De bottleneck van visuele informatie is nog duidelijker dan de in de vorige paragraaf genoemde bottlenecks. Het netvlies varieert erg in zijn secuurheid, met MAXIMAle secuurheid in een klein gebied genaamd de fovea. Hoewel onze ogen een groot deel van het visuele veld registreren, registreert onze fovea daar slechts een klein deel van. Tijdens het kiezen van een deel waarop we ons focussen (met de ogen), kiezen we ook om maximale visuele verwerkings bronnen te geven aan het te verwerken deel van het visuele veld. De rest van de te verwerken bronnen van het visuele veld verzwakken we. Het is niet altijd zo dat waar we ons visueel op focussen, identiek is met het deel van het

visuele dat verwerkt wordt door de fovea. Mensen kunnen zich fixeren op een deel van het visuele veld (waar op dat moment dan de fovea is) en tegelijkertijd aandacht schenken aan een niet-foveaal gebied.

We schenken aandacht aan een enkel deel van het visuele veld en we fixeren ons meestal (niet altijd) aan het deel van het visuele veld waar we aandacht aan schenken.

Om met de hiervoor genoemde resultaten om te kunnen gaan is het Broadbent model aangepast en is bekend geworden als attenuation theory. Dit model veronderstelt dat bepaalde boodschappen verslapt worden maar niet helemaal weggefilterd worden op basis van hun fysieke eigenschappen. In een dichotic listening task worden de signalen van het oor waar geen aandacht aan besteed wordt geminimaliseerd, maar niet vernietigd. Bij de semantische selectie kan elke boodschap gehoord worden, of er nou aandacht aan besteed wordt of niet* (*het laatste kost dan wel meer moeite).

Een andere uitleg is die van de late selection theory waarbij men er vanuit is gegaan dat alle informatie volledig onverzwakt wordt verwerkt. Volgens deze theorie zitten de beperkingen dus niet in het perceptie systeem, maar in het response systeem. Dit verschil, tussen de attenuation theory en de late selection theory is goed weergegeven in fig. 3.4 blz. 80. We kunnen selecteren welk bericht verwerkt wordt op de basis van zijn fysieke eigenschappen. Als we niet snel aandacht aan het bericht schenken, zal het verloren gaan.

Eén van de early selection theorieën is de filter theory. De basis veronderstelling hierbij is dat informatie door het systeem komt totdat een bottleneck is bereikt. Op dat moment moet kiest de proefpersoon op basis van fysieke kenmerken welke boodschap verwerkt wordt. De persoon moest de andere informatie wegfilteren. Bij deze theorie gaan we dus uit van fysieke karakteristieken en bij de dichotic task wordt er verondersteltr dat er met twee oren geluisterd wordt, maar dat op een gegeven moment de persoon overschakelt op één oor. Berichten komen door via verschillende zenuwen en bepaalde cellen in the audtitory cortex zeggen aan welke zenuwen wij aandacht moeten schenken. Vroege auditoriele gebieden van de cortex vertonen versterking van het auditoriele signaal die van het oor komen waar de luisteraar zijn aandacht aan schenkt. Het lijkt erop dat een luisteraar het signaal kan laten versterking dat van het oor komt waar hij zijn aandacht aan schenkt.

Deze resultaten geven duidelijk aan dat mensen kunnen kiezen op basis van fysieke karakteristieken aan welke boodschappen zij hun aandacht schenken. Toch kan een boodschap ook geselecteerd worden op semantische karakteristieken. Denk aan het voorbeeld van de cocktail-party waar je naam genoemd wordt, of kijk op blz. 77 en 78 naar de illustraties van een experiment. Uit deze experimenten kwam naar voren dat men soms gebruikt maakt van de semantische karakteristieken en soms van de fysieke karakteristieken van een boodschap.

De filter theory van Broadbent veronderstelt dat we fysieke features gebruiken om een boodschap te selecteren om te verwerken, maar er is aangetoond dat proefpersonen ook in staat waren de semantische content te gebruiken.

Tijdens het onderzoek naar de auditory attention staat de in-tweeën-verdeelde-luister-taak (dichotic listening task) centraal. In een typisch dichotic listening experiment, krijgen de proefpersonen in elk oor een boodschap te horen en is het de bedoeling dat zij één van de twee boodschappen “schaduwen” (dus ook gewoon één van de twee boodschappen herhalen).

Psychologen hebben ontdekt dat erg weinig over de onbedoelde boodschap verwerkt is in de schaduw-taak. Nadat de boodschap gehoord te hebben konden de proefpersonen niets meer over het geluid op de band vertellen. Dit onderzoek ondersteunt in feite de early selection theory waarbij informatie geselecteerd wordt voordat de boodschap ook maar een enkele bewerking heeft ondergaan.