Item gefilterd op datum: december 2012

Onderzoek bij bipolaire stoornis wees uit dat de genen van de chromosomen 4,6,11,13,15 en 18 waarschijnlijk verband houden met het optreden van de stoornis.

We onderscheiden unipolaire en bipolaire storingen. Bij unipolaire storing voelt een persoon zich depressief of normaal. Bij bipolaire storing, ook wel bekend als manisch depressief, voelt een persoon zich depressief of manisch. Manisch houdt in dat iemand overactief is, extreem lacht, onsamenhangend spreekt en ongeremd is. Soms zijn ze gevaarlijk voor zichzelf of anderen. De mate van glocose-omzetting is een goede indicator voor algemene hersenactiviteti en varieert als functie van manie en depressie. Dit kan zichtbaar gemaakt worden op een PETscan. Bij manie is de omzetting hoog, bij depressie laag, vooral in delen van de temporele en partiële kwabben.

De meeste, vooral oudere depressieve mensen hebben een verstoord bioritme. Remslaap is weinig wanneer de lichaamstemperatuur aan het dalen is en wordt meer wanneer de lichaamstemperatuur stijgt. Bij normale mensen treedt de eerste remslaap pas op na 80 minuten. Depressieve mensen hebben al na 45 minuten de eerste remslaap. De lichaamstemperatuur begint dan ook al te stijgen. Ze slapen onrustig, zijn te vroeg wakker en zijn overdag slaperig. De slaaptherapie; mensen gaan b.v. om 18.00 uur naar bed en staan om 2 uur op (volgens hun bioritme). Langzaam wordt dan die tijd verschoven naar normale tijden. Deze therapie vermindert de depressie voor maanden.

Aan andere benadering is de persoon de hele nacht wakker te houden. Dit geeft een snelle verlichting van de depressie, maar het effect duurt maar een paar dagen. Ook remslaaponthouding werkt even verlichtend, terwijl dat bij gezonde mensen de stemming juist verslechtert.

Oorspronkelijke gedachte: wanneer iemand lijdt aan epilepsie en schizofrenie en de symptomen van de ene stoornis toenemen, die van de andere afnemen.

In 1930 veroorzaakte de Hongaarse arts Ladislas Meduna opzettelijk elektrische schokken bij schizofrene patiënten om te zien of dit de symptomen zou doen afnemen.

Anderen gebruikten daarna hoge doses insuline om dit effect te bereiken. Dit is veel gevaarlijker en ingrijpender.

Hoewel ECT zelden afdoende helpt bij schizofrenie helpt het wel vaak mensen met een depressie. Toen de antidepressiva kwamen verdween de ECT grotendeels. (Het had ook een slechte reputatie). Nu wordt ECT gebruikt wanneer andere therapieën niet helpen of wanneer iemand zeer suïcidaal is, want het werkt veel sneller dan antidepressiva.

Patiënten krijgen spierontspanners of verdoving om letsel en vervelende ervaring te voorkomen. Meestal wordt ECT om de andere dag, gedurende twee weken toegepast.

De schokken zijn niet zo zwaar als vroeger en de kans op een hartstilstand is dan ook klein. De meest voorkomende bijwerking is geheugenverlies, maar als de schok alleen wordt toegediend aan de rechter hemisfeer wordt die kans verkleind, terwijl het antidepressieve effect blijft.

Van de depressieve mensen reageert 80% goed op een shock, terwijl maar 64% goed op medicijnen reageert.

Kans op terugval is wel groot, maar kan uitgesteld worden met medicijnen.

Hoe ECT precies werkt is nog steeds niet duidelijk. Het stimuleert de productie van additionele dopamine type D1 en D2 receptoren in de nucleus accumbeus en vermindert het aantal norepinephrine receptoren van postsynaptische cellen en veroorzaakt veel andere effecten.

Voor 1/3 van depressieve mensen helpen medicijnen niet. Zij hebben baat bij cognitieve-, gedrags- en interpersoonlijke psychotherapieën. Ze zijn duur en tijdrovend en helpen niet voor iedereen. Soms hebben ze langdurig resultaat.

Disulfriram werd ontdekt toen werknemers van een rubberfabriek ziek werden van alcohol.

Iproniazid was een brandstof voor raketten. Iemand ontdekte dat het hielp tegen tuberculose en daarna ontdekte men dat het hielp tegen depressiviteit.

Bromides werden eerst gebruikt om sexuele driften te doen afnemen, want masturbatie zou epilepsie veroorzaken. Bromides bleken inderdaad een medicijn tegen epilepsie, maar om heel andere redenen.

Disulfriram werd ontdekt toen werknemers van een rubberfabriek ziek werden van alcohol.

Iproniazid was een brandstof voor raketten. Iemand ontdekte dat het hielp tegen tuberculose en daarna ontdekte men dat het hielp tegen depressiviteit.

Bromides werden eerst gebruikt om sexuele driften te doen afnemen, want masturbatie zou epilepsie veroorzaken. Bromides bleken inderdaad een medicijn tegen epilepsie, maar om heel andere redenen.

fluoxetine, handelsnaam Prozac. Werken op dezelfde manier als triclics, maar alleen gericht op serotonine. Blokkeren de heropname van serotonine bij de presynaptische uiteinden. Fluoxetine en vergelijkbare medicijnen hebben minder- en beter voorspelbare bijwerkingen dan medicijnen die inwerken op 4 of meer neurotransmitters. Fluoxetine kan lichte misselijkheid of hoofdpijn veroorzaken. Hoe milder de bijwerkingen, hoe groter de dosis die een patiënt kan innemen. Het gebruik van fluoxetine is omstreden geweest doordat het suïcidale neigingen en gewelddadig gedrag zou veroorzaken. Dit in tegenspraak met het feit dat een laag serotoninegehalte juist gewelddadig gedrag stimuleert. En fluoxetine verhoogt de activiteit van serotonine. In vervolgstudies bleek dan ook juist een afname van agressief gedrag door fluoxetinegebruikers.

Monoamine oxidase inhibitors. b.v. phenelzine, handelsnaam Nardil. Ze blokkeren het enzym monoamine oxidase (MAO), dat catecholamines en serotonine omzet in actieve vormen. Als MAOIs dit enzym blokkeren blijven afgescheiden neurotransmittermoleculen langer dan gebruikelijk in de synaps zonder inactief te zijn. Zo stimuleren ze de postsynaptische cellen meer dan gewoon. De triclics werken meestal beter voor de meeste depressieve mensen, maar MAOIs kunnen helpen bij mensen die niet op triclics reageren.

b.v. imipramine, handelsnaam Tofrinal. Werken door te voorkomen dat het presynaptische neuron catecholamines opnieuw opneemt nadat de stof is afgescheiden. De neurotransmittrer blijft dus langer in de synaptische spleet en blijft de postsynaptische cellen stimuleren.

Bijwerkingen: duizeligheid, slaperigheid, wazig zien, versnelde hartslag, droge mond en overmatig transpireren, vaak zo erg dat mensen het gebruik moeten stoppen of verminderen.