Item gefilterd op datum: mei 2014

• Voordat baby’s kunnen praten, maken zij gebruik van prelinguïstische spraak. Dit zijn geluidsuitdrukkingen, die niet onder de noemer taal vallen, zoals brabbelen, huilen en nabootsen van geluiden. Pasgeborene gebruiken alleen verschillede intonaties van huilen om duidelijk te maken wat ze willen. Tussen zes weken en drie maanden gaan baby’s geluidjes maken en tussen de drie en zes maanden beginnen zij te experimenteren met deze geluidjes. Vanaf negen tot tien maanden gaat de taalontwikkeling verder doordat baby’s expres geluiden van anderen gaat imiteren, zonder te weten wat de betekenis is (het onderscheiden van verschillende klanken is al voor de geboorte aanwezig). Met zes maanden is de baby in staat de basisgeluiden, fonemen, te herkennen. Gedurende heet tweede half jaar worden baby’s zich bewust van de fonologische regels van taal. De meeste baby’s zeggen hun eerste woordjes tussen de tien en veertien maanden. Een baby maakt veel gebruik van zogenaamde holofrase: een woord van één lettergreep dat een hele gedachten kan weergeven.
  
  
• Het gebruik van gebaren is van belang voor de taalontwikkeling. Met negen maanden kan een baby wijzen naar een object. Tussen de negen en twaalf maanden heeft het een aantal sociale gebaren geleerd (zwaaien/ ja knikken). Vanaf dertien maanden is het kind in staat om gebaren te gebruiken om aan te geven dat het iets wil. Symbolische gebaren ontstaan ongeveer tegelijk met het moment waarop een kind zijn eerste woordje zegt.
  
  Het gebruik van zinnen ontstaat tussen de achttien en vierentwintig maanden. In het begin praat een kind vooral in telegramstijl. Het begrip van zinsbouw ontwikkelt zich vanaf dat moment. De vroege spraak wordt gekenmerkt door een versimpeling van zinnen. Daarnaast begrijpen kinderen bepaalde grammaticale regels die zij zelf nog niet kunnen toepassen. Kinderen kunnen de betekenis van een woord te nauw of te breed toepassen en ze zijn zich nog niet bewust van de grammaticale uitzondering.
  
  
• Noam Chomsky was een nativist, dit houdt in dat hij de actieve rol van de “leerling” onderstreept. Hij introduceerde de term “language acquisition device” (LAD), om te verwijzen naar de mogelijke aanwezigheid van een hersenstructuur die de mens in staat stelt om taal te leren en te produceren. De manier waarop de genetisch aangelegde vaardigheid om taal te produceren tot uiting komt, is volledig omgevingsafhankelijk.
  
  
• De rijping van bepaalde hersenstructuren zijn van invloed op de taalontwikkeling. Aangezien taal een sociale aangelegenheid is spelen ouders een andere rol bij elke fase van taalontwikkeling.
  
  
• Tijdens de brabbelfase, helpen ouders hun kinderen met hun ontwikkeling door de geluiden die de baby maakt te herhalen. Wanneer een baby woordjes gaat gebruiken worden deze vaak door de ouders herhaald en op een correcte wijze uitgesproken. Ouders leren hun kinderen nieuwe woorden met behulp van plaatjesboeken of het aanwijzen van voorwerpen. Ouders praten langzamer, met een hogere toon, gebruiken simpele woorden, veel herhaling en overdreven intonatie als ze tegen hun kinderen praten (parenthese).
  
  
• De mate waarin kinderen worden voorgelezen door hun ouders en de manier waarop dit gebeurt is eveneens van invloed op het taalbegrip en de leesvaardigheid. Er zijn drie soorten: de beschrijvende stijl (beschrijven van wat er gebeurd, het kind erbij betrekken), de begrijpende stijl (het stellen van voorspellende vragen) en de prestatiegerichte stijl (lezen verhaal en achteraf vragen stellen).

de wederzijdse interactie tussen volwassenen en kind, welke de activiteiten van een kind structureren en een brug slaan tussen het begrip van een kind en dat van een volwassene.

het deel van het geheugen waar informatie bewust wordt opgeslagen.

het vermogen om informatie die via het ene zintuig binnenkomt, over te dragen naar een ander zintuig. Deze vaardigheid is al aanwezig bij één maand oude baby’s en ontwikkeld zich in de loop van de maanden verder.

herhaalde of continue blootstelling aan een bepaalde stimulus leidt tot afname van de aandacht voor de betreffende stimulus.

o onderzoek naar de visuele en auditieve vaardigheden van baby’s laat zien dat zij een voorkeur hebben voor objecten die nieuw en onbekend zijn. Daarnaast blijken baby’s in staat te zijn om al eerder gehoorde geluiden te onderscheiden van nieuwe geluiden, dit betekent dat zij hiervoor een geheugen moeten hebben (Piaget ging ervan uit dat baby’s dit nog niet hebben).

in deze periode ontstaan de eerste mentale adaptaties. Het kind kan nu mentale beelden vormen, die onafhankelijk van de overte handelingen kunnen worden opgeroepen. Dit wordt het representationele vermogen genoemd.

de gedragsherhalingen van het kind worden nu gekenmerkt door weloverwogen, systematische variaties. Een belangrijk kenmerk hierbij is dat het kind varieert in zijn handeling om te kijken hoe een object hierop reageert.

generaliserende assimilatie vergroot de omvang en mobiliteit van de schema’s. hierdoor ontstaan nieuwe schema’s van een hogere orde die kunne worden toegepast in nieuwe situaties.

in deze fase wordt de seriële herhaling betrokken op omgevingsconsequenties en verandert de waarneming van het kind van egocentrisch in allocentrisch. In deze periode staat de assimilerende functie van het schema centraal. Daarnaast vindt er een omslag plaats van intentioneel handelen, maar niet-intentioneel handelen.

deze periode wordt gekenmerkt door de series van herhalingen van handelingen, de zogenaamde circulaire reacties. In deze periode zijn flexibele adaptaties ontstaan uit de reflexen, zoals bijvoorbeeld duimzuigen.