Gedurende de eerste jaren na het einde van de Burgeroorlog (1861-1865) verloren sommige radicale Republikeinen het vertrouwen in de Reconstruction (1865-1877) en in het zuiden kregen de Democraten, die fel tegen de Reconstruction waren, steeds meer macht. Voor een deel werd de vooruitgang die de bevrijde zwarten hadden geboekt weer teruggedraaid.

In de drie jaar tussen 1868 tot 1870 waren alle voormalige rebellerende staten weer toegelaten tot de Unie en gematigde Democraten begonnen zich meer op economische zaken te richten dan op hun verzet tegen de Reconstruction. Democraten en gedesillusioneerde Republikeinen begonnen in de zuidelijke staten coalities te vormen en in 1873 waren nog slechts 4 voormalige geconfedereerde staten voorzien van een Republikeins bestuur en in 1875 geen enkele meer.

Bepleiters van de Reconstruction verloren gaandeweg interesse aangezien alle belangrijke doelen waren bereikt, namelijk de wederopneming van de zuidelijke staten tot de Unie, de aanname van de grondwetswijzigingen die de zwarte bevolking burgerrechten verschafte en de ondermijning van geconfedereerd nationalisme in het zuiden. Verdere militaire aanwezigheid in het zuiden werd als onwenselijk en ongrondwettelijk gezien…

De Burgeroorlog was een traumatische ervaring voor de VS, hij had meer als 620.000 doden gemaakt waarvan veel door ziekte en gebrek aan hygiëne. En uiteraard waren er veel haatgevoelens tussen het Noorden en het Zuiden…

Na de oorlog waren er twee duidelijke problemen, het eerste was het feit dat de oorlog zich grotendeels had afgespeeld in het Zuiden waardoor de gehele infrastructuur vernield was en de voormalige katoen en tabaksindustrieën niet meer bestonden. Het tweede probleem was de vraag hoe het Zuiden terug kon worden geïntegreerd in de Unie…

Lincoln voerde in 1863 de Amnesty Proclamation die het Zuiden volwaardig terug i/d Unie brengt. Lincoln streefde naar verzoening, hij echter werd neergeschoten door John Wilkens Booth in het Ford’s Theatre.De vice-president Andrew Johnson werd de nieuwe president. Deze wou ook verzoening maar botste met de Republikeinse meerderheid in het Congres.

Het Congress eiste dat alle staten aan bepaalde voorwaarden moesten voldoen eer zij weer als volledig lid van de Unie konden functioneren. Er werden wetten opgelegd die de, nu in vrijheid levende, zwarte bevolking moest beschermen en die aan alle burgers gelijke rechten schonk. Tevens moesten de zuidelijke staten hun secessie formeel nietig verklaren en de zogenaamde Reconstruction Ammendments goedkeuren, 3 amendementen op de grondwet die de slavernij definitief verbood en aan de zwarte bevolking het stemrecht gaf. Geconfedereerde functionarissen werden het stemrecht ontnomen. Ook werd het de vrije zwarte bevolking mogelijk gemaakt om zich verkiesbaar te stellen in de zuidelijke staten. In totaal werden tijdens de Reconstruction zo'n 1500 zwarten functionarissen verkozen op lokaal en staatsniveau. Aanvankelijk waren de tien Geconfedereerde staten (Tennessee was uitgesloten en werd al reeds in 1866 wederom opgenomen in de Unie) opgesplitst in 5 militaire districten elk met een militair bestuur die de administratie over de staten uiteindelijk overdroeg aan de nieuw verkozen, Republikeinse, staatsoverheden

In 1867 was er de Reconstruction Act (Congres). Deze wet verdeelde het Zuiden in 5 militaire districten die elk onder leiding van een Generaal stonden met onder zijn gezag 20.000 soldaten. (zie map p. 288)

De Regeringen in het Zuiden werden gevormd door de Republican Party, met name een bepaalde vleugel: de Radical Republicans, deze bestonden uit noordelijke hervormers die men de Carpet-baggers noemt, ze wilden als het ware het Zuiden transformeren maar ze werden echter zwartgemaakt (zo werden ze vals beschuldigd van corruptie,…) Verder maakten ook vrijgelaten slaven (Freedmen) en Scalawags (collaborateurs) er deel van uit.

Er ontstaat verbittering in het Zuiden door de controle van de Republican Party, omdat hun politiek immers wordt geassocieerd met het Noorden…Daardoor ontstaat de Ku Klux Klan in Tennessee. Het was een racistische, geheime organisatie van blanken die door middel van intimidatie en lynchpartijen blanken terug de baas wilden maken, ze zal zich snel verspreiden in het Zuiden.

In 1877 stopt de regering met de militaire bezetting in het Zuiden en verliezen de coalities van carpetbaggers, freedmen en scalawags in de Republican Party hun macht aan de Democraten (Redeemers) aangezien de Republikeinse partij wordt geassocieerd met het Noorden.

Er werden allerlei belemmeringen ingevoerd tegen de zwarten, zo werden ze o.a. uit de politiek geweerd. De segregatie steeg. Dit zijn de zgn. Black Codes.

Het Noorden trekt zich terug op zichzelf, en richtte zich op zijn eigen economie. Ze hadden geen interesse meer voor de zwarten in het zuiden.

Lincoln werd door de zwarten gezien als the Great Emancipator’ denk maar o.a. aan het ‘Lincoln Memorial’ in Washington DC.

Hij heeft de unie bijeengebracht ondanks de oorlog en hij ligt aan de basis van de afschaffing van de slavernij.

In december 1860 scheid South-Carolina zich als eerste af van de Unie. In 1861 gevolgd door 10 andere Zuidelijke slavenstaten met heel veel Afro-Amerikanen.

Er zijn 4 slavenstaten die niet scheiden van de Unie, namelijk: Kentucky, Delaware, Missouri en Maryland.

De 11 staten die scheiden vormen de ‘Confederate States of America’. De ‘Confederacy’ kreeg aan het hoofd een President, nl. Jefferson Davis met Richmond (Virginia) als hoofdstad.

In de zuidelijke slavenstaten was de slavenimport verboden maar werd slavernij als intern systeem intact gehouden. Verder zijn de rechten v/d individuele Staten beschermd, er is weinig inspraak van de overkoepelende regering v/d Confederacy.

De Confederacy bestond uit: North Carolina, South Carolina, Mississippi, Florida, Alabama Georgia, Louisiana, Texas, Virginia, Arkansas en Tennessee.

De Union bestond uit: California, Connecticut, Delaware, Illinois, Indiana, Iowa, Kansas, Kentucky, Maine, Maryland, Massachusetts, Michigan, Minnesota, Missouri, Nevada, New Hampshire, New Jersey, New York, Ohio, Oregon, Pennsylvania, Rhode Island, Vermont, West Virginia en Wisconsin

Er ontstaan spanningen op 12 april 1861 waarbij een Federale militaire basis, nl. Fort Sumter in Charleston (South-Carolina), werd beschoten door de Confederacy.

In 1861 brak de Burgeroorlog (1861-1865) uit tussen het Noorden en het Zuiden.

In het Zuiden was men van mening dat de overheid de Noordelijke industrie teveel beschermde en te weinig de belangen v/h Zuiden in oog had (vrijhandel)

Verder was er discussie over waar de klemtoon v/d uitvoerende/wetgevende macht moest liggen, was dat bij de overkoepelende regering, (Federacy) of bij de individuele staten (Confederacy)

De Noordelijke staten winnen

Het Noorden, of de Federation, bestond uit 22 staten die 23 miljoen inwoners bevatte…

Het Zuiden daarentegen bestond uit 11 staten en had in totaal maar 9 miljoen inwoners, waarvan 4 miljoen slaven.

Verder bevond 90% v/d Industrie, en net zoals de meeste grondstoffen, zich in het Noorden wat een enorm voordeel met zich meebracht voor de Oorlogsproductie…

Aangezien het Noorden zich vooral bezig hield met handel en industrie hadden ze ook een betere infrastructuur. Tijdens het hoogtepunt v/d Burgeroorlog waren er 1,5 miljoen soldaten uit het Noorden actief en 800.000 manschappen uit het Zuiden

Enerzijds kende het Zuiden een redelijk losse commandostructuur, er was geen algemene planning, maar dit hield niet tegen dat er enkele grote overwinningen waren onder leiding van Generaal Robert F. Lee.

Anderzijds beschikte het Zuiden over een betere terreinkennis aangezien de oorlog zich grotendeels afspeelde in de Zuidelijke gebieden, dit zorgde ervoor dat het Noorden ook redelijk lange bevoorradingsroutes had…verder werden de Zuiderse troepen gesteund door de plaatselijke bevolking.

In 1865 capituleerde echter het Zuiden

In 1862 had Lincoln de Emancipation Proclamation uitgevaardigd. Deze zegt dat de slavernij wordt afgeschaft in de Staten die zich hebben afgescheurd van de Unie, als ze niet terug onder federale controle staan tegen 1 januari 1863. De Emancipation Proclamation geldt dus niet voor de slavenstaten die niet in opstand waren gekomen, nl. Kentucky, Delaware, Missouri en Maryland. Dit had als bedoeling het Zuiden te breken en zich over te geven aan het Noorden.

Nadat de oorlog teneinde kwam werd in 1865 het 13^de Amendement, dat een totale en permanente afschaffing van de slavernij in de Verenigde Staten inhield, aan de Grondwet toegevoegd.

Verder wordt in 1868 het 14^de Amendement, dat de politieke rechten v/d voormalige slaven waarborgt, aan de Grondwet toegevoegd.

Tenslotte wordt in 1870 het 15^de Amendement, dat bepaald dat het Congres noch de Lidstaten het stemrecht kunnen beperken op basis van ras, huidskleur of voormalige slavenstatus, aan de Grondwet toegevoegd.

→ de Rassensegregatie bleef echter een groot probleem tot ver i/d 20^ste Eeuw

Vanaf 1815 ontstaan er meer en meer verhitte discussies over de slavernij. Dit komt door de stijgende ontwikkeling v/d katoenteelt in het zuiden. Eli Whitney heeft de ‘Cotton Gin’ in 1793 ontwikkeld waardoor de vraag naar katoen in het NO van Amerika en Engeland steeg, hierdoor had men op de plantages nog meer nood aan goedkope arbeid.

• In 1829 is het Zuiden de belangrijkste leverancier katoen
• In 1850 levert het Zuiden 70% van de katoeninvoer in Engeland (Alabama, Mississippi).

→ Men noemt het Zuiden dan ook de ‘Cotton Belt’.

Ook op de suikerrietplantages in Louisiana en Mississippi en op de tabakplantages in Kentucky en Tennessee had men meer en meer slaven nodig.

In 1808 kwam er een verbod op slavenimport waardoor de waarde van de reeds aanwezige slaven steeg. Hierdoor ontstond er een levendige interne slavenhandel op veilingen. Ze werden vooral verhandeld naar Alabama en Mississippi.

Verder werd de toestand v/d slaven beter, zo werden ze beter onderhouden door de slavenhouders, ze zagen zich immers als beschermers van de minderwaardige ‘zwarten’.

Rond 1860 had:

• 75% v/d blanken in het zuiden GEEN slaven.
• 50% v/d slavenhouders minder dan 5 slaven
• 12% v/d eigenaars meer dan 50 slaven

De gemiddelde kleine boer met weinig slaven probeerde met katoen rijk te worden, de kleine groep v/d grote slavenhouders beheerde het politieke en culturele leven → dit is dus een vertekend beeld op de maatschappij.

Reeds bij de Westwaartse Expansie was er de vraag of nieuwe staten slavenstaten of vrije staten moesten worden, dit speelde een rol i/h Congres, omdat bij de 13 oorspronkelijke staten in 1776 er 6 vrije staten en 5 slavenstaten waren. In 1819 waren er echter 11 slavenstaten en 11 vrije staten, er deed zich een probleem aan wanneer Missouri een slavenstaat wilde worden omdat dit namelijk het evenwicht tussen vrije en slavenstaten zou verstoren…

Henry Clay stelde een compromis voor in 1820, nl. het ‘Missouri Compromise’ waarbij Missouri een slavenstaat werd en Maine (een nieuwe staat dat zich ‘afscheurde’ van Massachusetts) i/h NO een vrije staat werd.

Verder zei het compromis dat slavernij nooit van toepassing kon worden boven de 36°30’ breedtegraad in ev. nieuwe (westelijke) staten. Zie map. p. 162

Er waren ook ‘gewone’ mensen die voor de afschaffing v/d slavernij waren. Men noemt ze de Abolitionisten. De bekendste leider was William Lloyd Garrison met zijn krant ‘The Liberator’

Er waren ook vrije slaven die bij de Abolitionisten waren. Één van de leiders i/h begin van de 19^de Eeuw was Frederick Douglas.

Hij was een uit het zuiden gevluchte slaaf, die een eigen krant had en een autobiografie met een voorwoord van Garrison. Hij melde dat de slaven niet tevreden waren met hun lot.

In Virginia was er in 1831 een slavenopstand, die onder leiding stond van Nat Turner. Hij werd neergeslagen door de slavenhouders, deze dachten dat de Abolitionisten uit het Noorden de slaven gestookt hadden. Nat Turner werd geëxecuteerd. (p.232)

Er kwam echter weer een discussie over het al dan niet hebben van slaven… John C. Calhoun eiste dat de nieuwe staten (oa. Californië en New Mexico (bestaande uit Nevada, Utah, Arizona) na de Oorlog met Mexico 1846-1848) slavenstaten werden, zoniet gingen de zuidelijke staten afscheuren.

Daarbij kwam de ‘Compromise of 1850’ die, net als in 1820 met de ‘Missouri Compromise’, door Henry Clay werd opgesteld.

Er werd besloten dat Californië een vrije staat zou worden en dat de nieuwe gebieden die van Mexico afvallig waren mochten kiezen.

Verder werd in Washington D.C. de slavernij afgeschaft na klachten van buitenlandse diplomaten. Daarbij moest men het Zuiden tegemoet komen. dit deed men met de Federal Fugitive Slave Law. Dit was een federale wet waarbij ambtenaren en overheidspersoneel moesten meewerken aan het opsporen en gevangennemen van naar het noorden gevluchte slaven. Zij die slaven hielpen moesten een boete betalen.

Er was een wantrouwen tussen de noordelijke industriële staten en de zuidelijke agrarische staten. Veel slaven uit het zuiden werden geholpen om te vluchten door vluchtroutes met overnachtingplaatsen, men noemde dit de Underground Railway.

In 1852 schreef Harriet Beecher Store, ‘Uncle Tom’s Cabin’, waarin een duidelijke anti-slavernij mening naar voor wordt geschoven., en kan je zien als een doorbraak in het verzet tegen de slavernij. Het boek oefende een grote invloed uit op de bevolking i/h Noorden…

Hierdoor groeide echter de ergernis i/h Zuiden omdat de slavernij de economische basis van haar economie vormde. Er werd in het zuiden een Congres gehouden om de onafhankelijkheid te verklaren ten opzichte van het Noorden.

Verder werd in 1854 de ‘Republican Party’ gesticht die tegen de slavernij was.

In 1861 werd Abraham Lincoln verkozen als President en wilde de verdere verspreiding van slavernij tegengaan. Zo mocht ze echter wel blijven bestaan in de reeds bestaande slavenstaten want hij wilde immers de eenheid v/d Unie bewaren.

→ het Zuiden beseft dat de uitbreiding van slavernij i/d nieuwe staten in gedrang komt.