een samenhangend stelsel van variabelen die de interne communicatie beschrijven in de context van de organisatie. Ze is gefundeerd op theorieën van (interne) communicatie en vormt voor de praktijkbeoefenaar het vertrekpunt, referentiepunt én steunpunt van haar werk.
De behoefte informatie hangt in de derde plaats sterk af van de mate waarin iemand zich identificeert met de organisatie.
Het onderstaande model (Bekooij) laat zien waarmee groepen in een organisatie zich het meest identificeren.
Onderlinge, irrationele problemen die het invoeren van nieuwe manieren van informatieoverdracht van medewerker naar manager in de weg kunnen staan:
Cascaderen: het in korte tijd verspreiden van een eenduidige boodschap naar een grote groep mensen tegen relatief lage kosten (van management naar medewerkers).
-> De cascade van de lijncommunicatie volgt daarbij de linking pin van de organisatiestructuur. Linking pin: is de leidinggevende die een hoger met een lager hiërarchisch niveau verbindt, met het periodiek teamoverleg als informatiemoment.
Interne communicatie heeft een interpretatiefunctie, hierdoor kunnen mensen betekenis met elkaar delen. Mensen kunnen hierdoor dichter tot elkaar komen, waardoor de processen soepel verlopen.
Goede informatie is:
Medewerkers hebben verschillende soorten informatie nodig om te kunnen functioneren:
Interne communicatie is een bindmiddel van het management om medewerkers aan de organisatie te binden.
Interne communicatie zorgt ervoor dat de werkzaamheden efficiënt worden uitgevoerd. Mensen weten wat ze moeten doen, ze zijn ervan op de hoogte. Interne communicatie is in die zin een coördinatiemechanisme. Het is de olie die de motor draaiende houdt.
De doelen van interne communicatie zijn weer te geven aan de hand van de Trap van Quirke.
Trap van Quirke: in de figuur worden vijf in ambitie oplopende doelen weergegeven die een organisatie kan nastreven met interne communicatie.
1. Ervan weten;
2. Begrip hebben;
3. Ondersteunen;
4. Zich betrokken voelen;
5. Zich verbonden voelen.
-> De mate van interactiviteit neemt toe, naarmate de ambitie toeneemt.
niet alleen ‘vaste medewerkers’ maar ook andere partijen die betrokken zijn bij de organisatie zoals tussenpersonen.
dit verwijst naar de interactie en de samenwerking tussen mensen.
de boodschapuitwisseling is niet betekenisloos. De zender geeft een duiding, een betekenis aan zijn boodschap.
heeft betrekking op de overdracht en de doorstroming van informatie binnen de organisatie.
Volgens Reijnders is er pas sprake van communicatie als de ontvanger de boodschap ook daadwerkelijk heeft ontvangen.
Gesprekken met je zelf zijn volgens hem geen vorm van communicatie (dit in tegenstelling tot wat er bij Inleiding BC & ICT werd gezegd).
Het model van Reijnders gaat niet uit van een potentie tot ontvangst, maar van daadwerkelijk ontvangst. Die daadwerkelijke ontvangst en de reactie daarop typeren het communicatieproces van één of meerdere keren op elkaar reagerende subjecten.
Volgens Reijnders is er pas sprake van tweerichtingsverkeer, als de ontvanger van een boodschap zich vervolgens transformeert als zender en op de oorspronkelijke zender reageert.
-> VB. Informeren (of liever: informatieoverdacht) ziet Reijnders als een eenrichtingsverkeer: er is weliswaar sprake van (potentieel) ontvangst van boodschappen door een ontvanger, maar de ontvanger transformeert vervolgens niet in de vorm van zender: hij ontvangt alleen, maar wisselt niet van rol naar zender en reageert niet.
Communicatie volgens Shannon & Weaver (1949): communicatie is een eenzijdig, lineair proces van informatiebron tot bestemming.
-> Deze manier van denken is achterhaald en onvolledig.
Bij communicatie in een situatie of context staat de productie van een boodschap centraal. Communicatie is intentioneel: het opzettelijk te kennen geven van informatie.
De boodschap kent een:
