Soerabaja, 6 juni 1901 – 21 juni 1970) was de eerste president van het onafhankelijke Indonesië. In 1927 richtte hij, samen met leden van de Algemene Studieclub de PNI (Partai Nasional Indonesia) op. De oudste politieke partij die Indonesië sindsdien kent. In de daaropvolgende jaren sloot Soekarno zich fulltime aan bij het - toen nog Nederlands- Indische - verzet tegen de Nederlandse overheersing; hierin ging hij een steeds prominentere rol spelen totdat hij ten slotte de leider van het verzet werd (via zijn Partai Nasional Indonesia PNI, die de totale onafhankelijkheid predikte). Alhoewel hij niet fel anti-Nederlands was, was hij wel overtuigd pro-Aziatisch. Dit is ook te zien in zijn ontwikkelde politieke leer, het Marhaenisme. Op 17 augustus 1945 riep hij de nafhankelijkheid van de staat Indonesië uit. Tijdens de zogeheten Politionele acties was hij de leider van het Indonesische verzet tegen kolonisator Nederland. In 1945 werd hij
de eerste president van het onafhankelijk geworden Indonesië. Hij zou dit ambt tot 1967 bekleden. Tijdens zijn regering waren er spanningen tussen communisten en moslims. Vanwege deze toenemende spanningen wendde hij zich om zijn macht te stabiliseren, steeds meer tot het leger. Verder voerde hij een sterke nationalistische politiek om de vele volkeren die in Indonesië woonachtig zijn in het gareel te houden. In 1950 werd de Verenigde Staten van Indonesië omgedoopt tot de Republiek Indonesië. Vanaf 1959 kwam Indonesië in dictatoriaal vaarwater en in 1963 liet hij zich tot president voor het leven kiezen.

was secretaris-generaal van de Communistische Partij van 1985 tot 1991 en president van de Sovjet-Unie (USSR) van 1988 tot 1991. Hij regeerde met als
motto de leuzen 'economische intensivering', 'glasnost' (openheid) en 'perestrojka' (vernieuwing) en voerde in het buitenlands beleid 'het nieuwe denken' in. Zijn poging om de communistische partij te hervormen leidde niet alleen tot het einde van de koude oorlog (waarvoor hij op 10 december 1990 de Nobelprijs voor de Vrede ontving) maar onbedoeld ook tot het einde van de politieke almacht van de partij en daarmee tot het uiteenvallen van de Sovjet-Unie, ondanks zijn pogingen om met harde hand de onafhankelijkheidsbewegingen in de verschillende republieken de kop in te drukken. Gorbatsjov had krachten losgemaakt die hij al snel zelf niet meer onder controle had. In 1991 zou hij aftreden, als president van een staat die niet langer bestond.

(Kamenskoje, 19 december 1906 - Moskou, 10 november 1982) was een Sovjetpoliticus en secretaris-generaal van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie. Hij leidde de Sovjet-Unie na Nikita Chroesjtsjov van 1964 tot 1982. Toen het duidelijk werd dat de afloop van de Cubaanse rakettencrisis niet positief zou zijn voor Chroestsjov, zag hij zijn kans schoon en profileerde hij zichzelf als de nieuwe sterke man, waardoor hij Chroetsjov opvolgde. Hij streefde naar de consolidatie van de Sovjet-macht in binnen en buitenland, maar verwaarloosde de economische situatie. Tijdens zijn bewind leed de VS groot gezichtsverlies m.b.t. Watergate en de Vietnam-oorlog. De bewapeningswedloop werd ook deels hervat en in 1979 viel Rusland Afghanistan binnen. De grootste kritiek is het verwaarlozen van de economische politiek.

(Kalinovka, 17 april 1894 – Moskou, 11 september 1971) was een Sovjet-politicus en partijleider van de Communistische partij in de USSR van 7 september
1953 tot 14 oktober 1964. Chroesjtsjov leidde de Sovjet-Unie na Jozef Stalin. Tijdens de Russische revolutie vocht hij in het Rode leger. Zijn bewind wordt gekenmerkt door destalinisatie, nog steeds een hard bewind, en een vervreemding van de partij. Hij werd beschouwd als een boer, wat tot verschillende bizarre situaties geleid heeft. Tevens heeft hij een grote diplomatieke overwinning behaald op de VS m.b.t. spionagevluchten. Hij werd afgezet in 1964 naar aanleiding van de overeenkomst i.v.m. de Cubaanse rakettencrisis.