• wapenstilstandsakkoorden met Italië (september ‘43): de invasie in Sicilië & Italië zijn een

succes, en eerste wapenstilstand wordt getekend door verraders die Mussolini afzetten.

Mussolini weet echter met deze verraders af te rekenen en de strijd wordt verdergezet (i.f.v.
ontkomen aan onvoorwaardelijke overgave)  Rome pas echt bevrijdt 4 juni ‘44

• Rode Leger is succesvol in haar tegenoffensieven

• oorlog in de Pacific lijkt een “forgotten war” te zijn…

• Conferentie van Caïro (november ’43):
= bespreking tussen V.S. & G.B. alvorens zich bij Stalin te voegen in Teheran

 Tsjang Kai-Shek is er ook, wat wijst op een ijver naar naoorlogse dekolonisatie en

onafhankelijk naoorlogs Azië. China wordt erkent als een van de grote mogendheden,

Korea zou onafhankelijk worden en Japan moest alle veroveringen afstaan.

• Conferentie van Teheran (november/december ’43): heeft als voornaamste doel de sfeer

van wantrouwen tussen de geallieerden te doorbreken  eerste topconferentie

 oorzaak wantrouwen: S.U. wordt niet toegelaten als bezettende macht in Italië, S.U.

blijkt het bezette gebied in O-Europa niet zomaar prijs te willen geven & de

massagraven die de Russen hebben aangericht komen aan het licht (door Hitler, die de

geallieerden tegen elkaar op wil zetten)

 wantrouwen doorbreken door:

- herbevestiging belofte op opening tweede front

- vermijden van meningsverschillen, en men vermijdt de kwestie S.U. & O-Europa

- nog geen akkoord over Duitsland

 toch blijft het wantrouwen & is er bitterheid in het W over de invloed van S.U. in O-Eur.

• Conferentie van Washington (januari ’43): legt de basis voor de militaire-diplomatieke

samenwerking van de geallieerden  betekent bevestiging v.h. Atlantisch handvest, de

ondertekening v.d. Verklaring van de Verenigde Naties, en de afspraak dat het

oorlogsgebeuren in Europa voorrang zou krijgen. V.S. beloofde steun en interventie, maar

had nog even voorbereidingstijd nodig vooraleer in te grijpen en te helpen bij de opening

van een tweede front.

• Conferentie van Casablanca (januari ’43): bespreking strategie tegen Duitsland in Europa

 Stalin is niet aanwezig, maar laat weten dat hij nog steeds wacht op dat tweede front

 geallieerden zouden troepen in Sicilië & Italië inzetten, in afwachting van een grote

invasie in Europa

 afspraak dat men onvoorwaardelijke overgave zou eisen aan de asmogendheden. Dit

stimuleerde Duitsland om tot het bittere einde te gaan + vormde de diplomatieke basis

voor de inhumane vergeldingsstrategie (bv. richtlijnen m.b.t. luchtbombard. op Duitsl.)

• Conferentie van Washington (mei ’43):  V.S. wil de Europese oorlog snel achter de rug

hebben zodat het zich op de Pacific kan richten en G.B. wil een offensief in de balkan om
de Russische invloed in Midden-Europa te beperken en de eigen invloed in O-Middellands

Zeegebied veilig te stellen. V.S. interesseert zich daar niet in want wil een goede relatie

met de S.U. zolang de oorlog duurt. S.U. blijft intussen hameren op de opening van het

tweede front in het W

 compromis: offensief en opening front in W-Frankrijk. Dit zou echter betekenen dat het

rode leger onbeperkt kan oprukken in Midden-Europa ( wens G.B.)

• de kansen beginnen te keren, en vanaf ’43 zal het diplomatieke aspect aan belang winnen

• N-Afrika: het Duitse leger o.l.v. Rommel tracht door te stoten naar Suez, maar een
succesvol tegenoffensief van Montgomery bij El Alamein verhindert dit (okt./nov. ’42)

 geallieerden richten hun energie op N-Afrika en verdrijven de asmogendheden

 als reactie op het overlopen v.d. Franse Vichy-minister v. defensie zal Hitler heel Fr.

bezetten en de Franse vloot aanvallen  zelfvernietiging vloot om te voorkomen dat

deze in Duits handen valt.

• Europa:

 op het oostfront wisselt Duitsland van tactiek: massale aanval op een beperkt front (

voordien over heel front). Men doet dit in de richting van de Kaukasus, en specifiek op

Sebastopol (basis Russische vloot!) om een doorgang naar het Z te krijgen voor de

troepen van Rommel  S.U. doet tegenoffensief en mislukt.

 Duitsland boekt dus geen vooruitgang, en dit is te wijten aan de gebrekkige diplomatieke

en militaire coördinatie (ook met Japan). Ook de V.S. keert zich nu tegen Duitsland,

terwijl Japan daarentegen geen oorlog start met de S.U.

 geallieerden kennen een veel betere coördinatie, ondanks meningsverschillen met

de S.U. over de te volgen strategie  S.U. wil extra front in W  anderen stellen uit

en richten zich eerst op Afrika.

• al sinds de Conferentie van Munchen en de Franse betrokkenheid in de oorlog profiteerde

Japan van de situatie om aan expansie te doen. De relatie tussen Japan & de V.S. zal

echter steeds verder verzuren tot ook tussen deze de oorlog uitbreekt.

 ’41: Japan sluit akkoord met Vichy-Frankrijk over een verdeling v. Indochina

 reactie V.S.: blokkeert Japanse bezittingen in V.S. en legt embargo op. China steunt

 7/12/’41: Japan valt Pearl Harbor aan

 V.S. eist dat Japan terugtrekt uit alle sinds ’31 bezette gebieden + uit het

driemogendhedenpact.  Japan weigert, = start Japans-Amerikaanse oorlog

• Japan kent een enorme expansie, zelfs zover dat het bijna Australië aanvalt

= feitelijke realisatie “Greater East Asia Co-Prosperity Sphere” in slechts 1j. tijd

 ook deze expansie gaat gepaard met een enorme terreur

• diplomatiek: 08/’41: Atlantisch Handvest, waarin de gemeenschappelijke internationale

politieke doelstellingen v. V.S. & G.B. staan  8 punten (cfr. Wilson’s 14 punten na WO I):

- geen expansiestreven

- enkel grenswijzigingen indien de bevolking dat aanvaardt

- volkeren mogen zelf hun regeringsvorm kiezen

- alle staten krijgen gelijke toegang tot de wereldhandel en grondstoffen noodzakelijk voor de eigen economische ontwikkeling

- interstatelijke samenwerking t.v.v. economische/sociale vooruitgang & zekerheid

- vrede op basis van een collectief veiligheidssysteem

- vrij verkeer op de oceanen respecteren

- gebruik van geweld vermijden