In de menselijke communicatie kunnen objecten op 2 verschillende manieren worden aangeduid.
1. Men stelt het object voor door een afbeelding
2. Men benoemt het object door een naam

Opvallend bij digitale communicatie is het gebruik van het woord en de nadruk op de logica als middel van communicatie.
Meestal bestaat analoge communicatie uit gebaren, verwijzingen naar voorwerpen, afbeeldingen, gelaatsuitdrukkingen, ...
Dat verschil tussen analoge en digitale taal heeft belangrijke gevolgen voor de menselijke communicatie. Meestal wordt er een congruentie verondersteld tussen analoge en digitale taal, of, tussen verbale en non-verbale communicatie.

De mogelijkheden van digitale taal zijn veel ruimer dan die van analoge. Abstracte begrippen (bv. een boek) zijn niet mogelijk zonder de aanwezigheid van digitale taal onder de vorm van concepten, de taal van de logica en de opbouw van zinnen en woorden.

Als de digitale boodschap niet overeenstemt met de analoge boodschap, dan hebben we paradoxale communicatie.
Het effect van dergelijke communicatie is dat we een boodschap krijgen (bv. Kwaadheid) ie tegelijkertijd ontkend wordt.
Analoge taal kan gemakkelijk door de ontvanger verkeerd geïnterpreteerd worden. Ook hier biedt metacommunicatie een uitkomst.

Het karakter van een betrekking is afhankelijk van de interpunctie van de reeksen communicaties tussen de communicerende personen. Een reeks van acties en reacties vormt een onophoudelijk circulair proces.
De hoeveelheid informatie wordt gestructureerd door op deze interactiecirkel leestekens te plaatsen, dit noemt men interpuncties.

Een verschil in interpunctie leidt tot een verschil in standpunt over de oorzaak-gevolgrelatie. Onenigheid over de wijze van interpunctie van een reeks gebeurtenissen ligt aan de basis van veel problemen in de menselijke relaties.

Elke communicatie bezit een inhouds- en een relatieaspect. We stellen vast dat er bij elke communicatie niet alleen informatie wordt overgedragen, maar ook informatie over de relatie wordt gecommuniceerd. We onderscheiden enerzijds de inhoud van een bericht of een informatie en anderzijds het relatieniveau van de communicatie of de verhouding die personen hebben met elkaar.

We stellen dus vast dat in de communicatie tussen mensen zowel inhoudelijke als relatieaspecten worden gecommuniceerd. De informatie over het relatieniveau wordt meestal niet-verbaal gecommuniceerd, maar blijkt uit de manier waarop iets gezegd wordt.

Dit axioma wijst op de onmogelijkheid tot het niet-communicatie. Op een of andere manier vormt niet-communicatie ook een vorm van communicatie.

Het is dus duidelijk dat er in een sociale interactie tussen mensen niet zoiets bestaat als niet communiceren. Er is altijd op een of andere manier informatieoverdracht aan de hand van verbale en non-verbale taal zoals gebaren, intonaties, of houdingen.