Item gefilterd op datum: december 2012

Gewicht en risico van type 2 diabetes zijn duidelijk met elkaar verbonden. Figuur 3 toont het risico van ontwikkeling van type 2 diabetes, in relatie tot het lichaamsgewicht. Voor klinische doeleinden, wordt het gewicht gerelateerd aan de hoogte van een formule bekend als de body mass index of BMI. In onze maatschappij, een BMI van 18 tot bijna 25 wordt beschouwd als gezond te zijn en van 25 tot bijna 30 wordt beschouwd als overgewicht. Van 30 tot 35 wordt beschouwd als zwaarlijvig en 35-40 ernstig overgewicht. Een BMI die groter is dan 40 wordt beschouwd als morbide obesitas, wat aangeeft dat een persoon met deze mate van obesitas is bij zeer ernstig risico van zowel de onmiddellijke en de gezondheid op lange termijn problemen. Om uw eigen BMI te berekenen, deelt u uw gewicht in kilo's door het kwadraat van uw lengte in inches (dat wil zeggen, uw lengte vermenigvuldigd met zichzelf) en vermenigvuldig het antwoord met 703. Bijvoorbeeld, als je 5 feet 8 inches (68 centimeter) lang en weeg 148 £, zal uw BMI is 148 gedeeld door 68? 68, dat wil zeggen, 148/4624 = 0.032 en vervolgens vermenigvuldigd met 705, dat wil zeggen, je BMI is 22,6. Feliciteer jezelf, als uw gewicht is in het gezonde assortiment! Figuur 3 toont het risico voor de ontwikkeling van diabetes type 2 volgens gewicht voor zowel mannen als vrouwen. Het risico op type 2 diabetes neemt toe naarmate het gewicht toeneemt, zelfs binnen het normale bereik, vooral voor vrouwen. Ernstige en morbide obesitas geassocieerd met een bijna 100 keer grotere kans op diabetes bij vrouwen en bijna 50 maal voor mannen. De reden hiervoor is vooral omdat de kans op insulineresistentie een belangrijke oorzakelijke factor voor Type 2 diabetes (zie vraag 2), toeneemt in gewicht toeneemt. Fysiek zeer actieve mensen met overgewicht of obesitas door de gebruikelijke normen kunnen een beetje verhoogd risico vanwege het beschermende effect van de oefening (zie vraag 12).

Is dit gevaarlijk voor hen of hun baby? Zwangerschap is een situatie waarin insulineresistentie (zie vraag 2) is een normaal verschijnsel. Dit is omdat het gunstig voor de voedingsstoffen geabsorbeerd uit maaltijden een zwangere vrouw eerst worden doorgesluisd naar de groeiende foetus. De ontwikkeling van maternale insulineresistentie in de tweede helft van de zwangerschap verzekert dat dit zal gebeuren. Ten minste een deel van de reden voor de ontwikkeling van maternale insulineresistentie dat de placenta stoffen die leiden tot insulineresistentie en de placenta groeit, de insulineresistentie toeneemt. Dit heet fysiologische (dwz normaal) insulineresistentie. Inderdaad kan een gezonde zwangere vrouw meer insulineresistentie dan de gemiddelde patiënt met type 2 diabetes! Echter, de overgrote meerderheid (> 95%) van overigens gezonde zwangere vrouwen niet diabetes krijgen in deze situatie, omdat de alvleesklier in staat is om voldoende insuline aan de insuline weerstand te overwinnen en houdt de glucosespiegels normaal. Een kleine minderheid van de vrouwen kan niet doen en hun glucosespiegels stijgen. Deze vrouwen hebben de neiging om dezelfde vrouwen die zijn voorbestemd om type 2 diabetes op latere leeftijd krijgen. Het risico op het ontwikkelen van type 2 diabetes is veel hoger bij een vrouw die diabetes ontdekt in de zwangerschap (zwangerschapsdiabetes mellitus of GDM) heeft gehad. GDM biedt een unieke gelegenheid om de natuurlijke geschiedenis van diabetes type 2 te volgen in de jaren voorafgaand aan het begin ervan bij vrouwen, aangezien de meeste GDM verdwijnt zeer snel, vaak binnen enkele uren, nadat de baby wordt geleverd en verschijnt weer op latere leeftijd diabetes type 2 . Indien onbehandeld, kan GDM schade toebrengen aan zowel moeder als kind, vooral bij of kort na de bevalling. Gelukkig uitkomsten van GDM zijn over het algemeen uitstekend in de meeste ontwikkelde landen.

Wat is het? De term borderline diabetes is nu vervangen door de term prediabetes. Beide termen geven aan dat een persoon heeft afwijkingen in zijn of haar plasma glucose niveaus die kort van standaard geaccepteerde definities voor openhartige diabetes vallen. Tabel 1 toont de normale waarden voor zowel nuchtere plasmaglucose en plasmaglucose na een glucosebelasting oraal. De reden dat een gestandaardiseerde 75 gram (iets minder dan 3 gram) wordt glucose-gebruik is een directe vergelijking tussen verschillende individuen onder dezelfde omstandigheden toelaten. De tabel toont ook de glucose niveaus waarboven diabetes wordt gediagnosticeerd. Het bereik tussen het boveneinde van normale en diabetes zelf de prediabetic bereik. Voor nuchter glucose, het bereik is 100 tot 125 mg / dl en glucosewaarden 2 uur na een standaard 75 gram glucose drank via de mond, is 140-199 mg / dl. Het eerste wordt genoemd gestoorde nuchtere glucose of IFG, en de laatste wordt genoemd een verminderde glucosetolerantie, of IGT.When ofwel aanwezig is, wordt een individueel beschreven met prediabetes. Er zijn minstens twee redenen waarom het belangrijk prediabetes identificeren. Een reden is dat mensen met prediabetes een bekende verhoogd risico op progressie tot frank type 2 diabetes en anderzijds prediabetes, vooral van het type IGT wordt geassocieerd met een significant verhoogd risico op cardiovasculaire ziekte en dood. Daarom is kennis die men heeft prediabetes noodzakelijk regelmatige follow-up en maakt ook vroegtijdige interventie om progressie te voorkomen frank diabetes.

Over het algemeen hebben we niet beide aandoeningen te diagnosticeren in dezelfde persoon . Als mensen met type 1 diabetes , zijn ze volledig ontbreekt effectief circulerend insuline. Per definitie is dit niet het geval is bij mensen met type 2 diabetes , zodat met de ene aandoening daadwerkelijk sluit de andere . Echter, mensen met type 1 diabetes gevoelig voor dezelfde metabolische problemen mensen met type 2 diabetes . Met andere woorden, als mensen met type 1 diabetes gewichtstoename , worden sedentaire , of lid zijn van een etnische groep met een hoog risico op type 2 diabetes , kunnen ze insuline resistent worden en hun diabetes zal moeilijker te controleren zijn. Hogere doses insuline nodig zijn en ze kunnen de metabolische problemen meestal geassocieerd met type 2 diabetes , zoals cholesterol en verwante vetgehalte in het bloed afwijkingen , evenals hoge bloeddruk krijgt . Deze zullen aan hun risico van cardiovasculaire ziekte . Sommige mensen met duidelijke type 2 diabetes lijken een gedeeltelijke vorm van type 1 diabetes , die niet aan volledige vernietiging van de insuline producerende cellen is gestopt in de alvleesklier . Dit staat bekend als LADA of latente auto-immune diabetes van de volwassene. Ze zijn meestal insulinebehandeling eerder in de loop van hun diabetes vereisen , maar worden niet als beide ziekten .

Indien u type 1 diabetes , uw eerste graad ( dwz moeder, vader , broer , zus , en uw kinderen ) zijn ongeveer tien keer meer kans dan de algemene bevolking om type 1 diabetes te krijgen. De frequentie van type 1 diabetes in de bevolking ongeveer een half procent ( dat wil zeggen een op tweehonderd ) , zodat het risico van de eerste graad ongeveer 10 ? 1/2 , of 5 % . Gelukkig is dit niet bijzonder hoog . Ook is het gerelateerd aan de leeftijd. Ongeveer 90 % van de gevallen van type 1 diabetes ontstaan vóór de leeftijd van 35 . Daarom is de ouders van een persoon met type 1 diabetes zijn tegen aanzienlijk minder , en steeds minder, risico in vergelijking met zijn of haar broers en zussen en kinderen . Het risico op type 1 diabetes een identieke tweeling van een persoon met type 1 diabetes is 30-50 % , wat aangeeft dat milieufactoren belangrijk , hoewel ze niet goed begrepen . Bij type 2 diabetes , het risico aanzienlijk hoger . Gemiddeld een op de drie van de kinderen van een persoon met type 2 diabetes zal de ziekte te ontwikkelen . Twee van de drie van de kinderen zal ontwikkelen diabetes als beide ouders de ziekte hebben. Het risico op type 2 diabetes een identieke tweeling van een persoon met type 2 diabetes is 75-90 % , wat aangeeft dat genetische ( erfelijke ) factoren zijn zeer belangrijk .

Nee , er aanzienlijke verschillen in de erfelijke neiging tot diabetes ( figuur 2 ) te verkrijgen . In het algemeen Kaukasiërs ( niet-Spaanse blanken ) hebben een lagere neiging tot het type 2 te ontwikkelen diabetes dan andere etnische groepen . De situatie met betrekking tot type 1 diabetes is het tegenovergestelde , met de hoogste prevalentie momenteel in de regio's in en in de buurt van Finland , Sardinië , en Koeweit . Lifestyle lijkt niet belangrijker dan de erfelijke aanleg bij het bepalen van de kans op een persoon om het type 1 diabetes te ontwikkelen zijn. In het geval van type 2 diabetes is een belangrijke factor . Zo kunnen bepaalde etnische groepen een zeer sterke neiging tot diabetes type 2 te ontwikkelen onder een set van milieu- omstandigheden , maar ze kunnen een zeer geringe neiging hebben onder verschillende omstandigheden. Een voorbeeld hiervan is de Pima stam van Inheemse Amerikanen die in Arizona . De helft van de Pima type 2 diabetes hebben , terwijl hun genetisch verwante neven wonen in de regio Chiapas van Mexico het nastreven van een nonurban levensstijl hebben een lage frequentie van de aandoening . De twee meest voorkomende en belangrijkste factoren die bijdragen tot een hoge prevalentie van diabetes type 2 in groepen met een hoog erfelijk risico zijn gewichtstoename en een gebrek aan lichaamsbeweging .

In het algemeen hebben we niet van mening dat diabetes kan worden genezen als het eenmaal is gediagnosticeerd. Mensen met diabetes type 2 kan de detecteerbare afwijkingen van diabetes te keren door de levensstijl aanpassen zonder het gebruik van medicijnen (besproken in vraag 28). Echter, de neiging om een hoge bloedsuikerspiegel weer manifesteren is altijd aanwezig als de patiënt onder grote metabole stress, zoals die veroorzaakt door medicijnen, ernstige ziekte, verwonding, het herwinnen van verloren gewicht, stopzetting van de oefening, veroudering, enz. Daarom zijn wij van mening dat Diabetes kan worden onder uitstekende controle of in remissie, maar we meestal niet gebruiken het woord genezen. Zelfs mensen met type 1 diabetes die succesvol pancreas of eilandjes transplantatie hebben ondergaan en niet meer nodig insuline therapie kan niet worden beschouwd als genezen. Er is een aanzienlijke kans dat hun diabetes op een dag terug voor een verscheidenheid van redenen, waaronder afstoting van het transplantaat of hernieuwde aanval op het getransplanteerde weefsel eilandje door het immuunsysteem van de patiënt.

Misschien is de dichtstbijzijnde hebben we in staat om te komen in de zoektocht naar een echte behandeling voor diabetes geweest is het effect van bariatrische chirurgie ("gewichtsverlies chirurgie"), die ofwel impliceert procedures om de invoer van voedsel in de maag of de procedures te beperken tot het omzeilen maag en bovenste darm, waardoor voedselopname verminderen. Procedures van de bypass soort hebben aangetoond langdurige remissie van diabetes in maximaal 80% van de gevallen voor zo lang als 10 jaar. Vermindering gedurende 10 jaar of meer nadert een definitie van een echte behandeling, en in de toekomst deze en andere medicijnen of procedures die een langdurige omkering van zwaarlijvigheid verstrekken kan komen algemeen aanvaard als "curing" type 2 diabetes.

De typische symptomen van diabetes optreden als gevolg van de hoge niveaus van glucose in het bloed en de passage in de urine en andere weefsels. Dit zijn frequent urineren en dorst. Dorst ontstaat als gevolg van de uitdroging door frequent urineren. Uitdroging en verlies van voedingsstoffen calorieën in de urine leiden tot gewichtsverlies en honger. Passage van glucose in de weefsels van het oog kan wisselende mate van wazig zien. Wanneer deze symptomen langdurige en ernstige, zoals typisch met type 1 diabetes, ernstige veranderingen in ons bloed chemie door het tekort aan insuline. Deze wijzigingen, gekoppeld aan dehydratie, duizeligheid, zwakte, slaperigheid, en uiteindelijk coma, die, indien onbehandeld kan leiden tot de dood. Zowel type 1 en type 2 diabetes, waarbij ernstige en onvoldoende behandeld, kan worden geassocieerd met coma en de dood. Hoewel coma komt minder vaak voor bij diabetes type 2, het komt vaker voor dat het leiden tot de dood, als mensen met type 2 diabetes zijn meestal ouder en meer medische problemen hebben. Twee andere belangrijke punten zijn vermeldenswaard. De eerste is dat diabetes geen symptomen kunnen veroorzaken. In feite, een van de vier mensen geloofd te hebben diabetes is niet van bewust en is gediagnosticeerd. Aangezien diabetes zelfs matige ernst kan leiden tot complicaties en verkorten de levensduur, is het belangrijk om de diagnose, zelfs bij mensen zonder symptomen. Het tweede punt is dat de meerderheid van de mensen met diabetes niet kan hebben geen symptomen van de verhoogde bloedsuikerspiegel, maar het kan nog steeds aanwezig met symptomen van de complicaties ervan. Zo kunnen mensen worden gediagnosticeerd met diabetes na die symptomen van zenuwbeschadiging (neuropathie-zie vraag 32) of een hartaanval of een beroerte (zie vraag 35). In feite, een van de drie mensen opgenomen met een plotselinge hart evenement wordt gevonden om diabetes of prediabetes hebben (zie vraag 9) waarvan hij of zij of de arts niet op de hoogte was. Neuropathie aanwezig in twee van de vijf patiënten met type 2-diabetes is op het moment van de diagnose, terwijl oogletsel (retinopathie-zie vraag 33) die in een van de vijf-en nierschade (nefropathie-zie vraag 34) is aanwezig in een is in tien, wat aangeeft dat de diabetes gang was gedurende vele maanden of zelfs jaren voordat de diagnose.

Het woord diabetes is een interessante. Zijn oorsprong in het Grieks waar het is afgeleid van het woord voor een sifon of, eenvoudiger, een pijp of slang. Dit woord werd gebruikt om de aandoening te beschrijven oudheid (en diabetes werd erkend in zeer oud) omdat die lijdt gevormd zoals overvloedige hoeveelheden urine dat zij denken aan een waterleiding. De reden voor de overvloedige hoeveelheden urine ligt in het feit dat wanneer de glucose te hoge niveaus in ons bloed bereikt wordt gefilterd in de nieren en in de urine in grote hoeveelheden. Door zijn chemische en fysische eigenschappen, wanneer grote hoeveelheden glucose worden gefilterd door onze nieren in de urine, kan niet volledig worden geabsorbeerd en blijft een grote hoeveelheid water mee, waardoor zeer grote hoeveelheden urine. Het tweede deel van de naam, mellitus, is afgeleid van het woord voor lief, net als in mellifluous muziek. Mellitus werd toegevoegd toen het werd ontdekt dat de urine in een persoon met diabetes en hoge bloedsuikerspiegels is zoet.

Diabetes insipidus is een aandoening met een geheel andere basis, maar de patiënten delen sifonvormige kwaliteit van zeer frequent en zeer hoogvolume plassen. Diabetes insipidus is gevolg van falen van de productie of werking van andere vitale hormoon, bekend als arginine vasopressine (AVP), ook wel antidiuretisch hormoon (ADH), dat verantwoordelijk is voor het handhaven van het normale volume en concentratie van onze urine. Wanneer AVP deficiënt (meestal door schade of ziekte van de hypothalamus of hypofyse) of niet werkt (gewoonlijk door ziekten of beschadiging van de nieren), kan zijn dat onze urine te concentreren en het buitensporig verdund. Als zodanig lijkt bleek vrijwel kleurloos en waterig-kortom flauwe dus insipidus. Het is niet zoet, want het heeft een verwaarloosbare hoeveelheden suiker erin.

Type 1 diabetes is volledig te wijten aan een bijna volledige tekort aan insuline. Het tekort is het gevolg van het immuunsysteem onrechte aanvallen en vernietigen de insuline producerende cellen in de pancreas. Voor het goed functioneren van ons lichaam, is het noodzakelijk dat insuline aanwezig te allen tijde in de bloedsomloop en weefsels, niet alleen na hebben gegeten. Insuline is essentieel voor de structuur van onze weefsels behouden en belet dat in ongecontroleerd gebroken. Zonder insuline aanwezig is, onze weefsels letterlijk weg te smelten in eenvoudige verbindingen die ons lichaam verlaten wanneer we plassen. Dienovereenkomstig, mensen met type 1 diabetes hebben hoge niveaus van suiker en afbraakproducten van vet en eiwit in het bloed en urine en de typische symptomen in vraag 4 beschreven ontwikkelen.

Type 2 diabetes wordt veroorzaakt door een combinatie van onze lichaamsweefsels resistent tegen de werking van insuline (voor de eerder beschreven redenen in vraag 1) en het onvermogen van de alvleesklier om voldoende extra insuline om het te overwinnen. Hoewel dit laatste onderdeel van het probleem wordt vaak gezien als een falen van de alvleesklier, is het niet juist in de strikte zin. Hoewel het gebruikelijk is voor de insuline-producerende vermogen van de alvleesklier te dalen gedurende latere volwassen leven, was het toch voldoende gedurende het grootste deel van de menselijke evolutie om te voorkomen dat het ontwikkelen van diabetes. Het is pas in de afgelopen tijd, toen onze levensstijl en milieu hebben veroorzaakt velen van ons zeer insuline resistent geworden, dat de insuline-producerende capaciteit niet kan compenseren. In de ware zin, mislukt omdat we op het opleggen van een te hoge belasting. Dit geldt zelfs voor degenen onder ons die een erfelijke aanleg voor steeds insuline resistent. Het verschil tussen de twee vormen van diabetes wordt geïllustreerd in figuur 1.