Item gefilterd op datum: mei 2014

De rechten van ouders om kinderen te hebben en op te voeden zijn herroepelijk. Dit betekent dat deze rechten van ouders afgenomen kunnen worden. Dit gebeurt in situaties waarin ouders niet voldoen aan hun plichten. Er bestaat een ‘minimum standard of care’, wat inhoudt dat ouders aan een minimale kwaliteit van zorg moeten voldoen om hun plicht als ouderschap te mogen uitoefenen. Als er bijvoorbeeld sprake is van misbruik, verwaarlozing of mishandeling voldoen ouders niet aan hun plichten om hun kinderen op te voeden onder goede omstandigheden in een veilig klimaat. Het is dan de taak van de overheid om in te grijpen. Hier zijn verschillende maatregelen voor: OTS, uithuisplaatsing, het aanstellen van een gezinsvoogd, etc. De overheid treedt hier op als ‘parens patriae’. Dit betekent dat zij de rol van de ouders op zich moeten nemen omdat de daadwerkelijke ouders deze rol niet voldoende vervullen omdat de veiligheid van het kind in gevaar is. Zodra men in actie komt wordt het ‘in loco parentis’ genoemd. Denk bijvoorbeeld aan verwaarlozing of mishandeling. Dit brengt schade toe aan het kind en de overheid (de kinderbescherming als onderdeel van de overheid) komt op zo’n moment in actie.

Het is een privilege (voorrecht) om kinderen te krijgen en te hebben. Dus het ouderschap is een privilege. Ouders hebben het recht kinderen te krijgen, maar als je eenmaal kinderen hebt is het je plicht om voor het kind te zorgen en het op te voeden. Dit is een negative liberty right, er is een recht om geen kinderen te hebben, maar dat betekent niet dat je ook het recht hebt om wel kinderen te hebben.. Wanneer iemand dus eenmaal kinderen heeft is het de plicht van diegene om voor het kind te zorgen en het op te voeden, zo goed als de ouder daartoe in staat is. Maar wanneer ouders niet in staat zijn de plicht tot opvoeden op zich te nemen, dan hebben ze ook het recht niet om kinderen te krijgen. Je hebt ook geen plicht om kinderen te krijgen, want niemand kan je dwingen. Dat zou aantasting van de autonomie zijn. Niet iedereen kan dus kinderen krijgen, en daarom is ‘parenthood’ een privilege (voorrecht).

Nee:

‘The extension claim’ stelt niet dat het kind letterlijk een uitbreiding is van zijn of haar ouders. Het kiezen voor een kind is een verlengstuk van de eigen keuzes. ‘The shared life claim’ is de zwakkere versie van de ‘extension claim’, zoals hierboven is uitgelegd. Dit betekent niet dat ouders rechten hebben jegens hun kinderen, maar het geeft wel aan dat wat een kind zal doen binnen een familie, een functie is van de keuzes die volwassenen maken voor het gezin als geheel. Het kind is dus niet het verlengde, maar de keuzes uit het leven van de ouders die ook invloed hebben op de keuzes van het kind zijn het verlengde. De basiskennis van het kind vanuit ideeën van de ouders. Kijkend naar de twee versies die hierboven zijn uitgelegd, lijkt de laatste (shared life claim) het meest plausibel. Zeggen dat een kind een uitbreiding is van diens ouders, is niet anders dan zeggen dat het kind het bezit is van de ouder, omdat de ouder zichzelf bezit.

Ja:

Ja, ouders kiezen ervoor om dezelfde keuzes voor hun kind te maken als voor zichzelf. Ze zijn een verlengstuk van hun ouders. Tot hun 18e levensjaar hebben de ouders de macht over hun kinderen en bepalen zij (grotendeels) wat er gebeurt met hen. Hieruit kun je opmaken dat kinderen dus eigenlijk, naast individuele wezens, toch het bezit zijn van de ouders. Vanaf de geboorte is een kind hulpeloos en hangt de ouderlijke zorg af van hun fysieke/geestelijke toestand. Deze zorg is een basis

voor de ‘machtsrelatie’ tussen ouders en kinderen. Daarnaast neemt het kind door opvoeding normen en waarden van de ouders over. Door het opvoeden van hun kinderen krijgen ouders een breder inzicht van zichzelf, want het kind is vaak een soort van reflectie van de ouder. Kinderen zijn een ‘extension’ van hun ouders omdat kinderen het bezit van de ouders. Vooral in de eerste levensjaren zijn kinderen nergens zonder hun ouders, ze zijn toegewezen op hun zorg en liefde.

Paternalisme houdt in dat ouders (of de verzorger of de staat etc.) voor je beslissen totdat je een goede/verstandige leeftijd hebt bereikt om zelf de goede keuzes te kunnen maken. Ouders kunnen dus beslissingen nemen voor hun kinderen, indien zij dit zelf niet kunnen. Het gaat om een relatie tussen ouder en kind. De definitie kan zijn aantasten van de vrijheid van iemand zonder toestemming, of het niet respecteren van iemands eigen autonomie. Het kan gerechtvaardigd worden als het kind niet kan oordelen over de zaak, of de ouder handelt uit veiligheid van het kind, of het ouder helpt het kind dingen te bereiken. Zodra een kind deze keuzes zelf kan maken is het niet gerechtvaardigd meer.

Aanhangers van het bovenstaande argument vinden van wel omdat alles wat je produceert een eigendom is. Echter, en persoon heeft het recht om zijn eigen eigendom te zijn, dus kind is geen eigendom. Kant zegt dat je niet tegelijk een ding en een persoon kan zijn. Dus niet tegelijkertijd een bezit en kan zijn en zelf ook bezitten. Aan de andere kant stelt Kant ook dat het een persoonlijke keuze is om een kind op de wereld te zetten en je hiervoor moet zorgen en alle behoeftes van het kind moet vervullen. Deze zorg draag je voornamelijk voor eigendommen die je zelf goed wilt bewaren en geen schade toe wilt brengen (denk heel stom gezegd aan je telefoon of een nieuwe broek). Als je het op deze manier bekijkt zou je kunnen stellen dat een kind een bezit is. Daar kan weer tegenin gebracht worden dat men niets bezit wat met niet met opzet en intentie heeft geproduceerd, want seks ik vaak niet met als doel een kind.

De liberaal Jan Narveson denkt dat ouders wel eigenaren zijn van hun kinderen maar wel dat dit sterk wordt beïnvloed door 'public interest' en 'welfare' maar zeker ook wat andere mensen voor een invloed hebben op de volwassenen die kinderen later zullen worden.

De ‘proprietarian’ argument gaat over eigendom en bezit.

• Ieder persoon heeft het recht om wat men zelf produceert als eigendom te beschouwen
• Hierdoor heeft iedereen het recht om wat men zelf maakt te beschouwen als eigendom
• Hierdoor heeft iedereen het recht om te bezitten wat de uitkomsten zijn van iemands werk.
• Seksuele reproductie (het krijgen van een kind) is een voorbeeld van een uitkomst van iemands werk
• Hierdoor hebben ouders het recht de uitkomst, het kind, te houden

Volgens dit argument zijn kinderen het product van een samenwerking tussen ouders: Een kind mag gezien worden als eigendom van zijn ouders omdat datgene wat ouders maken het eigendom van hun is, dus kind is eigendom. Dit wordt gerechtvaardigd door ‘biology, mutual regard en logistical reasons’.

Kritiek:

• Het is echter zo dat iets wat eigendom is van een ander geen eigendom kan zijn van zichzelf. Hierdoor heeft niemand het recht om zich een persoon toe te eigenen, omdat die persoon dat zelf in de eerste plaats doet. De bezitter over een bezitter kan niet.
• Zijn we niet allemaal bezit van de eerste mensen op aarde?(5) aangezien onze ouders ons bezitten, maar de ouders van onze ouders weer onze ouders bezitten etc.
• Als ieder persoon recht heeft op eigendom van zichzelf, waarom kinderen dan niet? (1)

Je hebt het recht zelf te bepalen wat er met je lichaam gebeurd, daar valt zwanger worden ook onder. Daarnaast staat het verlangen van een volwassenen om kinderen te krijgen in verband met het leven betekenis geven. Hierdoor zal het welzijn omhooggaan, wanneer een volwassene ouder wordt.

Andere rechten die een rol spelen:

- Recht op het gebied van eigendom:

• One owns what one produces; one stands in a special relation to what one brings about; notice too that this is the dominant view in all societies.

- Recht op het gebied van verlenging van de ouders:

• De intimiteit en de wil om kinderen te hebben zit in de natuur van de mensen.
• Ouders hebben het recht op een relationele band met hun kinderen, om hun leven met een kind te delen.
• Het recht om kinderen te hebben en te onderhouden is een gewaardeerd doel. Verlenging wordt mee bedoeld: wat de ouders kiezen, geldt ook voor het kind.
• Ouders hebben het negatief recht op voortplanting, voorwaardelijk!

- Recht op het gebied van pluralisme:

• Er zijn verschillende meningen over wat goed is in het leven en wat het doel is van leven.
• De staat kan hier niet in overheersen, ouders moeten voor dit pluralisme zorgen en hiervoor ook kinderen grootbrengen.
• Door verschillende gezinnen/ouders voorkom je het feit dat er een monopolie ontstaat op het gebied van opvoeden.
• Scheiding van autoriteiten wordt bewerkstelligd door het hebben van kinderen.
• Door verschillende opvattingen/gezinnen ontstaat er tolerantie.

Positieve rechten zijn rechten die je opleggen dat je iets mag doen. Rechten waarbij de overheid ondersteuning of middelen aanbiedt waarmee dat recht beter uitgevoerd kan worden. Negatieve rechten zijn rechten die je mag weigeren (en de verplichting anderen niet te belemmeren in dat recht). Rechten waarbij de overheid mij de vrijheid geeft tot benutten, zonder dat zij daar extra moeite voor doen.

Bij een negatief recht kun je bijvoorbeeld denken aan het krijgen van kinderen of emigreren. Dit is een optie die je mag weigeren maar je mag andere mensen officieel niet hinderen met het krijgen van kinderen of emigreren. Zij zullen echter ook geen middelen aanreiken om dit te doen. (Hoe zit het dan met ouders die te veel kinderen hebben om voor allemaal goed te zorgen? Mogen die dan eigenlijk geen kinderen meer krijgen?)

Choice rechten zijn rechten waarbinnen je zelf een keuze hebt of je er gebruik van maakt. Secundaire of tertiaire rechten. Denk daarbij bijvoorbeeld aan stemmen. Het is een recht wat je als volwassen burger hebt, maar je bent vrij om er wel of geen gebruik van te maken. Onder sociale rechten (welfare rechten) worden primaire rechten verstaan, noemende onderdak, voedsel, verzorging, liefde. Wetten die voor iedereen gelden, vgl. grondwettelijke rechten. Zonder deze wetten zijn andere wetten ook niet mogelijk.

Family state: Familie staat (1 familie). Ieder gezien heeft dezelfde status en geeft dezelfde opvoeding in de staat, maar de staat bepaald deze status en opvoeding. Er is dus een overeenstemming in de staat over wat goed is en wat niet goed is. Denk hierbij ook aan Plato: Hij wou een samenleving zonder ouders. Mannen en vrouwen zouden perfect gekoppeld worden en de kinderen zouden worden opgevoed in een situatie die gelijke kansen voor iedereen zou kunnen bedienen. Op deze manier zou de staat zich de taak als ouder perfect overnemen. Ouders zijn waar de problemen ontstaan omdat daar de verschillen binnen de opvoeding duidelijk worden. Duidelijke hiërarchie aanwezig. Ook stelsels met zorgverzekeringen, leerplicht en wetten valt technisch gezien hieronder. Toch is er wel in sommige gemeenschappen geprobeerd een systeem van ‘family state’ op te richten. Zo had je de Kibbutz in Israel, een gemeenschap waar vrijwillig is gekozen voor gezamenlijke zorg voor de kinderen.

State of families: een middenweg tussen state of individuals (geen overeenkomstige status/opvoeding) en family state (zie hierboven). Gemeenschap van verschillende families. Er is hierbij dus veel meer intimiteit, waarbij de staat niet bepaald wat de status/opvoeding in elk gezien is, maar het gezin hier veel meer vrij in is. Zoals in Nederland is er wel consensus over hoe het ongeveer moet en wordt er wel geprobeerd om uniform te zijn, maar hier zit geen dwang achter. De staat grijpt pas in als het welzijn van het kind in het gedrang komt.

Sociale rechtvaardigheid: Beoogt het algemeen welzijn en het opzij schuiven van eigen belang voor de sociale gerechtigheid van iedereen. Het is een lastig sociaal begrip omdat bijna iedereen een andere definitie hanteert. De familie is een uitdaging voor sociale rechtvaardigheid omdat families juist zorgen voor verschillen in de samenleving. We leven in een individualistische samenleving waarin men voornamelijk ervoor moet zorgen dat het op persoonlijk en individueel vlak goed gaat. Dit is regelmatig in strijd met algemeen welzijn, en dan voornamelijk het welzijn van de samenleving. Een mogelijke oplossing zou wellicht kunnen zijn dat er aandacht wordt besteed aan een algemene opvoeding, bijvoorbeeld binnen het onderwijs. Een landelijk systeem waarin alles hetzelfde is. Dit is logisch gezien echter niet haalbaar: Zo zeggen bijvoorbeeld de feministen dat het instituut ‘gezin’ de achterstand van vrouwen in stand houdt. Vroeger was de rol van de vrouw het huishouden bijhouden en voor de kinderen zorgen, terwijl de man elke dag naar werk ging om de kost te verdienen. Alhoewel dit systeem verandert is, wordt er nog steeds van vrouwen verwacht dat zij meer in het huishouden en aan de opvoeding doen dan de mannen. Hierdoor komt het nog vaak voor dat van de ouders de vader werkt, of in ieder geval meer werkt dan de vrouw. Het gezin staat dus eigenlijk de sociale ongelijkheid in de weg. Aan de andere kant kan ook gezegd worden dat het gezin de sociale ongelijkheid in stand houdt. Doordat rijke mensen hun bezit en kennis doorgeven aan hun kinderen, worden dit vervolgens ook weer rijke ouders. Dit terwijl arme ouders geen geld of kennis mee kunnen geven aan hun kinderen, waardoor zij zich ook niet uit hun arme bestaan kunnen opheffen.