Radcliffe-Brown legde de klemtoon meer op de behoefte van het systeem.

Hij verving tevens de term behoefte naar noodzakelijke bestaansvoorwaarden.

-Behoefte: men weet a priori wat een organisme (systeem) nodig heeft

-Noodzakelijke bestaansvoorwaarden: men meent niet steeds a priori te weten wat een organisme nodig heeft.

Bijvoorbeeld het bestaan van een gezin verklaar je niet door te verwijzen nr een behoefte aan gezinsstructuren die a priori zou voortvloeien uit het wezen van de SL en van haar leden. Maar hij merkt op dat in bepaalde SL'en gezinnen voorkomen en gaat dan na welke functie ze daarin vervullen.

Het standpunt van Radcliffe Brown zegt ook dat de bestaansvoorwaarden van één bepaalde SL niet altijd overal algemeen geldig moeten zijn. Wat nodig is om onze SL te laten voortbestaan is mss helemaal niet nodig om een andere SL te laten voortbestaan.

Alleen empirisch onderzoek kan uitmaken welke de noodzakelijke bestaansvoorwaarden zijn van een SL.

Kritiek: Een voordeel aan het begrip “behoefte” was dat je duidelijk een onderscheid kon maken tussen functioneel en dysfunctioneel. Wat de behoefte van de SL bevredigde was functioneel, wat dit tegenwerkte was dysfunctioneel.

Doordat we dit begrip vervangen verliezen we ook dit voordeel.

Malinowski herleidde de behoeften van het sociale geheel tot individuele behoeften. Iedere SL moet voorzieningen treffen om deze individuele behoeften te bevredigen. Dit was tegen de geest van Durkheim.

De sterkte van het functionalisme van Durkheim die de groep of SL beschouwde als suï generis, werd door Malinowski ingeruild voor een goedkoop reductionisme.

Opmerking: Suï generis = als een entiteit niet herleid kan worden tot haar biologische en psychische grondslagen.

Antropologen komen meestal in een stammenmaatschappij terecht waar historische kennis over de eigen stam zeldzaam is. De antropologen komen hierdoor in de verleiding de SL op een niet-historische manier te analyseren.

Hij kan gedrag enkel maar verklaren door ze als een samenhangend geheel te zien, zodat ze elkaar verklaren. Men spreekt hiervan structureel-functionalisme.

We gaan uit van de samenhang van het geheel (structuur) en bovendien zoekt men naar de specifieke bijdrage van ieder onderdeel tot het voortbestaan van dat geheel (functie).

Wat de morfologie en genese zijn voor de biologie, zijn de sociale statica en sociale dynamica voor de sociologie.

• De sociale statica = de samenstelling van het sociaal geheel onderzoeken
• De sociale dynamica = de groei van het sociaal geheel onderzoeken

Maar deze termen van statica en dynamica werden vervangen door de “sociale structuur” en “sociale verandering”.

b) Spencer

Spencer legde de nadruk op de evolutieleer van Darwin. Het sociale leven was een onderdeel van de universele evolutie van het geheel. Het was een levensvorm die de evolutie had opgeleverd.

Algemene evolutiewet: “er vindt een evolutie plaats van onbepaalde, onsamenhangende gelijksoortigheid tot bepaalde, samenhangende ongelijksoortigheid”.

=> een proces van integratie en differentiatie.

In Spencers uitwerking van deze universele evolutiewet zien we een voorafspiegeling van het latere functionalisme:

1) ook de SL groeit (net als de organismen)

2) de SL groeit in omvang waardoor het ook complexer en gedifferentieerder wordt

3) een differentiatie van de structuur beantwoordt aan een differentiatie van functies

4) onderdelen van een geheel zijn interdepent: als één deeltje verandert, heeft dit effect op alle onderdelen inclusief het geheel.

Puntje 3 & 4 vormen de grondslag van het functionalistisch denken.

!verhouding structuur en functie!

De structuur van een sociaal organisme kan enkel worden verklaard door de functies die ieder onderdeel vervult. De structuur moet zo zijn, dat het organisme kan voortbestaan en zijn behoeften vervullen.

Kritiek: Een verklaring van een structuur in termen van de functies van ieder onderdeel voor het gehele functionalisme, houdt het gevaar van teleologie in.

WRM? De structuur is blijkbaar gericht op een te verwezenlijken doel en heeft daaraan zijn doel te danken. Het is alsof een doel beschikt over het vermogen om rugwaarts in de tijd de middelen in het leven te roept om dat doel te bereiken. In sommige gevallen is dit aannemelijk.

Bijvoorbeeld een organisatie als ziekenhuis, een jeugdbeweging,... .

Maar vele sociale verschijnselen zijn niet doelbewust ontworpen. En dan is zo'n teleologische verklaring niet vol te houden.