ moest bestempelen en foute feiten die niet genoemd waren als ‘fout’. Hoe meer vertelde ‘foute’ feiten, hoe langer het duurde voor men een echt feit als ‘waar’ kon bestempelen.

Anderson 1974a, ga zinnen als ‘persoon is in locatie’ waarbij persoon en locatie varieerden. Werd lastiger naarmate BV een persoon 2x voorkwam op 1 locatie of 2 personen op 1 locatie.

Het waaier effect heeft te maken met de spreiding van informatie. Omdat bij het herkennen vanaf bepaalde punten activatie alle paden af moet neemt de activatie per pad af en duurt het herkennen langer.

Het blijkt niet alleen om tijd te gaan als we het over vergeten hebben.

Een experiment(zonder naam) laat deze interference theory of forgetting zien. Proefpersonen leren A-B woord-nummer combinaties en A-D. een andere groep ook A-B maar daarnaast een rijtje C-D. Getest wordt A-B. De 2e groep blijkt beter, omdat de eerste kennelijk last heeft van interference; Moeite met meerdere associaties naar dezelfde stimuli.

Power law of forgetting, experiment van Wickelgren 1975, waarbij hij op verschillende tijdstippen testte hoe goed mensen geleerde woordrijtjes konden herkennen. De afname heeft een negatieve versnelling. In die zin geen verschil tussen korte termijn en lange termijn geheugen, allebei powerfunctions.

Verschil PLOF/PLOL: learning gaat om oefeningen, forgetting gaat het om tijd.

Bahrick, 1984 deed een experiment met engelse Spaanse woorden waaruit bleek dat tussen de 3 en 25 jaar na het leren resultaten gelijk blijven. Dat het daarna toch weer zakt wijt hij aan het oud worden van de proefpersonen.

Barnes 1979, probeert aan te tonen met een log-log schaal dat er net als bij het leren, er ook een verband is bij het vergeten tussen het neurale en ‘behavioral’ niveau.

Voorgaande gaat uit van decay theory of forgetting(gaat om tijd).