Item gefilterd op datum: januari 2014

was secretaris-generaal van de Communistische Partij van 1985 tot 1991 en president van de Sovjet-Unie (USSR) van 1988 tot 1991. Hij regeerde met als
motto de leuzen 'economische intensivering', 'glasnost' (openheid) en 'perestrojka' (vernieuwing) en voerde in het buitenlands beleid 'het nieuwe denken' in. Zijn poging om de communistische partij te hervormen leidde niet alleen tot het einde van de koude oorlog (waarvoor hij op 10 december 1990 de Nobelprijs voor de Vrede ontving) maar onbedoeld ook tot het einde van de politieke almacht van de partij en daarmee tot het uiteenvallen van de Sovjet-Unie, ondanks zijn pogingen om met harde hand de onafhankelijkheidsbewegingen in de verschillende republieken de kop in te drukken. Gorbatsjov had krachten losgemaakt die hij al snel zelf niet meer onder controle had. In 1991 zou hij aftreden, als president van een staat die niet langer bestond.

(Kamenskoje, 19 december 1906 - Moskou, 10 november 1982) was een Sovjetpoliticus en secretaris-generaal van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie. Hij leidde de Sovjet-Unie na Nikita Chroesjtsjov van 1964 tot 1982. Toen het duidelijk werd dat de afloop van de Cubaanse rakettencrisis niet positief zou zijn voor Chroestsjov, zag hij zijn kans schoon en profileerde hij zichzelf als de nieuwe sterke man, waardoor hij Chroetsjov opvolgde. Hij streefde naar de consolidatie van de Sovjet-macht in binnen en buitenland, maar verwaarloosde de economische situatie. Tijdens zijn bewind leed de VS groot gezichtsverlies m.b.t. Watergate en de Vietnam-oorlog. De bewapeningswedloop werd ook deels hervat en in 1979 viel Rusland Afghanistan binnen. De grootste kritiek is het verwaarlozen van de economische politiek.

(Kalinovka, 17 april 1894 – Moskou, 11 september 1971) was een Sovjet-politicus en partijleider van de Communistische partij in de USSR van 7 september
1953 tot 14 oktober 1964. Chroesjtsjov leidde de Sovjet-Unie na Jozef Stalin. Tijdens de Russische revolutie vocht hij in het Rode leger. Zijn bewind wordt gekenmerkt door destalinisatie, nog steeds een hard bewind, en een vervreemding van de partij. Hij werd beschouwd als een boer, wat tot verschillende bizarre situaties geleid heeft. Tevens heeft hij een grote diplomatieke overwinning behaald op de VS m.b.t. spionagevluchten. Hij werd afgezet in 1964 naar aanleiding van de overeenkomst i.v.m. de Cubaanse rakettencrisis.

(Lübeck, 18 december 1913 – Unkel, 8 oktober 1992) was een Duits politicus en bondskanselier (1969-1974) die als zodanig zijn stempel heeft gedrukt op de
Duitse naoorlogse geschiedenis. Hij was een anti-nazist, waardoor hij Duitsland verliet voor de oorlog. Na de oorlog keerde hij terug. Vanaf 1958 begon hij carrière te maken in de SPD. Onder zijn burgemeesterschap wordt de muur gebouwd, tot zijn ongenoegen.Tussen 1969 en 1974 wordt hij 2 keer bondskanselier. Zijn periode wordt gekenmerkt door zijn Ostpolitik, die gericht is om d.m.v. enkele kleine stappen tot een verbetering met de relaties met het Oostblok te komen, waarvoor hij de nobelprijs van de vrede kreeg. Hij bewerkstelligde ook een verdere verzoening tussen Duitsland en Israël.

(Keulen, 5 januari 1876 — Rhöndorf bei Bonn, 19 april 1967) was een Duits politicus en de eerste bondskanselier van West-Duitsland in de periode 1949 tot
1963. Adenauer was lid van de vooroorlogse christelijke Zentrumspartei, respectievelijk de naoorlogse CDU. Adenauers politieke programma in de jaren '50 was gericht op economische wederopbouw en intensieve samenwerking met het 'vrije', kapitalistische Westen. Deze samenwerking en wederopbouw werd door de Verenigde Staten via het Marshallplan financieel ondersteund. Dit leidde tot het zogeheten Wirtschaftswunder. Adenauer erkende de DDR niet, zoals stond beschreven in de Hallsteindoctrine. Adenauer dacht dat de DDR vanzelf in elkaar zou storten als West-Duitsland welvarend werd. Zo moest volgens hem een hereniging van Duitsland gerealiseerd worden.

(Rijsel, 22 november 1890 – Colombey-les-Deux-Églises, 9 november 1970) was een Frans militair en politicus. Hij was veteraan uit de 1e wereldoorlog en
beweerde de Blitzkrieg voorspeld te hebben. Hij was de leider van de Franse regering in ballingschap tijdens WOII en het Franse verzet, doordat hij erin slaagde de Fransestrijdkrachten te mobiliseren en de controle over verschillende kolonies te verwerver. Hij stond een sterk monarchaal regime voor. Hij kwam in aanvaring met de VS tijdens de oorlog, waar hij echter goed vanaf kwam door zijn grote populariteit. In 1958 werd hij in het kader van de Frans-Algerijnse oorlog verkozen tot president. De gevolgen van die oorlog waren een politieke crisis en het einde van de 4e republiek, waarna de Gaulle de toestemming kreeg van het parlement om een grondwet op te stellen. Dit resulteerde in de 5e republiek, waar hij de 1e president van was. Hij regelde ook de onafhankelijkheid van Algerije, die er in 1962 kwam. Hij was algemeen anti-Amerikaans, wat goed te merken is in zijn buitenlandse politiek.

(Lamar (Missouri), 8 mei 1884 – Independence (Missouri), 26 december 1972) was in 1945 de 34e vicepresident en van 1945 tot 1953 de 33e President van de
Verenigde Staten. Hij werd president nadat Franklin Roosevelt stierf als zittend president. Bekend voor de Truman doctrine en een fervente anti-communist. Hij speelde en grote rol in de Koude Oorlog.

(Kumrovec, 7 mei 1892 – Ljubljana, 4 mei 1980) was de leider van de Joegoslavische Sociaal Federale republiek vanaf 1945. Tijdens de 2e wereldoorlog
organiseerde hij het anti-fascistische verzet, genaamd de Joegoslavische partisanen. Joegoslavië was het enige land dat de Nazi’s op eigen houtje buitenkegelde, wat bijdroeg tot een relatief onafhankelijke koers van Joegoslavië en het weerstaan van Sovjetinvloed. Na de oorlog werd hij de politieke leider, na de overwinning van de Communistische partij. Hij verenigde het etnisch verdeelde land en was in van de medestichters van Cominform.

(Texing, 4 oktober 1892 – Wenen, 25 juli 1934) was een Oostenrijks christen-sociaal politicus. Premier zowel in 1932 als 1933 die zich zich tevergeefs inspande om de Oostenrijkse economie uit het slop te halen met de hulp van Italië. Na de Anschluss richtte hij zich onder invloed van Mussolini nog meer op Italië. De Oostenrijkse nationaal-socialistische partij werd verboden. In 1934 probeerde het Oostenrijkse leger, gesteund door verschillende paramilitaire organisaties in een korte maar hevige burgeroorlog, waardoor vele leiders ervan in de illegaliteit gingen en vele nazi’s opgesloten werden. Even later voerde hij een nieuwe GW in en was het Volksfront, zijn partij, de enige toegelaten partij. Niet lang daarna pleegden Nazi’s o.l.v. de SA een staatsgreep, die mislukte, maar de dood van Dollfuss betekende.

(Santa Comba Dao, 28 april 1889 – Lissabon, 27 juli 1970) was tussen 1932 en 1968 de leider van Portugal. In 1921 richtte hij de Katholieke
Centrumpartij op en was hij gedurende korte tijd lid van de volksvertegenwoordiging.In 1926 werd hij door de militaire regering van generaals tot minister van Financiën benoemd, teneinde een eind te maken aan de slechte financiële toestand in Portugal. Na onenigheid met collega's en de weigering van de regering om hem volmachten te geven, trad hij af. In april 1928, toen Portugal vrijwel bankroet was, werd hij opnieuw minister van Financiën, nu met volmachten. Hij bleef tot 1940 minister van Financiën, in 1932 werd Salazar minister-president. Een jaar later voerde hij een nieuwe grondwet in. De politiek van Salazar was een mengeling van katholiek corporatisme en fascisme. In 1934 sloeg hij een gezamenlijke fascistische (nationaal-syndicalistische) en links-socialistische coup af. Sindsdien was ook de fascistische Nationaal-Syndicalistische Partij verboden. Van 1936 tot 1944 was hij tevens minister van Oorlog en van 1936 tot 1947 minister van Buitenlandse Zaken.