Item gefilterd op datum: december 2012

De Veertien Punten voor de wederopbouw van Europa na de Eerste Wereldoorlog werden op 8 januari 1918 door de Amerikaanse president Woodrow Wilson gepresenteerd aan het Amerikaans Congres. De Veertien Punten waren door Wilson opgesteld zonder overleg met Europese regeringsleiders. De nadruk van de
veertien punten ligt op het zelfbeschikkingsrecht der volken en het stichten van een Volkenbond, die ervoor moet zorgen dat de vrede bewaard blijft. Sommige van deze punten strookten niet met de belangen van enkele Europese overwinnaars, en de Volkenbond bereikte zijn doel eveneens niet wegens de et-toetreding van de VS, en het verbod van toetreding voor de verliezers.

Was eigenlijk een vervolg op de entente cordiale. Frankrijk wilde graag dat Engeland net als zij een alliantie aanging met Rusland. Beide staten voelden daar wel voor, en in 1907 werden een aantal Engels - Russische geschillen opgelost en ontstond de triple entente. Een alliantie die min of meer tegenover de driebond stond. Het was echter een losser verdrag omdat Engeland geen militaire verplichtingen wilde aangaan.

De Driebond of Drievoudige Alliantie (Engels: Triple Alliance, Duits Dreibund) was een verdrag tussen Duitsland, Oostenrijk-Hongarije en Italië, gesloten (20
mei 1882) om elkaar te steunen in het geval van een aanval op een van hen door twee of meer grootmachten. Duitsland en Italië sloten het in eerste instantie om elkaar te steunen in het geval van een aanval door Frankrijk. In een aanvullende verklaring specificeerde Italië echter dat haar bezigheden niet direct als zijnde tegen het Verenigd Koninkrijk konden worden gezien. Kort na het vernieuwen van de alliantie in juni 1902 sloot Italië in het geheim een soortgelijk verdrag met Frankrijk.

1876, organisatie gecreëerd door Leopold II, met de officiële bedoeling om via deze organisatie Congo economisch te ontsluiten en te kerstenen, terwijl het eigenlijk om pure kolonisatie ging. Hij verkreeg het bestuur over Congo-Vrijstaat in 1885, van het Congres van Berlijn.

een stroming, vanaf de 19e eeuw erg op de voorgrond in de politiek, binnen het katholicisme die de absolute autoriteit van de paus in zaken van geloof en wereldlijke zaken voorstaat. Zij vinden dat de wereldlijke autoriteit van de paus boven nationale wetten staat, en dat de paus sowieso onfeilbaar is in geloofszaken. Dit in tegenstelling tot de liberale katholieken, die een scheiding van Kerk en staat voorstaan en het gezag van de paus enkel aanvaarden in geloofszaken. Het ultramontanisme baseert zich ook op het Vaticaans concillie van 1870.

na 1859, in algemene zin : het toepassen van elementen uit de biologie, met name die van de Darwinistische evolutietheorie, in andere wetenschapsgebieden, zoals de sociologie en de etnologie, waardoor racisme niet veraf is. Concreet toegepast komt men tot de opvatting dat er een permanente strijd gaande is tussen mensen, groepen mensen, staten om te overleven, waarin geweld een legitiem middel is. Het staat lijnrecht tegen de opvatting van het rationalisme.

werd in Parijs opgericht op 14 juli 1889 naar aanleiding van de honderdste verjaardag van de bestorming van de Bastille, dertien jaar na de opheffing van de eerste Internationale (1876). Ze was veel gematigder dan de 1e internationale en wordt gekenmerkt door de tegenstelling tussen het reformisme, gestimuleerd door het vooruitgangsoptimisme, en het marxisme.

was een internationaal congres van socialisten, gesticht te Londen op 28 september 1864.De Internationale werd opgericht nadat de internationale verbindingen tussen de arbeiders van de vroegere Bond der Rechtvaardigen en de Communistenbond, als reactie op de revoluties van 1848, vernietigd waren. Het vaardigde
een algemene koers uit van het socialisme en baseerde zich sterk op de ideeën van Marx en Engels. Het kwam aan zijn eind wegens zijn steun aan de Parijse Commune in 1870. Formeel werd ze in 1876 opgeheven.

Het Russische parlement, vanaf 1905 na de Russiche nederlaag in de Japans- Russische oorlog, waarna de Tsaar geen politieke hervormingen meer kon weigeren. Hij poogde hierna nog wel de doema af te schaffen, maar slaagde hier niet in. De doema had geen echte macht, aangezien de tsaar de doema kon ontbinden, wat hij ook verschillende keren gedaan heeft om radicale hervormingen tegen te gaan.

Met Kulturkampf wordt de 1e confrontatie van het nieuwe Duitse keizerrijk, o.l.v. Bismarck aangeduidt, eind 19e eeuw. Het werd beschouwd als de strijd voor de moderne samenleving, die Bismarck wilde oprichten in Duitsland, waar de invloed van de kerk enkel in geloofszaken belangrijk was. Er kwam weerstand in de vorm van een Katholieke Centrumpartij, maar het resulteerde in het breken van de katholieke macht in Duitsland.