In de cognitieve psychologie-literatuur vindt je soms dat proposities gepresenteerd zijn in een netwerk zoals je kunt zien op blz. 148. Het lijkt op de ER-modellen en de UML-modellen, alleen maken deze gebruik van zogenaamde links en nodes. Dus deze kan je het beste zelf bestuderen.

Propositionele informatie kan gerepresenteerd worden in netwerken zodat de relaties tussen de concepten zichtbaar zijn.

Er zijn meerdere termen in de cognitieve psychologie om de betekenis van de zinnen en plaatjes te representeren. Een van de meest gebruikte termen is de propositional representation. Deze representatie is een veel gebruikte methode voor het analyseren van zinvolle informatie in de cognitieve psychologie. Het concept van een propositie staat centraal

in deze analyses. Een propositie is de kleinste eenheid van kennis dat op zich zelf kan staan en die je kan beoordelen met goed/ fout, dit heet ook wel de propositional unit. Propositionele analyse heeft alleen betrekking tot de taal (= linguistic information).

Als je een complexe zin hebt, zoals: Lincoln, who was president of the USA during a bitter war, freed the slaves. Het lijkt dan makkelijker om deze zin in stukjes op te delen en zo te onthouden, maar niks is minder waar. Het blijkt dat als je zin in stukjes (proposities)hakt en ze apart voorlegt, dat de mensen de combinatie van alle proposities het best onthouden. Een van de bekendste theorieën hierover is die van Anderson & Bower (1973) en die van Kintsch (1974).

Deze theorieën over proposities maken gebruik van relations en arguments. Hoe dit werkt kan je het beste zelf lezen op blz. 145.

Uit experimenten van Gernsbacher(1985 (m.b.v. plaatjes)) en Anderson (1974b m.b.v. verbale zinnen)) kan je zeggen dat het geheugen voor detail (memory for detail)er alleen maar in het begin aanwezig is, maar deze verdwijnt snel, terwijl het geheugen voor betekenis langer intact blijft.

Implications of Good Memory for Meaning

We hebben hierboven gezien dat mensen een relatief goed geheugen hebben voor significant belangrijke interpretaties van informatie. Dus het geheugen voor betekenis (Memory for meaning)Dit houdt dus in dat wanneer mensen geconfronteerd worden met materiaal om te onthouden, dat ze deze opslaan of dat ze er een interpretatie aan geven, maar jammer genoeg zijn mensen zich niet bewust van dit feit, en de prestatie van het geheugen gaat als gevolg

hiervan achteruit.

Om deze prestaties te verbeteren is er de mmenonic technique. Dit is een techniek die de prestaties verbetert door ‘zinloze’ informatie om te zetten in ‘zinvolle’ informatie. Een voorbeeld wordt gegeven door een woordpaar DAX-GIB die de ppn moet onthouden, door er een kenmerk aan toe te kennen, bijvoorbeeld DAX rijmt op ‘dad’ en GIB is het begin van het woord ‘gibberish.

Het is makkelijker om relatief onbelangrijke materiaal te onthouden door deze om te zetten in zinvolle materiaal.

In veel gevallen lijkt het geheugen voor visuele informatie beter dan voor verbale informatie.

Een experiment van Shepard (1967) hield in het kort in dat de proefpersonen plaatjes voor zich kregen die ze 1 voor 1 moesten bestuderen en deze later terugherkennen, hetzelfde werd gedaan voor zinnen, en het bleek dat de proefpersonen veel minder fouten maakten in het herkennen van de plaatjes.

Het blijkt dus dat mensen een soort van interpretatie van de plaatjes onthouden, maar niet de exacte plaatje (gedetailleerd). Het is hierbij dus handig om een onderscheid te maken tussen de betekenis van een plaatje en de fysieke plaatje, net zoals bij een zin (verbale informatie). Zoals Wanner concludeerde dat de proefpersonen gevoelig waren voor betekenisveranderingen in de zinnen, zo hebben Mandler en Ritchey (1977) bewezen dat hetzelfde geldt voor plaatjes.

Wanneer mensen een plaatje zien, dan zijn ze geneigd om een significante interpretatie aan het plaatje te geven.