Item gefilterd op datum: december 2012

• Hij was een systematisch methodologist voor wie data-verzameling een ernstige onderneming was.
• Conditioneringsprocesdure stellen de kwantificeerbaarheid en objectificatie van de verwerving en vergeten van associaties voor. In de conditioneringstheorie was er geen nood voor enige mentale constructie. Veeleer, het zenuwstelsel, en dan vooral de hersenschors, zorgden voor mechanismen van reflexologie.
• Het paradigma van conditionering bood een mogelijkheid aan om alle hogere zenuwactiviteiten te onderzoeken. Pavlov vond zijn procedures, die voorzichtige experimentele controle van omgevingsstimuli om een reactie te bekomen inhielden, de ideale procedures om alle typen van gedrag te onderzoeken.
• Pavlov was er van overtuigd dat de tijdelijke relatie, of contiguïteit, het basisprincipe was van de verwerving door associaties.

Pavlov was een op de eerste plaats een experimentalist, hoewel hij een fysioloog van onfeilbare competentie was. Hij herkende de experimentele methode als het enige middel om de waarheid te vinden in de wetenschap. In zoverre dat de behavioristische psychologie een experimentele aanpak hanteert, blijft de objectieve reflexologie van Pavlov een ongezien en ongeëvenaard precedent.

• Heeft gewerkt onder Wundt, Du Bois-Reymond en Jean Martin Charcot.
• Bekhterev was een hedendaagse en vaak een rivaal van Pavlov.
• Omdat hij bekend was met de psychologie van Wundt, was hij ook meer gevoelig aan de problemen die psychologen bezig houden dan Pavlov. Overeenstemmend, zijn algemene geschriften over reflexologie gaven sneller krediet onder de psychologen dan het meer systematische werk van Pavlov.
• Bekhterev benadrukte de eenheid van reflexologie, terwijl hij introspectie als een aanvaarde methode verwierp omdat het veronderstelt dat psychologische activiteit anders is dan andere menselijke activiteiten.

• Wordt beschouwd als de stichter van de moderne Russische fysiologie.
• Kwam in contact met eminente fysiologen zoals von Helmholtz, Müller en Mendeleyev.
• Publiceerde Sechenov Reflexen van de hersenen, die de hypothese dat alle activiteiten, inclusief de op het eerste zicht complexe processen van denken en taal, herleidbaar zijn naar reflexen in zich hield. Dus het gehele repertoire van gedrag is het resultaat van antwoorden op omgevingsstimuli, geleid op het corticale niveau.
• In een later werk verwierp Sechenov de hedendaagse visie op psychologie als een verzameling van surplus concepten die de huidige staat van onwetendheid van de fysiologie weergeven.
• Sechenov stelde dat de constructen van psychologie zouden verdwijnen, nadat ze herleid zijn tot hun gepaste niveau van fysiologische verklaringen.
• Hij reduceerde zowel psychische als fysiologische reacties tot reflexen, zo dat ideeën associaties werden van reflexen die geleid worden door het centrale zenuwstelsel.
• Dus, de stichter van de moderne Russischd fysiologie definieerde reflexologie als een monistische interpretatie van menselijke activiteit, wat psychologische processen gelijk stelde met essentiële neuro-processen.
• Zijn geschriften werden gecensureerd door de imperialistische overheid omdat ze een sterke nadruk legden op materiële verklaringen van mentale activiteiten.

Hoewel het werk van Sherrington zeer belangrijk was- en het was inderdaad de taak voor latere wetenschappers om te onderzoeken wat de volledige implicaties waren van zijn neurofysiologie voor de behavioristische psychologie- was het toch het onderzoek van de Russische fysiologen die een praktische richting gaven die eenvoudig werd overgenomen in het behaviorisme als een basismechanisme van leren.

Ze waren geen filosofen die een nieuwe wetenschap van psychologie wilden scheppen. Integendeel, ze wilden de bestaande kennis van fysiologie uitbreiden om processen te kunnen gebruiken die als psychologisch werden beschouwd.

Observeerbaar en kwantificeerbaar gedrag werd geacht om een betekenis in zichzelf te hebben, veeleer dan een simpele manifestatie te zijn van onderliggende gebeurtenissen.

J. B. Watson (1878-1958): "Psychologie zoals de behaviorist het ziet" (1913).

Hij verwierp de gehele notie van de niet-fysieke mentale staat van het bewustzijn als zijnde een pseudoprobleem voor de wetenschap

Hoewel Watson de spreekbuis mag geweest zijn voor een revolutionaire beweging die het bereik van de psychologie definieerde, is het toch best om te erkennen dat het succes van het behaviorisme binnen de psychologie het beste gekenmerkt wordt als evolutionair en niet zozeer als revolutionair. Behaviorisme, vooral in de VSA, is gradueel veranderd van de initiële definitie van Watson naar één dat een groot bereik van menselijke en infra-menselijke activiteit, bestudeerd door verschillende soorten van empirische methodologie, omvat.

De historische trend die leidde naar het behaviorisme van Watson kan terug gevolgd worden van de Oudheid naar de 19° Eeuw.

De Pre-Socratische filosofen probeerden om menselijke activiteit als mechanische reacties die herleidbaar zijn tot biologische of fysieke oorzaken te definiëren.

eel later, de Franse zintuiglijke traditie, die Descartes verwierp, diende als een belangrijke voorganger van het 19^de Eeuwse behaviorisme.

Zowel het zintuiglijke reductionisme van Condillac als de mechanische fysiologie van La Mettrie leidden tot een positie dat mentale gebeurtenissen bepaald zijn door zintuiglijke input en dat de kritieke level van psychologisch onderzoek de zintuiglijke processen omvat.

Behavioristische psychologie kwam op in de 19^de ° Eeuw als een empirische discipline die gedrag bestudeerde in termen van aanpassing aan de omgevingsstimuli. De essentiële kern van het behaviorisme is dat een organisme leert om gedragsmatig zich aan te passen, en dat zijn leerpatroon overheerst wordt door de principes van associatie.

deed belangrijke experimenten over latent leren en toonde aan dat aangeleerde reacties verworven kunnen worden zonder een duidelijke manifestatie in de geobserveerde verwezenlijking.

Dit leren versus verwezenlijking-onderscheid is niet duidelijk verklaard door de stimulus-respons reductionistische theorie, maar is voorspeld door de Gestalt-visie van georganiseerde velden van gedrag of, zoals ernaar verwezen door Tolman, cognitief leren.

Gelijkaardig is het transpositioneel leren in de verwerving van opeenvolgende onderscheidingsproblemen gevonden bij verschillende soorten en kan dit niet simpelweg aangenomen worden door initiële S-R-formuleringen.

De meest belangrijke Gestalt-studies van leerprocessen komen van deze onderzoeken, te beginnen bij de verslagen van Köhler over de hogere leerprocessen bij Chimpansees, die handelen over het oplossen van problemen en inzicht. De tradtionele S-R-modellen van leren waren gebaseerd op logische deducties (bijvoorbeeld, verfijning van reacties door de trail-and-error eliminaties van keuzes) of associaties (zoals de principes van conditionering).

Hoewel het gaan kans had om de strijd met het behaviorisme aan te gaan, speelde de Gestalt een grote rol in het herdefiniëren van het behaviorisme. E

en groot behaviorist die een neiging vertoonde naar de Gestalt-theorie was Edward C. Tolman.

Het is in deze context, als een reactie tegen structurele psychologie, dat het Gestalt-argument het meeste zin heeft. De GP bekritiseerden scherp elk model dat gebaseerd was op associatie en elementen van beleving. In contrast met Wundt, bestudeerd de GP het hoe van mentale processen, en niet het wat.

Door fenomenologie toe te staan als een methodologische benadering, breidde de Gestalt-beweging de empirische basis van de psychologie uit. In het verder gaan dan hun oorspronkelijke onderzoekingen van perceptuele processen naar een begrijpbare psychologie, benadrukten de GP dat bewustzijn en gedrag niet afzonderlijk bekeken moeten worden, maar samen overwogen moeten worden.

De Gestalt-beweging zorgde voor een alternatief voor Thorndike’s trail-and-error-leren wanneer het behavioristische model uitgebreid werd.

In GP wordt de focus op persoon-omgeving interacties het perceptie-veld genoemd.

Organisatie die leidt naar betekenis is volgens de GP de sleutel tot onze perceptuele structuur. Andere principes van organisatie die bovenop sluitend-zijn (één geheel vormen) komen zijn nabijheid en gelijkheid.

Waarschijnlijk het zwakste, en zeker het meest onvolledige, deel van de GP is de verklaring van de onderliggende hersenactiviteit die perceptuele processen geleidt, iets wat de GP isomorfisme noemen.

De poging van de Gestalt om de fysiologische basis van perceptuele processen te definiëren was een bedachte poging om weg te raken van de mechanische notie van opwinding in de ruggenwervel die overeenkomt met stimulus actie en geassocieerde zintuiglijke verwerking. De GP pleitten echter voor wat zij “hersenervaring” noemen.

Dit houdt de zekerheid in dat een perceptueel veld een onderliggend opwindend hersenveld heeft dat overeenkomt met het perceptuele veld, maar niet noodzakelijk in de exacte vorm.

Het was Koffka die de Gestalt-psychologie introduceerde bij een breed Amerikaans publiek door zijn publicatie in 1922 van “Perceptie: een inleiding tot de Gestal-psychologie”.