Reformation of Institutions for the Mentally Ill (p 256)

Philippe Pinel bestudeerde de gestoorden, o.a. in de literatuur. Vooral het werk van Joseph Daquin wist hem te boeien: gestoorden zijn ziek en moet begrepen en behandeld worden met natuurlijke middelen. Toen Pinel het bestuur kreg van de Bicetre Asylum in parijs liep hij rond en observeerde de gevangenen. Hij haalde veel van de kettingen van gevangenen weg en dit bleek effectief, na enkele jaren werden sommigen vrijgelaten. Hij verbeterde de atmosfeer in de Bicetre en gaf beter eten. Later wist hij in het Salpêtrière asylum dezelfde successen te behalen; dit leverde hem roem in heel Europa op.

De wilde jongen van Aveyron (later Victor genoemd) zou enkele jaren in het wild hebben geleefd. Hij liep op zowel armen als benen. Toentertijd was men overtuigd dat de samenleving de inherente goedheid van de mens gecorrumpeerd had. De wilde jongen ‘bewees’ het tegendeel, hij was grotendeels apathisch en gromde als een dier. Hij werd als een ongeneesbare gek beschouwd. Met héél veel moeite wist Jean Marc Gaspard Itard hem wat beschaving bij te brengen maar hij leerde nooit praten. Itard beschouwde de opvoeding een mislukking, de French Academy of Science zag echter de verbeteringen in Victor en beschouwde dit als bewijs dat moeilijk opvoedbare kinderen ook opgevoegd kunnen worden.

Johann Guggenbühl stichtte een instituut in de Alpen om mensen die leiden aan cretenism te helpen (een ziekte waarbij mentale en fysieke groei belemmerd zijn). Uiteindelijk bleek dit een farce en Guggenbühl vluchtte met een fortuin. Het had wel enig effect in de aandacht voor mentaal zieken.

William Tuke was een quaker die een, na een bezoek aan een gekken instituut, besloot een betere inrichting op te richten: het Retreat for Persons Afflicted with Disorders of the Mind nabij York. Deze instelling leek meer op een boerderij dan op een reguliere instelling.

Dorothea Lynde Dix stelde de deplorabele staat van de Amerikaanse instituten aan de kaak en klaagde deze aan in rechtbanken. Ze hervormde instituten en in totaal 40 instituten danken hun oprichting aan Dix. Ze gaf zelfs een lezing aan koningin Victoria.

Veel van de instituten die werden opgericht werden overspoeld door de geestelijk zieken en vertoonden om deze reden het barbaarse gedrag waar ze om bekend stonden. Ook de oorlogen en tijden van crisis waren oorzaak van de lage investeringen in deze instituten: goed werk ging snel verloren.

Lightner Witmerrichtte de eerste psychologische kliniek op in Amerika. Hij geloofde dat psychologische hulp de mentaal zieken kon helpen, veel psychologen in die tijd vonden van niet (incl. Münsterberg).

Witmer behandelde veel kinderen met spraakproblemen, hij betitelde één hiervan visual verbal amensia waar het lezen van woorden van meer dan twee letters moeilijk is. Uiteindelijk begon hij formeel de Klinische Psychologie en richtte hij het blad Psychological Clinic op.

Egas Moniz boorde gaten in het hoofd van de mentale zieken en sneed zenuwbanen in het hoofd door. Deze behandeling hadden een kalmerend effect in apen. De behandeling heet prefrontal leucotomy, het doel was de frontale lobbe. Nu zijn deze bekend als lobotomie. Hij beweerde in korte tijd 19 patiënten met succes behandeld te hebben, hij negeerde hierbij de zware bijeffecten en overdreef de successen.

Moniz, Fulton en Freeman brachten lobotomie op grote schaal in de praktijk. Vele duizenden ondergingen lobotomie, ook de zus van J.F. Kennedy. Op de International Mental Health Conference in wenen 1953 werd lobotomie beschreven als ‘het veranderen van een mens in een plant’.

Andere methoden raakten ook in zwang, bijvoorbeeld electroconvulsive therapie (ECT): het toedienen van elektrische schokken. In 1941 gebruikte 43% van de mentale instellingen ECT. ECT is de enige die tot de dag van vandaag nog weleens gebruikt worden.

Tijdens de helft van de 20^ste eeuw kwamen de eerste psychoactieve drugs op de markt. Chlorpromazine werd gebruikt voor schizofrenie en Lithium wordt gebruikt voor depressies en bipolair. Doordat lithium een vrij verkraagbare zout is werd financiering vanuit de farmaceutische industrie voor onderzoek lang uitgesteld. Deze drugs zijn voor een groot deel verantwoordelijk voor de afname van 560.000 mentale patiënten in 1955 tot 150.000 in 1984 in de US.

Franz Anton Mesmer leefde in een tijd waarin magnetisme en elektriciteit pas kort bekend waren. Nadat hij een poging had ondernomen deze als genezing te gebruiken en dit algemeen werd afgewezen vestigde hij zich in Parijs. Zijn behandeling bestond uit een circusachtige voorstelling waarin hij zelf soms als magiër gekleed ging.

De French Acadamy of Science stelde een commissie op met o.a. Benjamin Franklin die Mesmer’s claims op genezing moesten onderzoeken. Deze bestempelde zijn activiteiten als gevaarlijk, nutteloos en Mesmer werd als mysticus aangewezen.

De poging van John Elliotson om mesmerisme in Engeland te brengen faalde, John Elliotson verloor hierdoor zijn academische positie.

James Esdaile gebruikte mesmerisme succesvol als anesthetisch middel bij operaties en paste dit meer dan 3000 keer toe. Toen in 1846 ether werd ontdekt als anesthetisch middel verdween de belangstelling van mesmerisme.

James Braid wist uiteindelijk in 1843 te ontdekken dat concentratie en de suggestie van slaap genoeg is voor dezelfde staat als mesmerisme, hij kwam met de term hypnose.