Aanvankelijk als priester bij de Dominicanen kwam hij in de problemen vanwege zijn kritiek op de pauselijke onfeilbaarheid, hij verliet zijn Dominicaanse broederschap en moest afscheid nemen van zijn academische positie in Würzburg.

Zijn aanpak in psych onderzoek kenmerkte zich door: 1) resultaten op basis van ervaringen moeten geanalyseerd worden, 2) zijn psych. zou niet meer veranderen en 3) het is een act psychology -> i.p.v. de producten van mentale acties moeten de mentale acties en processen zelf onderzocht worden. Brentano gebruikte de term imagination waar Locke reflection voor gebruikte; ideeën van een object bewerkstelligen zonder dat dit object aanwezig is. En 4) Brentano gebruikte geen introspectie (die hij ‘interne observatie’ noemde), hij geloofde niet dat introspectie iets kan zeggen over ons bewustzijn. Hij gaf aan dat studenten vaak tot een eindconclusie kwamen dat zij zichzelf niet konden observeren. Brentano suggereerde het geheugen te gebruiken in testen (wat gebeurde er toen je voor het laatst boos was?) en imagination. Verder is het bestuderen van dieren, kinderen en gestoorden interessant.

Brentano heeft niet veel geschreven, slechts 38 werken waarvan 8 op psychologische onderwerpen. Zijn boek Psychology bleek zijn grootste werk en hij werkte tot aan zijn dood aan een 2^de editie. Zijn bijdrage is een alternatieve aanpak op die van Wundt te formuleren. Zijn psych van mental acts was een belangrijke voorganger op het Amerikaanse functionalisme .

Hermann Ebbinghaus werd geïnspireerd door Fechner’s Elemente der Psychophysik. Ebbinghaus hoorde niet bij het psych. Establishment van die tijd en kon velen van zijn experimenten alleen op zichzelf uitvoeren. Desondanks was zijn bijdrage groot op het gebied van geheugen. Hij kwam met de nonsense syllables (woorden zonder betekenis).

Hij onderzocht eerst hoe lang het duurde voordat hij een lijst met nonsense syllables uit het hoofd kon opzeggen (op basis van een metronoom). Hij onderzocht ook hoe lang het hem koste iets opnieuw te leren uitgezet tegen het aantal originele herhalingen. Verder is hij bekend van Ebbinghaus’ vergeet-grafiek. Ebbinghaus zelf gebruikte geen grafiek maar formules, hij heeft meerdere bijdragen aan de wiskunde geleverd. Verder kwam hij erachter dat tijdens slaap minder kennis verloren gaat en dat betekenisvol materiaal makkelijker te onthouden is dan niet-betekenisvol materiaal.

Kritieken op zijn onderzoek waren voornamelijk positief. Titchener aanvankelijk niet maar uiteindelijk erkende hij dat nonsense syllables een belangrijke bijdrage zijn geweest.

Recent is er kritiek ontstaan op het onderzoek naar geheugen in een laboratorium setting; het verklaard bepaalde fenomen niet zoals waarom bepaalde kennis wel voor zeer lange tijd bewaard blijft en andere kennis niet.

Toen H. Griesbach de dagindeling van lagere scholen in Duitsland onderzocht bleek dat deze niet goed waren ingedeeld, te weinig pauzes. Ebbinghaus betwijfelde zijn aapak (content validity) en stelde tests op die wel geschikt zouden zijn. Zo kwam hij o.a. met het invullen van woorden in zinnen. Dit werd later gebruikt voor intelligentietests maar zijn oorspronkelijke opdracht raakte in de vergetelheid.

Ebbinghaus heeft geen school opgericht, zijn overlevering bestaat uit zijn werken. Titchener voorspelde het al: zijn werk op gehuegengebied is nog altijd belangrijk in de psych.

Ernst Weber deed onderzoek naar de verschillen die mensen kunnen voelen in waarnemingen. Weber vondt bijvoorbeeld dat mensen tot 1/100^ste verschil konden aanwijzen bij lengten, zo kunnen zij een lijn van 99mm met die van 100mm differentiëren, en die van 198 met die van 200.

Gustav Fechner gebruikte Weber’s onderzoek en gaf de formule: S = k log R, S = sensatie, k= constante en log R = logaritme van fysieke intensiteit van de stimulatie. Er zit een ‘boog’ in de vermeende waarneming en daadwerkelijke stimulatie (zie p 178!).

Fechner hypothetiseerde dat wanneer de corpus callosum (verbinding tussen de 2 hersenhelften) verbroken zou worden de persoon twee verschillende bewustzijnen zouden ontstaan. Later bleek hij gelijk te krijgen.

Titchener beschreef zijn psych als de studie van de mind en zocht naar de basiselementen hiervan. Münsterberg weigerde zijn psych te definiëren omdat geen definitie breed genoeg zou zijn. De geschiedschrijving behandelde Titchener in het algemeen veel meer dan Münsterberg.